| |
|
|
| به نام خداوند رحمتگر مهربان |
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
| به زودي سبك مغزان از مردم ميگويند: چه چيز آنها را (مسلمانان
را) از قبلهاي كه بر آن بودند باز گردانيد؟ بگو مشرق و مغرب از آن خدا است
هر كس را بخواهد به راه راست هدايت ميكند. (۱۴۲) |
|
سَيَقُولُ السُّفَهَاء مِنَ النَّاسِ مَا وَلاَّهُمْ عَن
قِبْلَتِهِمُ الَّتِي كَانُواْ عَلَيْهَا قُل لِّلّهِ الْمَشْرِقُ
وَالْمَغْرِبُ يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿۱۴۲﴾ |
| همان گونه (كه قبله شما يك قبله ميانه است) شما را نيز امت
ميانهاي قرار داديم (كه در حد اعتدال كه ميان افراط و تفريط هستيد) تا
گواه بر مردم باشيد و پيامبر هم گواه بر شما و ما آن قبلهاي را كه قبلا بر
آن بودي تنها براي اين قرار داديم كه افرادي از پيامبر پيروي ميكنند از
آنها كه به جاهليت باز ميگردند مشخص شوند، اگر چه اين جز بر كساني كه
خداوند آنها را هدايت كرده دشوار بود (اين را نيز بدانيد كه نمازهاي شما در
برابر قبله سابق صحيح بوده) و خدا هرگز ايمان نماز) شما را ضايع
نميگرداند، زيرا خداوند نسبت به مردم رحيم و مهربان است. (۱۴۳) |
|
وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَكُونُواْ
شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا
جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنتَ عَلَيْهَا إِلاَّ لِنَعْلَمَ مَن
يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِن كَانَتْ
لَكَبِيرَةً إِلاَّ عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللّهُ وَمَا كَانَ اللّهُ
لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۴۳﴾ |
| نگاههاي انتظار آميز تو را به سوي آسمان (براي تعيين قبله
نهائي) ميبينيم، اكنون تو را به سوي قبلهاي كه از آن خشنود باشي باز
ميگردانيم، روي خود را به جانب مسجد الحرام كن، و هر جا باشيد روي خود را
به جانب آن بگردانيد، و كساني كه كتاب آسماني به آنها داده شده بخوبي
ميدانند اين فرمان حقي است كه از ناحيه پروردگارشان صادر شده (و در
كتابهاي خود خواندهاند كه پيغمبر اسلام به سوي دو قبله نماز ميخواند) و
خداوند از اعمال آنها (در مخفي داشتن آيات غافل نيست. (۱۴۴) |
|
قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاء فَلَنُوَلِّيَنَّكَ
قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ
وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوِهَكُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِينَ
أُوْتُواْ الْكِتَابَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَمَا
اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ ﴿۱۴۴﴾ |
| سوگند كه اگر هر گونه آيه (و نشانه و دليلي) براي (اين گروه) از
اهل كتاب بياوري از قبله تو پيروي نخواهند كرد، و تو نيز هيچگاه از قبله ي
آنان پيروي نخواهي نمود (آنها نبايد تصور كنند كه بار ديگر تغيير قبله
امكانپذير است) و هيچ يك از آنها پيروي از قبله ديگري نميكنند، و اگر تو
پس از اين آگاهي متابعت هوسهاي آنها كني مسلما از ستمگران خواهي بود. (۱۴۵) |
|
وَلَئِنْ أَتَيْتَ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ بِكُلِّ آيَةٍ
مَّا تَبِعُواْ قِبْلَتَكَ وَمَا أَنتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا
بَعْضُهُم بِتَابِعٍ قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم مِّن
بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًَا لَّمِنَ الظَّالِمِينَ ﴿۱۴۵﴾ |
| كساني كه كتب آسماني به آنان دادهايم او (پيامبر) را همچون
فرزندان خود ميشناسند (اگر چه) جمعي از آنان حق را آگاهانه كتمان ميكنند.
