شهدای ایراناین روایت را مرحوم صدوق در امالی از امام صادق علیه السلام نقل کردند و حضرت هم از پدران بزرگوارشان تا می رسد به وجود مقدس نبی اکرم که فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى جَعَلَ لِأَخِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فَضَائِلَ لَا يُحْصِي عَدَدَهَا غَيْرُهُ»(1)، خدای متعال برای امیرالمومنین که مقام اخوت با نبی اکرم دارند فضائلی قرار داده که جز خدای متعال کسی نمی تواند آنها را احصا کند. روایات هم وقتی این آیه شریفه «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لا تُحْصُوها»(نحل/18) را در مقام تأویل بیان می کنند، می فرماید مقصود فضائل اهل بیت است.
«وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُر ما نَفِدَتْ كَلِماتُ اللَّه »(لقمان/27)، اگر تمام درخت ها قلم بشوند و تمام دریاها مرکب بشوند و باز بعد از این دریاها، دریاهای دیگری باشد، کلمات الهی تمام نمی شود، که فرمود: مراد از کلمات یعنی معصومین. حضرت فرمودند: فضائلی خدای متعال برای امیرالمومنین قرار داده که عددش را جز خدای متعال نمی تواند احصاء کند.
بهره ما از این فضائل چیست؟ فرمود: «فَمَنْ ذَكَرَ فَضِيلَةً مِنْ فَضَائِلِهِ مُقِرّاً بِهَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّر»، اگر یک فضیلت حضرت را کسی یادآوری کند در حالی که با قلبش اقرار به این فضائل می کند، خداوند همه گناهان گذشته و آینده اش را می آمرزد. پس آن چیزی که مهم است اقرار به مقامات است. در روایت می فرماید که علت این که انبیاء اولو العزم، اولو العزم شدند این است که وقتی مقامات اهل بیت عرضه شد، بی درنگ اقرار کردند، چرا که اقرار کردن یک عهد و مسئولیتی روی دوش ما می آورد.
فرمود: اگر کسی یک فضیلت از فضائل امیرالمومنین را نقل کند در حالی که اقرار به این فضیلت می کند «غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّر»، همه گناهان گذشته و آینده اش را خدای متعال می آمرزد، چون خدای متعال غفار است. پس اگر کسی وارد وادی ولایت امیرالمومنین شد خطاهایش قابل مغفرت است و اگر بیرون از این وادی بود عبادتش هم ارزش ندارد. شیطان دو رکعت نماز خوانده که حضرت فرمودند چهار هزار سال طول کشیده، پس به این چیزها خیلی نمی شود تکیه کرد.
پس اقرار به فضیلت امیرالمومنین و متذکر شدن آن مطهر انسان است. باز از این بشارت لطیف تر این است که «وَ مَنْ كَتَبَ فَضِيلَةً مِنْ فَضَائِلِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ لَمْ تَزَلِ الْمَلَائِكَةُ تَسْتَغْفِرُ لَهُ مَا بَقِيَ لِتِلْكَ الْكِتَابَةِ»، اگر کسی یک فضیلت حضرت را ثبت کند مادامی که از آن کتابت باقی می ماند و دست به دست می چرخد و به نسل ها منتقل می شود، ملائکه برای صاحب این نوشته استغفار می کنند.
«وَ مَنِ اسْتَمَعَ إِلَى فَضِيلَةٍ مِنْ فَضَائِلِهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الذُّنُوبَ الَّتِي اكْتَسَبَهَا بِالاسْتِمَاعِ»، کسی که یک فضیلت از فضائل امیرالمومنین را استماع کند البته با همان شرط اقرار و تواضع و خشوع، گناهانی که از طریق شنیدن کسب کرده را خدای متعال می بخشد. یعنی اگر گوش انسان با شنیدن فضائل حضرت مأنوس شد، تطهیر می شود.
هر قوه ای گناهانی دارد. مثل اینکه چشم یک گناه دارد، گوش یک گناه دارد و الی آخر. پس در صحیفه وجودی مومن همه اینها هست. لذا یکی از راه های توبه این است که انسانی که گناه کرده بنشیند و فضائل امیرالمومنین را متواضعانه بخواند، متواضعانه نقل کند و متواضعانه بشنود. فرمود: «وَ مَنْ نَظَرَ إِلَى كِتَابَةٍ فِي فَضَائِلِهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الذُّنُوبَ الَّتِي اكْتَسَبَهَا بِالنَّظَر»، اگر با چشمش فضیلتی از حضرت را از کتاب بخواند، خدا گناهانی که با چشم انجام داده را می آمرزد. از این راحت تر دیگر نمی شود!
