رادیوی ملی آمریکا با انتشار گزارشی به بررسی تاریخچه و دلایل اجرای تغییر ساعت تابستانی در کشورهای جهان پرداخت.
به گزارش شهدای ایران به نقل از باشگاه خبرنگاران، رادیوی ملی آمریکا (ان‌پی‌آر) با انتشار گزارشی در پایگاه اینترنتی خود نوشت: صبح یک‌شنبه هفته گذشته، ساعت رسمی در تمامی ایالت‌های آمریکا – به جز «هاوایی» و «آریزونا»- یک ساعت به جلو کشیده شد. این تغییر هرساله در همین تاریخ و با هدف صرفه‌جویی در مصرف انرژی صورت می‌گیرد.
این تغییر ساعت در منطقه‌های زمانی - که موجب طولانی‌تر شدن روز در عصر و کوتاه‌تر شدن آن در صبح می‌شود - در بیشتر کشورها به «تغییر ساعت تابستانی» یا «صرفه‌جویی در زمان نور روز» (دیاِستی) معروف است. این تغییر معمولاً در ابتدای بهار هر سال انجام و در پاییز نیز ساعت رسمی کشورها به حالت عادی بازگردانده می‌شود.
آلمان نخستین کشوری بود که در زمان «جنگ جهانی اول،» ایده دیاِستی را به جهانیان معرفی کرد. انگلیس نیز در جریان جنگ جهانی دوم از این روش استفاده کرد. پس از بحران انرژی در دهه ۱۹۷۰ میلادی، «ساعت تابستانی» به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفت. امروزه نیز کشورهای آمریکای شمالی، بیشتر کشورهای اروپایی و همچنین «استرالیا» روش دیاِستی را به کار می‌برند.
بسیاری از کشورها برای بهینه‌سازی مصرف انرژی، در فصل بهار و تابستان ساعت رسمی کشورشان را معمولاً یک ساعت به جلو می‌کشند، تا مدت زمان بیشتری از روز با ساعات کاری هم‌خوانی داشته باشد و در ساعات کمتری از روز، نیاز به مصرف انرژی برای تأمین روشنایی وجود داشته باشد. «مایکل داونینگ،» نویسنده «جهش به جلو: جنون سالانه صرفه‌جویی در زمان نور روز،» معتقد است اجرای «تغییر ساعت تابستانی» هزینه‌ای برای مردم و مصرف‌کنندگان انرژی ندارد؛ بنابراین، این روش طرفداران زیادی در میان قانونگذاران کشورها دارد. وی همچنین می‌گوید اجرای دیاِستی در کشورهایی که نزدیک خط استوا قرار دارند و مقدار نور روز در آن‌ها ثابت است، تأثیر چندانی در بهینه‌سازی مصرف انرژی ندارد. اما دلیل استفاده آن‌ها از این روش، هماهنگ شدن با منطقه زمانی آمریکا است.
بیشتر مناطق آفریقا و همچنین کشورهای آسیایی - از قبیل چین و هند – ساعت‌های رسمی خود را در بهار تغییر نمی‌دهند. این بدان معنا نیست که این کشورها پیش‌تر «تغییر ساعت تابستانی» را امتحان نکرده‌اند. به طور مثال، قطعی برق مداوم در «بنگلادش» مسئولان این کشور را وادار کرد تا سال 2009 (1387)، دیاِستی را به طور آزمایشی اجرا کنند. نارضایتی مردم از این روش باعث شد اجرای آن پس از 6 ماه متوقف شود. مصر نیز سال 2014 و با هدف کاهش مصرف انرژی، «تغییر ساعت تابستانی» را اجرا کرد. این روش بدلیل نارضایتی مردم از 4 بار تغییر ساعت در سال و همچنین بی‌نتیجه بودن آن در بهینه‌سازی مصرف انرژی، از سال پس از آن اجرا نشد.
«نامیبیا» تنها کشور جنوب صحرای بزرگ آفریقا است که از سال 1994 (1372)، دیاِستی را اجرا میکند. نارضایتی مردم از تاریک‌شدن زودهنگام هوا، دولت را بر آن داشت تا درخصوص توقف اجرای این روش از سال آینده، از مردم این کشور نظرسنجی کند. گروهی از پژوهشگران در «آفریقای جنوبی» نیز سال 2014 (1392)، با تهیه گزارشی خواستار اجرای آزمایشی دیاِستی در این کشور شدند. آن‌ها امیدوارند با اجرای این روش، مصرف برق بین 2 تا 5 درصد کاهش و روش زندگی مردم بهبود یابد. توسعه گردشگری نیز از دیگر دلایل پیشنهاد چنین طرحی از سوی این پژوهشگران است. دولت هنوز خواسته آن‌ها را اجرایی نکرده است.