(۱۴۶) |
|
الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا
يَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ وَإِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ
الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ﴿۱۴۶﴾ |
| اين (فرمان تغيير قبله) حكم حقي از طرف پروردگار تو است، بنابراين هرگز از ترديد كنندگان در آن مباش. (۱۴۷) |
|
الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلاَ تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ ﴿۱۴۷﴾ |
| هر طايفهاي قبلهاي دارد كه خداوند آن را تعيين كرده است
(بنابراين زياد درباره قبله گفتگو نكنيد، و بجاي آن) در نيكي ها و اعمال
خير بر يكديگر سبقت جوئيد، و هر جا باشيد خداوند شما رابراي پاداش و كيفر
در برابر اعمال نيك و بد در روز رستاخيز) حاضر ميكند زيرا او بر هر كاري
توانا است. (۱۴۸) |
|
وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ
الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللّهُ جَمِيعًا إِنَّ
اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۴۸﴾ |
| از هر جا (و از هر شهر و نقطهاي) خارج شدي (به هنگام نماز) روي
خود را به جانب مسجد الحرام كن، اين دستور حقي است از طرف پروردگار تو و
خداوند از كردار شما غافل نيست. (۱۴۹) |
|
وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ
الْحَرَامِ وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ
عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۱۴۹﴾ |
| و از هر جا خارج شدي روي خود را به جانب مسجد الحرام كن، و هر جا
بوديد روي خود را به سوي آن كنيد تا مردم جز ظالمان (كه دست از لجاجت بر
نميدارند) دليلي بر ضد شما نداشته باشند (زيرا از نشانههاي پيامبر كه در
كتب آسماني پيشين آمده اين است كه او به سوي دو قبله نماز ميخواند) از
آنها نترسيد (و تنها) از من بترسيد (اين تغيير قبله به خاطر آن بود كه)
نعمت خود را بر شما تمام كنم تا هدايت شويد. (۱۵۰) |
|
وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ
الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ لِئَلاَّ
يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ إِلاَّ الَّذِينَ ظَلَمُواْ
مِنْهُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِي وَلأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ
وَلَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۱۵۰﴾ |
| همانگونه (كه با تغيير قبله نعمت خود را بر شما كامل كرديم)
رسولي در ميان شما از نوع خودتان فرستاديم تا آيات ما را بر شما بخواند، و
شما را تزكيه كند، و كتاب و حكمت بياموزد، و آنچه نميدانستيد به شما ياد
دهد. (۱۵۱) |
|
كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِّنكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ
آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ
وَيُعَلِّمُكُم مَّا لَمْ تَكُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۵۱﴾ |
| پس به ياد من باشيد تا به ياد شما باشم، و شكر مرا گوئيد و كفران (در برابر نعمتها) نكنيد. (۱۵۲) |
|
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُواْ لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ ﴿۱۵۲﴾ |
| اي افراد با ايمان از صبر (و استقامت) و نماز (در برابر حوادث سخت زندگي) كمك بگيريد (زيرا) خداوند با صابران است (۱۵۳) |
|
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ ﴿۱۵۳﴾ |
| و به آنها كه در راه خدا كشته ميشوند مرده مگوئيد، بلكه آنها زندگانند ولي شما نميفهميد. (۱۵۴) |
|
وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبيلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاء وَلَكِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿۱۵۴﴾ |
| قطعا همه شما را با چيزي از ترس، گرسنگي، زيان مالي و جاني، و كمبود ميوهها آزمايش ميكنيم و بشارت ده به استقامت كنندگان! (۱۵۵) |
|
وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ
وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ
الصَّابِرِينَ ﴿۱۵۵﴾ |
| آنها كه هر گاه مصيبتي به آنها رسد ميگويند: ما از آن خدا هستيم و به سوي او باز ميگرديم! (۱۵۶) |
|
الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ ﴿۱۵۶﴾ |
| اينها همانها هستند كه الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده و آنها هستند هدايت يافتگان. (۱۵۷) |
|
أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿۱۵۷﴾ |
| صفا و مروه از شعائر و نشانههاي خدا است بنا بر اين كساني كه حج
خانه خدا و يا عمره انجام ميدهند مانعي ندارد بر آن دو طواف كنند (و سعي
صفا و مروه انجام دهند، هرگز اعمال بيرويه مشركان كه بتهائي بر اين دو كوه
نصب كرده بودند از موقعيت اين دو مكان مقدس نميكاهد) و كساني كه فرمان خدا
را در انجام كارهاي نيك اطاعت كنند خداوند در برابر عمل آنها شكرگزار و از
افعال آنها آگاه است. (۱۵۸) |
|
إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللّهِ فَمَنْ حَجَّ
الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا
وَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ ﴿۱۵۸﴾ |
| كساني كه دلائل روشن و وسيله هدايتي را كه نازل كردهايم بعد از
آنكه در كتاب براي مردم بيان ساختيم كتمان ميكنند خدا آنها را لعنت ميكند
و همه لعن كنندگان نيز آنها را لعن مينمايند (۱۵۹) |
|
إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ
وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَئِكَ
يَلعَنُهُمُ اللّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ ﴿۱۵۹﴾ |
| مگر آنها كه توبه و بازگشت كردند و (اعمال بد خود را با اعمال
نيك) اصلاح نمودند و آنچه را كتمان كرده بودند آشكار ساختند كه من توبه
آنها را ميپذيرم كه من تواب و رحيمم. (۱۶۰) |
|
إِلاَّ الَّذِينَ تَابُواْ وَأَصْلَحُواْ وَبَيَّنُواْ فَأُوْلَئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۱۶۰﴾ |
| كساني كه كافر شدند و در حال كفر از دنيا رفتند، لعنت خداوند و فرشتگان و همه مردم بر آنها خواهد بود. (۱۶۱) |
|
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللّهِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ ﴿۱۶۱﴾ |
| هميشه در آن ( لعن و دوري از رحمت پروردگار) باقي ميمانند، نه در عذاب آنان تخفيف داده ميشود و نه مهلتي خواهند داشت. (۱۶۲) |
|
خَالِدِينَ فِيهَا لاَ يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ يُنظَرُونَ ﴿۱۶۲﴾ |
| خداي شما خداوند يگانهاي است كه غير از او معبودي نيست (زيرا) او است بخشنده و مهربان (و داراي رحمت عام و خاص). (۱۶۳) |
|
وَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ ﴿۱۶۳﴾ |
| در آفرينش آسمانها و زمين، و آمد و شد شب و روز، و كشتيهائي كه
در دريا به سود مردم در حركتند، و آبي كه خداوند از آسمان نازل كرده، و با
آن زمين را پس از مرگ زنده نموده و انواع جنبندگان را در آن گسترده و
(همچنين) در تغيير مسير بادها و ابرهائي كه در ميان زمين و آسمان معلقند،
نشانههائي است (از ذات پاك خدا و يگانگي او) براي مردمي كه عقل دارند و
ميانديشند. (۱۶۴) |
|
إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ
اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا
يَنفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن مَّاء
فَأَحْيَا بِهِ الأرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ
دَآبَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخِّرِ بَيْنَ
السَّمَاء وَالأَرْضِ لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿۱۶۴﴾ |
| بعضي از مردم معبودهائي غير از خداوند، براي خود انتخاب ميكنند،
و آنها را همچون خدا دوست ميدارند، اما آنها كه ايمان دارند عشقشان به
خدا (از مشركان نسبت به معبودهاشان شديدتر است، و آنها كه ستم كردند (و
معبودي غير خدا برگزيدند) هنگامي كه عذاب خدا را مشاهده كنند خواهند دانست
كه تمام قدرت به دست خدا است، و او داراي مجازات شديد است (نه معبودهاي
خيالي كه از آنها ميهراسند). (۱۶۵) |
|
وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا
يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا
لِّلّهِ وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ
الْقُوَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ ﴿۱۶۵﴾ |
| در آن هنگام رهبران (و معبودهاي انساني و شيطاني) از پيروان خود
