نه نه علی ۲۰ سال با حداقل امکانات زندگی را در اینجا گذراند.نه آب داشت،نه برق،نه تلفن و….اما صفایی که نه نه در کنار پسر شهیدش ودیگر شهداء داشت را به هیچ چیز زندگی شهری نفروخت.تنها سرمایۀ زندگی او آلونکی بود با اندک وسایل زندگی.آلونکی که بودن آن شاید می توانست برای ما که در ذرق و برق این دنیا غرق شده ایم،یاد آور ایثار و مادری باشد که آخرتش را به زندگی پوچ دنیایی نفروخت.اما کسانی که داعیه دار حفظ حرمت خون شهداء و خانواده هاشون هستند با تخریب این مکان،جایی که قداست آن دست کمی از مقبرۀ شهید ندارد بار دیگر زخم دلی بر بازماندگان آن و تمام کسانی که با این آلونک خاطره داشتند و آن را مأمنی برای خلوت و پناه بردن از دنیا می دانستند گذاشت.

آقای ملک زاده نوۀ نه نه علی در مراسم چهلم آن مرحوم در خصوص اجازۀ مسئولین بهشت زهراء از آنها برای تخریب این آلونک به خبرنگار شهدای ایران گفت:در ایام برگزاری مراسم تدفین مادر بزرگم برگه ای از طرف سازمان بهشت زهراء برای ما آوردند و ما هم چون در حال خود نبودیم آن را امضاء کردیم و بعداً فهمیدیم که حکم تخریب این فضا بوده است.

وی در پاسخ به سوالی که اعتراضی نسبت به این مسئله از طرف شما صورت نگرفته، گفت:نسبت به آن معترضیم ولی آنها گفتند که برای این که مادر بزرگتون درکنار پسرش دفن شود باید آنجا تخریب شود.او در ادامه اشاره کرد:مسئولین بهشت زهراء خاطر نشان کردند که در اولین فرصت مکانی بهتر و در خور نه نه علی خواهند ساخت.

او در پایان از تمام مسئولین که در این مدت با حضور خود و عرض تسلیت و همچنین از تمام مردمی که با آنها ابراز همدردی کردند،سپاسگزاری کرد.