از سوی دیگر، برای مردم برخی از مناطق جهان، ساعت رسمی کشورهای متبوعشان مبدأ آغاز و پایان روز محسوب نمی‌شود. به طور مثال، اهالی منطقه «انجاجاوی» در کشور «ماداگاسکار» یک ساعت زودتر از دیگر شهروندان این کشور روز خود را آغاز می‌کنند. همچنین، پایان روز برای اهالی این منطقه یک ساعت زودتر از مناطق دیگر است.
این تغییر ساعت در منطقه‌های زمانی - که موجب طولانی‌تر شدن روز در عصر و کوتاه‌تر شدن آن در صبح می‌شود - در بیشتر کشورها به «تغییر ساعت تابستانی» یا «صرفه‌جویی در زمان نور روز» (دیاِستی) معروف است. این تغییر معمولاً در ابتدای بهار هر سال انجام و در پاییز نیز ساعت رسمی کشورها به حالت عادی بازگردانده می‌شود.
آلمان نخستین کشوری بود که در زمان «جنگ جهانی اول،» ایده دیاِستی را به جهانیان معرفی کرد. انگلیس نیز در جریان جنگ جهانی دوم از این روش استفاده کرد. پس از بحران انرژی در دهه ۱۹۷۰ میلادی، «ساعت تابستانی» به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفت. امروزه نیز کشورهای آمریکای شمالی، بیشتر کشورهای اروپایی و همچنین «استرالیا» روش دیاِستی را به کار می‌برند.
بسیاری از کشورها برای بهینه‌سازی مصرف انرژی، در فصل بهار و تابستان ساعت رسمی کشورشان را معمولاً یک ساعت به جلو می‌کشند، تا مدت زمان بیشتری از روز با ساعات کاری هم‌خوانی داشته باشد و در ساعات کمتری از روز، نیاز به مصرف انرژی برای تأمین روشنایی وجود داشته باشد. «مایکل داونینگ،» نویسنده «جهش به جلو: جنون سالانه صرفه‌جویی در زمان نور روز،» معتقد است اجرای «تغییر ساعت تابستانی» هزینه‌ای برای مردم و مصرف‌کنندگان انرژی ندارد؛ بنابراین، این روش طرفداران زیادی در میان قانونگذاران کشورها دارد. وی همچنین می‌گوید اجرای دیاِستی در کشورهایی که نزدیک خط استوا قرار دارند و مقدار نور روز در آن‌ها ثابت است، تأثیر چندانی در بهینه‌سازی مصرف انرژی ندارد. اما دلیل استفاده آن‌ها از این روش، هماهنگ شدن با منطقه زمانی آمریکا است.
بیشتر مناطق آفریقا و همچنین کشورهای آسیایی - از قبیل چین و هند – ساعت‌های رسمی خود را در بهار تغییر نمی‌دهند. این بدان معنا نیست که این کشورها پیش‌تر «تغییر ساعت تابستانی» را امتحان نکرده‌اند. به طور مثال، قطعی برق مداوم در «بنگلادش» مسئولان این کشور را وادار کرد تا سال 2009 (1387)، دیاِستی را به طور آزمایشی اجرا کنند. نارضایتی مردم از این روش باعث شد اجرای آن پس از 6 ماه متوقف شود. مصر نیز سال 2014 و با هدف کاهش مصرف انرژی، «تغییر ساعت تابستانی» را اجرا کرد. این روش بدلیل نارضایتی مردم از 4 بار تغییر ساعت در سال و همچنین بی‌نتیجه بودن آن در بهینه‌سازی مصرف انرژی، از سال پس از آن اجرا نشد.
«نامیبیا» تنها کشور جنوب صحرای بزرگ آفریقا است که از سال 1994 (1372)، دیاِستی را اجرا میکند. نارضایتی مردم از تاریک‌شدن زودهنگام هوا، دولت را بر آن داشت تا درخصوص توقف اجرای این روش از سال آینده، از مردم این کشور نظرسنجی کند. گروهی از پژوهشگران در «آفریقای جنوبی» نیز سال 2014 (1392)، با تهیه گزارشی خواستار اجرای آزمایشی دیاِستی در این کشور شدند. آن‌ها امیدوارند با اجرای این روش، مصرف برق بین 2 تا 5 درصد کاهش و روش زندگی مردم بهبود یابد. توسعه گردشگری نیز از دیگر دلایل پیشنهاد چنین طرحی از سوی این پژوهشگران است. دولت هنوز خواسته آن‌ها را اجرایی نکرده است.
از سوی دیگر، برای مردم برخی از مناطق جهان، ساعت رسمی کشورهای متبوعشان مبدأ آغاز و پایان روز محسوب نمی‌شود. به طور مثال، اهالی منطقه «انجاجاوی» در کشور «ماداگاسکار» یک ساعت زودتر از دیگر شهروندان این کشور روز خود را آغاز می‌کنند. همچنین، پایان روز برای اهالی این منطقه یک ساعت زودتر از مناطق دیگر است.