بيزاري ميجويند و كيفر خدا را مشاهده ميكنند و دستشان از همه جا كوتاه
ميشود. (۱۶۶) |
|
إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُواْ مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُواْ وَرَأَوُاْ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الأَسْبَابُ ﴿۱۶۶﴾ |
| و (در اين موقع) پيروان ميگويند كاش بار ديگر ما به دنيا
برميگشتيم تا از اين پيشوايان گمراه بيزاري جوئيم آنچنان كه آنها (امروز از
ما بيزاري جستند (آري) اين چنين خداوند اعمال آنها را بصورت حسرتزائي به
آنها نشان ميدهد و هرگز از آتش (دوزخ) خارج نخواهند شد. (۱۶۷) |
|
وَقَالَ الَّذِينَ اتَّبَعُواْ لَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً
فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّؤُواْ مِنَّا كَذَلِكَ يُرِيهِمُ
اللّهُ أَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَيْهِمْ وَمَا هُم بِخَارِجِينَ مِنَ
النَّارِ ﴿۱۶۷﴾ |
| اي مردم از آنچه در زمين است حلال و پاكيزه بخوريد و از گامهاي شيطان پيروي نكنيد، چه اينكه او دشمن آشكار شما است (۱۶۸) |
|
يَا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُواْ مِمَّا فِي الأَرْضِ حَلاَلًا
طَيِّبًا وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ
عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿۱۶۸﴾ |
| او شما را فقط به بديها و انحرافات فرمان ميدهد (و نيز دستور ميدهد) آنچه را كه نميدانيد به خدا نسبت دهيد. (۱۶۹) |
|
إِنَّمَا يَأْمُرُكُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشَاء وَأَن تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۱۶۹﴾ |
| و هنگامي كه به آنها گفته شود از آنچه خدا نازل كرده است پيروي
كنيد، ميگويند: بلكه ما از آنچه پدران خود را بر آن يافتيم پيروي
مينمائيم، آيا نه اين است كه پدران آنها چيزي نميفهميدند و هدايت
نيافتند؟! (۱۷۰) |
|
وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ
بَلْ نَتَّبِعُ مَا أَلْفَيْنَا عَلَيْهِ آبَاءنَا أَوَلَوْ كَانَ
آبَاؤُهُمْ لاَ يَعْقِلُونَ شَيْئًا وَلاَ يَهْتَدُونَ ﴿۱۷۰﴾ |
| مثال (تو) در دعوت كافران مثال كسي است كه (گوسفندان و حيوانات
را براي نجات از چنگال خطر) صدا ميزند، ولي آنها چيزي جز سر و صدا
نميشنوند (و حقيقت و مفهوم گفتار او را درك نميكنند) اين كافران (در
حقيقت) كر و لال و نابينا هستند و لذا چيزي نميفهمند! (۱۷۱) |
|
وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُواْ كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا
لاَ يَسْمَعُ إِلاَّ دُعَاء وَنِدَاء صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لاَ
يَعْقِلُونَ ﴿۱۷۱﴾ |
| اي افراد با ايمان از نعمتهاي پاكيزهاي كه به شما روزي دادهايم بخوريد و شكر خدا را بجا آوريد اگر او را پرستش ميكنيد. (۱۷۲) |
|
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَاشْكُرُواْ لِلّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿۱۷۲﴾ |
| خداوند تنها (گوشت) مردار و خون و گوشت خوك، و آنچه نام غير خدا
به هنگام ذبح بر آن گفته شود، حرام كرده است (ولي) آن كس كه مجبور شود (در
موقع ضرورت براي حفظ جان خود از آن بخورد در صورتي كه ستمگر و متجاوز نباشد
گناهي بر او نيست، خداوند بخشنده و مهربان است. (۱۷۳) |
|
إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ
الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ
بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۷۳﴾ |
| كساني كه كتمان ميكنند آنچه را خدا از كتاب نازل كرده و آنرا به
بهاي كمي ميفروشند، آنها جز آتش چيزي نميخورند (و هدايا و اموالي كه از
اين رهگذر به دست ميآورند در حقيقت آتش سوزاني است) و خداوند روز قيامت با
آنها سخن نميگويد، و آنها را پاكيزه نميكند، و براي آنها عذاب دردناكي
است. (۱۷۴) |
|
إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ الْكِتَابِ
وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي
بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ وَلاَ يُكَلِّمُهُمُ اللّهُ يَوْمَ
الْقِيَامَةِ وَلاَ يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۱۷۴﴾ |
| اينها همانها هستند كه گمراهي را با هدايت، و عذاب را با آمرزش
