معلوم بود که آقایان تحکیمی ها آنجا نفوذی داشتند و با همکاری سایر مسئولان دانشگاه، مسجد را قفل کردند. من وقتی این وضع را دیدم، در همان حیاط جلوی مسجد، عبا را انداختم و ایستادم برای نماز و پشت سر ما هم یک جمعیت فراوانی ایستادند و در همان حیاط، نمازمان را خواندیم. آقایان دیدند که خیلی بد شد، آمدند و درق کوچک مسجد را باز کردندو گفتند آقا بفرمایید. ما هم از همان در به داخل رفتیم. معلوم بود که اوضاع غیر عادی است، وقتی بالای منبر رفتم و خواستم که سخنرانی کنم، برق را قطع کردند و به ناچار بلندگوی دستی آوردند. خلاصه از منبر که پایین آمدیم علیه ما به طور مفصل شعار دادند، پسر ها این طرف و دختر ها هم از پشت پرده و خلاصه هر چه گفتم: «به جای این شعارها، عاقلانه این است که بیایید و مرا سوال پیچ کنید و اینکه به من اجازه صحبت ندهید، چیزی را حل نمی کند»، نتیجه ای در بر نداشت.

همین آقایانی که امروز طرف دار لطافت و گفتگو هستند، آن روز خشونت طلبی آنها چنان گل کرده بودکه در مسجد را بستند، تا ما حرف نزنیم، اما امروز واقعا انسان تعجب می کند که چطور یک دفعه خود این ها و جامعه، دچار فراموشی می شوند. سرانجام من مصلحت دیدم که سخنرانی نکنم و از مسجد بیرون آمدم و تا زمانی که داخل ماشین رسیدم، ناسزا شنیدم، ولی چون آدم سیاسی بودم، اعتنایی به این حرف ها نداشتم.