ظلم‌وستم حکومت جولانی علیه مردم ساحل سوریه؛ زندگی میان ترس و فقر

به گزارش شهدای ایران به نقل از تسنیم، در حالی که طی دوره اخیر همه توجهات معطوف به جنایات عناصر تروریستی وابسته به حکومت ابومحمد جولانی، رئیس دولت موقت سوریه در استان دروزی‌نشین سویداء است، منطقه ساحل سوریه که چند ماه قبل همین تروریست‌ها کشتارهای خونینی در آن رقم زدند و هزاران انسان بی‌گناه را قتل‌عام کردند، همچنان در وضعیتی غم‌انگیز به‌سر می‌برد.

حکومت جولانی دیروز، سه‌شنبه، نتایج کمیته تحقیقی را که برای جنایات عناصر خود در ساحل سوریه تشکیل داده بود، همان‌طور که انتظار می‌رفت، عناصر و شبه‌نظامیان وابسته به خود را از این جنایات هولناک تبرئه و کشتار وحشتناک علوی‌ها و ارتکاب جنایات علیه آنها را با عنوان فریبنده «بازماندگان نظام سابق» توجیه کرد.

ظلم و ستم حکومت جولانی علیه مردم ساحل سوریه

احمد، مرد جوان 30 ساله و ساکن یکی از روستاهای شهر بانیاس که در ماه مارس فجیع‌ترین قتل عام‌ها توسط تروریست‌های وابسته به جولانی در آن اتفاق افتاد، اعلام کرد که دختر من از تب شدید رنج می‌برد و من نمی‌توانم داروی مورد نیازش را تهیه کنم. داروی مخصوص او خارجی و گران است و من بعد از اخراج از کارم به سختی می‌توانم یک قرص نان برای خانواده‌ام تهیه کنم.

احمد در گفتگو با روزنامه لبنانی الاخبار، نه تنها رنج‌های خود را بازگو کرد بلکه سعی داشت صدای همه کسانی که در ساحل سوریه از ظلم و ستم شدید رنج می‌برند را برساند و گفت: ماه‌هاست که من نتوانسته‌ام کاری پیدا کنم و قدرت حمایت از خانواده‌ام را ندارم. در روستاهای ساحلی هیچ کاری وجود ندارد و ما از ترس کشته شدن جرات خروج از روستا را نداریم و مجبوریم از امکانات محدودی که در داخل روستا هست استفاده کنیم؛ به طوری که از سبزیجاتی که در زمین‌هایمان پرورش می‌دهیم استفاده می‌کنیم و مردم برای رفع گرسنگی به یکدیگر کمک می‌کنند.

وضعیت احمد نمونه‌ای از همه خانواده‌های ساحل است که واقعیت غم انگیزی را تجربه می‌کنند؛ به ویژه در سایه افزایش بی‌سابقه نرخ فقر و از دست دادن منبع درآمد هزاران خانواده پس از اخراج سرپرست‌های خانوار از مشاغلشان توسط دولت جولانی. این افراد حتی در داخل روستاهای خود هم امنیت ندارند و هر لحظه در معرض خطر حمله تروریست‌های وابسته به حکومت جولانی هستند و این عناصر تروریستی اخیراً شروع به آتش زدن مناطق وسیعی از زمین‌های کشاورزی روستاهای ساحل سوریه که ساکنانش برای امرار معاش به آنها وابسته بودند، کرده‌اند.

بیشتر بخوانید
نتیجه کمیته تحقیقات درباره ساحل سوریه: تبرئه عناصر جولانی و توجیه کشتار علوی‌ها

افزایش شمار قربانیان حمله حکومت جولانی به ساحل سوریه

زندگی غم‌انگیز مردم ساحل در میان ترس و فقر

زینه، کارمند انبار دارویی بود که به همراه همسرش هزینه‌های زندگی را تامین می‌کرد، اما طی چند ماه گذشته زندگی آنها زیر و رو شد؛ جایی که شوهرش به دلیل تصادف زمین گیر شده و به دنبال کشتارهایی که حکومت جولانی در ساحل سوریه به راه انداخت و اخراج بسیاری از کارمندان دولتی، زینه هم اخراج شد و اکنون آنها منبع درآمدی ندارند.

زینه در حالی که چشمانش پر از اشک بود، در گفتگو با خبرنگار الاخبار اظهار داشت: بدهی‌های من روی هم انباشته شده و پرداخت آنها برایم غیر ممکن است، من دائماً به دنبال کار می‌گردم اما هیچ فایده‌ای ندارد و من شغلی ندارم که بتواند برای تامین هزینه‌های زندگی به من کمک کند. آنچه که رنج ما را تسکین می‌دهد، عشقی است که روستاییان فقیر به یکدیگر دارند و همواره مایل به کمک هستند، اما من می‌خواهم یک فرصت شغلی داشته باشم تا نیازهای خانواده‌ام را به طور دائم تامین کنم و بدهی‌هایم را بپردازم. همچنین ما امنیت نیز نداریم و اولین و مهم‌ترین نیازمان امنیت است.

علی، یکی دیگر از شهروندان سوری در ساحل سوریه که در دهه پنجم زندگی خود به سر می‌برد و 5 دختر دارد گفت: دو دختر من بیمار هستند و من به دلیل نبود امنیت و اختلال در فعالیت‌های اقتصادی نمی‌توانم منبع درآمد مناسبی برای تامین هزینه‌های آنها داشته باشم و ما امروز بدترین شرایط عمرمان را تجربه می‌کنیم.

همام، زن سوری در حومه بانیاس هم گفت: بعد از اینکه همسرم به دلیل افزایش کشتارها و آدم ربایی‌ها نتوانست به شغل خود در دمشق برگردد، ما دیگر هیچ منبع درآمدی نداریم و من هم دائماً در تلاش برای یافتن هرگونه فرصت شغلی بودم، اما فایده‌ای نداشت. ما حتی نمی‌توانیم روی زمین خودمان کار کنیم؛ زیرا گروه‌های مسلح در نزدیکی ما حضور دارند و جانمان را تهدید می‌کنند.

غدیر، از دیگر ساکنان ساحل سوریه به نوبه خود اظهار داشت: وخامت شرایط زندگی ناشی از فعالیت اقتصادی ضعیف، فقدان سرمایه‌گذاری خصوصی، کاهش نقش دولت در حمایت از بخش‌های تولیدی، کوچک شدن کشاورزی، فقدان حمایت واقعی دولت از کشاورزان، توقف تقریباً کامل گردشگری با وجود منابع طبیعی خیره‌کننده منطقه و مهاجرت کارگران ماهر، همگی منجر به خلاء حرفه‌ای و فکری در جامعه شده است.