مبادله كردهاند راستي چقدر در برابر عذاب خداوند بياعتنا و خونسردند! (۱۷۵) |
|
أُولَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُاْ الضَّلاَلَةَ بِالْهُدَى وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَآ أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ ﴿۱۷۵﴾ |
| اينها بخاطر آن است كه خداوند كتاب (آسماني) را به حق (و تؤ ام
با نشانهها و دلائل روشن) نازل كرده، و آنها كه در آن اختلاف ميكنند (و
با كتمان و تحريف اختلاف به وجود آورند) در شكاف (و پراكندگي) عميقي قرار
دارند. (۱۷۶) |
|
ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ نَزَّلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُواْ فِي الْكِتَابِ لَفِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿۱۷۶﴾ |
| نيكي (تنها) اين نيست (كه به هنگام نماز) صورت خود را به سوي
مشرق و مغرب كنيد (و تمام گفتگوي شما از مساءله قبله و تغيير قبله باشد و
همه وقت خود را مصروف آن سازيد) بلكه نيكي (و نيكوكار) كساني هستند كه به
خدا و روز رستاخيز و فرشتگان و كتاب آسماني و پيامبران ايمان آوردهاند، و
مال (خود) را با علاقهاي كه به آن دارند به خويشاوندان و يتيمان و مسكينان و
واماندگان در راه و سائلان و بردگان انفاق ميكنند، نماز را بر پا
ميدارند، و زكات را ميپردازند و به عهد خود به هنگامي كه عهد بستند وفا
ميكنند، در برابر محروميتها و بيماريها، و در ميدان جنگ استقامت به خرج
ميدهند، اينها كساني هستند كه راست ميگويند (و گفتار و رفتار و اعتقادشان
هماهنگ است و اينها هستند پرهيزگاران. (۱۷۷) |
|
لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ
وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ
الآخِرِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ
عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ
السَّبِيلِ وَالسَّآئِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلاةَ وَآتَى
الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِينَ
فِي الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ
صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ ﴿۱۷۷﴾ |
| اي افرادي كه ايمان آوردهايد! حكم قصاص در مورد كشتگان بر شما
نوشته شده است، آزاد در برابر آزاد، و برده در برابر برده و زن در برابر
زن، پس اگر كسي از ناحيه برادر (ديني) خود مورد عفو قرار گيرد (و حكم قصاص
او تبديل به خونبها گردد) بايد از راه پسنديده پيروي كند (و در طرز پرداخت
ديه، حال پرداخت كننده را در نظر بگيرد) و قاتل نيز به نيكي ديه را به ولي
مقتول بپردازد (و در آن مسامحه نكند اين تخفيف و رحمتي است از ناحيه
پروردگار شما و كسي كه بعد از آن تجاوز كند عذاب دردناكي خواهد داشت. (۱۷۸) |
|
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ
فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالأُنثَى
بِالأُنثَى فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ
بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاء إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِكَ تَخْفِيفٌ مِّن
رَّبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ
أَلِيمٌ ﴿۱۷۸﴾ |
| و براي شما در قصاص حيات و زندگي است اي صاحبان خرد، تا شما تقوي پيشه كنيد. (۱۷۹) |
|
وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَاْ أُولِيْ الأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۷۹﴾ |
| بر شما نوشته شده، هنگامي كه يكي از شما را مرگ فرا رسد اگر چيز
خوبي از خود بجاي گذارده، وصيت براي پدر و مادر و نزديكان بطور شايسته كند،
اين حقي است بر پرهيزكاران. (۱۸۰) |
|
كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَكَ
خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَالِدَيْنِ وَالأقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ
حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ ﴿۱۸۰﴾ |
| پس كسي كه آنرا بعد از شنيدن تغيير دهد تنها گناه آن بر كساني است كه آن وصيت) را تغيير ميدهند خداوند شنوا و دانا است. (۱۸۱) |
|
فَمَن بَدَّلَهُ بَعْدَ مَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَا إِثْمُهُ عَلَى الَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۱۸۱﴾ |
