سبک مدیریتی آیت‌الله علامه مصباح یزدی(ره)

علامه مصباح(ره) ارتباطی صمیمانه و محبت‌آمیز با تک‌تک شاگردان و استادان و حتی کارمندان مؤسسه امام خمینی(ره) داشت.

هیچ کس احساس نمی‌کرد که نزد او محبوبیت بیشتری نسبت به دیگران دارد. همه را به یکسان نگاه می‌کرد.

نگاهی پدرانه و خیرخواهانه. حتی اساتید مدعو را با همان روحیه‌ای نگاه می‌کرد که با اعضای هیئت علمی مؤسسه برخورد می‌کرد. اجازه نمی‌داد کسی نزد او از فرد دیگری بدگویی کند.

جناب دکتر علی معصومی، معاون آموزشی اسبق موسسه امام می‌گفت:

در دهه هفتاد، گروه اقتصاد موسسه یکی از اساتید شاخص اقتصاد را برای تدریس دعوت کرده بودند اما آن استاد پذیرش این دعوت را منوط به شرایطی کرده بود که پذیرش آنها فراتر از اختیارات معاونت آموزش بود. موضوع را با علامه مصباح مطرح کردم. ایشان فرمودند: «اگر این استاد منحصر به فرد است و نیاز به تدریس او داریم؛ پس شرایطش را بپذیرید.»

روزی همراه علامه بودم که آن استاد اقتصاد از کلاس درس خارج شد. آرام و آهسته به استاد گفتم این همان استاد درس اقتصاد است. #علامه_مصباح وقتی با آن استاد مواجهه شد، دست‌های خود را گشود و او را در آغوش گرفت و از پذیرش دعوت موسسه و قبول تدریس در مؤسسه از او تشکر کرد.

هفته بعد آن استاد به اتاق معاونت آموزش آمد و به من گفت، «محبت آقای مصباح در دل من جا کرده است. آن شرایط پیش‌گفته را نادیده بگیرید و هر زمانی که نیاز به تدریس داشتید، در خدمتم.»

ارتباطات روزانه و مستمر علامه مصباح با کارکنان موسسه نقشی بسزا در توسعه معنویت و نشاط در میان کارکنان داشت. ایشان در مسیر حرکتشان اگر با کارکنان یا حتی دانش‌پژوهان مواجه می‌شد با آرامشی مثال‌زدنی، مکث می‌کرد و به احوال‌پرسی با آنها می‌پرداخت و بعد با آرامش راه خود را ادامه می‌داد.

روحش شاد؛ راهش پر رهرو و یادش گرامی باد

*حوزه