| كسي كه از انحراف وصيت كننده (و تمايل يك جانبه او به بعض ورثه)
يا از گناه او به اينكه وصيت به كار خلافي كند) بترسد، و ميان آنها را
اصلاح دهد گناهي بر او نيست (و مشمول قانون تبديل وصيت نميباشد) خداوند
آمرزنده و مهربان است. (۱۸۲) |
|
فَمَنْ خَافَ مِن مُّوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلاَ إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۸۲﴾ |
| اي افرادي كه ايمان آوردهايد، روزه بر شما نوشته شد همان گونه كه بر كساني كه قبل از شما بودند نوشته شده، تا پرهيزكار شويد. (۱۸۳) |
|
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۸۳﴾ |
| چند روز معدودي را (بايد روزه بداريد) و كساني كه از شما بيمار
يا مسافر باشند روزهاي ديگري را (بجاي آن روزه بگيرند) و بر كساني كه قدرت
انجام آن را ندارند (همچون بيماران مزمن و پيرمردان و پيره زنان) لازم است
كفاره بدهند، مسكيني را اطعام كنند، و كسي كه كار خير را پذيرا شود براي او
بهتر است، و روزه داشتن براي شما بهتر است اگر بدانيد. (۱۸۴) |
|
أَيَّامًا مَّعْدُودَاتٍ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ
عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ
يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ
خَيْرٌ لَّهُ وَأَن تَصُومُواْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۴﴾ |
| (آن چند روز معدود) ماه رمضان است كه قرآن براي راهنمائي مردم و
نشانههاي هدايت و فرق ميان حق و باطل در آن نازل شده، پس آنكس كه در ماه
رمضان در حضر باشد روزه بدارد، و آنكس كه بيمار يا در سفر باشد روزهاي
ديگري را بجاي آن روزه بگيرد، خداوند راحتي شما را ميخواهد نه زحمت، هدف
اين است كه اين روزها را تكميل كنيد، و خدا را بر اينكه شما را هدايت كرده
بزرگ بشمريد و شايد شكرگذاري كنيد. (۱۸۵) |
|
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى
لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ
مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ
فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلاَ
يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ
اللّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿۱۸۵﴾ |
| و هنگامي كه بندگان من از تو درباره من سؤ ال كنند بگو) من
نزديكم! دعاي دعا كننده را به هنگامي كه مرا ميخواند پاسخ ميگويم، پس
آنها بايد دعوت مرا بپذيرند و به من ايمان بياورند تا راه يابند (و به مقصد
برسند). (۱۸۶) |
|
وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ
دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي وَلْيُؤْمِنُواْ
بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ﴿۱۸۶﴾ |
| آميزش جنسي با همسرانتان در شب روزه داري حلال است، آنها لباس
شما هستند و شما لباس آنها. (هر دو زينت يكديگر هستيد و باعث حفظ يكديگر)
خداوند ميدانست كه شما به خود خيانت ميكرديد (و اين كار را كه ممنوع بود
بعضا انجام ميداديد) پس توبه كرد بر شما و شما را بخشيد. اكنون با آنها
آميزش كنيد و آنچه را خدا بر شما مقرر داشته طلب نمائيد. بخوريد و بياشاميد
تا رشته سپيد صبح از رشته سياه (شب) براي شما آشكار گردد، سپس روزه را تا
شب تكميل كنيد، و در حالي كه در مساجد مشغول اعتكاف هستيد با زنان آميزش
نكنيد، اين مرزهاي الهي است، به آن نزديك نشويد، خداوند اين چنين آيات خود
را براي مردم روشن ميسازد، باشد كه پرهيزگار گردند. (۱۸۷) |
|
أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَآئِكُمْ
هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ عَلِمَ اللّهُ
أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَخْتانُونَ أَنفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا
عَنكُمْ فَالآنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُواْ مَا كَتَبَ اللّهُ لَكُمْ
وَكُلُواْ وَاشْرَبُواْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الأَبْيَضُ
مِنَ الْخَيْطِ الأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّواْ الصِّيَامَ
إِلَى الَّليْلِ وَلاَ تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنتُمْ عَاكِفُونَ فِي
الْمَسَاجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَقْرَبُوهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ
اللّهُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ ﴿۱۸۷﴾ |
| و اموال يكديگر را به باطل (و ناحق) در ميان خود نخوريد! و براي
خوردن بخشي از اموال مردم به گناه، (قسمتي از) آن را (به عنوان رشوه) به
قضات ندهيد، در حالي كه ميدانيد (اين كار، گناه است)! (۱۸۸) |
|
وَلاَ تَأْكُلُواْ أَمْوَالَكُم بَيْنَكُم بِالْبَاطِلِ
وَتُدْلُواْ بِهَا إِلَى الْحُكَّامِ لِتَأْكُلُواْ فَرِيقًا مِّنْ
أَمْوَالِ النَّاسِ بِالإِثْمِ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۸﴾ |
| درباره «هلالهاي ماه» از تو سؤ ال ميكنند، بگو: «آنها، بيان
اوقات (و تقويم طبيعي) براي (نظام زندگي) مردم و (تعيين وقت) حج است.» و
(آن چنان كه در جاهليت مرسوم بود كه به هنگام حج، كه جامه احرام
ميپوشيدند، از در خانه وارد نميشدند، و از نقب پشت خانه وارد ميشدند،
نكنيد!) كار نيك، آن نيست كه از پشت خانهها وارد شويد، بلكه نيكي اين است
كه پرهيزگار باشيد! و از در خانهها وارد شويد و تقوا پيشه كنيد، تا رستگار
گرديد! (۱۸۹) |
|
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الأهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَاقِيتُ لِلنَّاسِ
وَالْحَجِّ وَلَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوْاْ الْبُيُوتَ مِن ظُهُورِهَا
وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَى وَأْتُواْ الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا
وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۱۸۹﴾ |
| و در راه خدا، با كساني كه با شما ميجنگند، نبرد كنيد! و از حد تجاوز نكنيد، كه خدا تعدي كنندگان را دوست نميدارد! (۱۹۰) |
|
وَقَاتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلاَ تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لاَ يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ ﴿۱۹۰﴾ |
| و آنها را (بتپرستاني كه از هيچ گونه جنايتي ابا ندارند) هر كجا
يافتيد، به قتل برسانيد! و از آنجا كه شما را بيرون ساختند (مكه)، آنها را
بيرون كنيد و فتنه (و بت پرستي) از كشتار هم بدتر است! و با آنها، در نزد
مسجد الحرام (در منطقه حرم)، جنگ نكنيد! مگر اينكه در آن جا با شما بجنگند.
پس اگر (در آن جا) با شما پيكار كردند، آنها را به قتل برسانيد! چنين است
جزاي كافران! (۱۹۱) |
|
وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ
حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ
تُقَاتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ
فَإِن قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَلِكَ جَزَاء الْكَافِرِينَ ﴿۱۹۱﴾ |
| و اگر خودداري كردند، خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۹۲) |
|
فَإِنِ انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۹۲﴾ |
| و با آنها پيكار كنيد! تا فتنه (و بت پرستي، و سلب آزادي از
مردم،) باقي نماند، و دين، مخصوص خدا گردد. پس اگر (از روش نادرست خود) دست
برداشتند، (مزاحم آنها نشويد! زيرا) تعدي جز بر ستمكاران روا نيست. (۱۹۳) |
|
وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ
لِلّهِ فَإِنِ انتَهَواْ فَلاَ عُدْوَانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمِينَ ﴿۱۹۳﴾ |
| ماه حرام، در برابر ماه حرام! (اگر دشمنان، احترام آن را شكستند،
و در آن با شما جنگيدند، شما نيز حق داريد مقابله به مثل كنيد). و تمام
حرامها، (قابل) قصاص است. و (به طور كلي) هر كس به شما تجاوز كرد، همانند
آن بر او تعدي كنيد! و از خدا به پرهيزيد (و زياده روي ننماييد)! و بدانيد
خدا با پرهيزكاران است! (۱۹۴) |
|
الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ
قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُواْ عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا
اعْتَدَى عَلَيْكُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ
الْمُتَّقِينَ ﴿۱۹۴﴾ |
| و در راه خدا، انفاق كنيد! و (با ترك انفاق)، خود را به دست خود،
به هلاكت نيفكنيد! و نيكي كنيد! كه خداوند، نيكوكاران را دوست ميدارد. (۱۹۵) |
|
وَأَنفِقُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ تُلْقُواْ بِأَيْدِيكُمْ
إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوَاْ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ ﴿۱۹۵﴾ |
| و حج و عمره را براي خدا به اتمام برسانيد! و اگر محصور شديد، (و
مانعي مانند ترس از دشمن يا بيماري، اجازه نداد كه پس از احرام بستن، وارد
مكه شويد،) آنچه از قرباني فراهم شود (ذبح كنيد، و از احرام خارج شويد)! و
سرهاي خود را نتراشيد تا قرباني به محلش برسد (و در قربانگاه ذبح شود) و
اگر كسي از شما بيمار بود و يا ناراحتي در سر داشت، (و ناچار بود سر خود را
بتراشد،) بايد فديه و كفارهاي از قبيل روزه يا صدقه يا گوسفندي بدهد! و
هنگامي كه (از بيماري و دشمن) در امان بوديد، هر كس با ختم عمره، حج را
آغاز كند، آنچه از قرباني براي او ميسر است (ذبح كند)! و هر كه نيافت، سه
روز در ايام حج، و هفت روز هنگامي كه باز ميگرديد، روزه بدارد! اين، ده
روز كامل است. (البته) اين براي كسي است كه خانواده او، نزد مسجدالحرام
نباشد اهل مكه و اطراف آن نباشد. و از خدا به پرهيزيد و بدانيد كه او، سخت
كيفر است! (۱۹۶) |
|
وَأَتِمُّواْ الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ
فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ وَلاَ تَحْلِقُواْ رُؤُوسَكُمْ حَتَّى
يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ بِهِ
أَذًى مِّن رَّأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِّن صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ
فَإِذَا أَمِنتُمْ فَمَن تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا
اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ فَمَن لَّمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلاثَةِ
أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ
كَامِلَةٌ ذَلِكَ لِمَن لَّمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ
الْحَرَامِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِيدُ
الْعِقَابِ ﴿۱۹۶﴾ |
| حج، در ماههاي معيني است! و كساني كه (با بستن احرام، و شروع به
مناسك حج،) حج را بر خود فرض كردهاند، (بايد بدانند كه) در حج، آميزش جنسي
با زنان، و گناه و جدال نيست! و آنچه از كارهاي نيك انجام دهيد، خدا آن را
ميداند. و زاد و توشه تهيه كنيد، كه بهترين زاد و توشه، پرهيزكاري است! و
از من به پرهيزيد اي خردمندان! (۱۹۷) |
|
الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَّعْلُومَاتٌ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ
فَلاَ رَفَثَ وَلاَ فُسُوقَ وَلاَ جِدَالَ فِي الْحَجِّ وَمَا تَفْعَلُواْ
مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللّهُ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ
التَّقْوَى وَاتَّقُونِ يَا أُوْلِي الأَلْبَابِ ﴿۱۹۷﴾ |
| گناهي بر شما نيست كه از فضل پروردگارتان (و از منافع اقتصادي در
ايام حج) طلب كنيد (كه يكي از منافع حج، پيريزي يك اقتصاد صحيح است). و
هنگامي كه از عرفات كوچ كرديد، خدا را نزد مشعر الحرام ياد كنيد! او را ياد
كنيد همان طور كه شما را هدايت نمود و قطعا شما پيش از اين، از گمراهان
بوديد. (۱۹۸) |
|
لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَن تَبْتَغُواْ فَضْلًا مِّن
رَّبِّكُمْ فَإِذَا أَفَضْتُم مِّنْ عَرَفَاتٍ فَاذْكُرُواْ اللّهَ عِندَ
الْمَشْعَرِ الْحَرَامِ وَاذْكُرُوهُ كَمَا هَدَاكُمْ وَإِن كُنتُم مِّن
قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّآلِّينَ ﴿۱۹۸﴾ |
| سپس از همان جا كه مردم كوچ ميكنند، (به سوي سرزمين مني) كوچ كنيد! و از خداوند، آمرزش بطلبيد، كه خدا آمرزنده مهربان است! (۱۹۹) |
|
ثُمَّ أَفِيضُواْ مِنْ حَيْثُ أَفَاضَ النَّاسُ وَاسْتَغْفِرُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۹۹﴾ |
| و هنگامي كه مناسك (حج) خود را انجام داديد، خدا را ياد كنيد،
همانند يادآوري از پدرانتان (آن گونه كه رسم آن زمان بود) بلكه از آن هم
بيشتر! (در اين مراسم، مردم دو گروهاند) بعضي از مردم ميگويند: خداوندا!
به ما در دنيا (نيكي) عطا كن! ولي در آخرت، بهرهاي ندارند. (۲۰۰) |
|
فَإِذَا قَضَيْتُم مَّنَاسِكَكُمْ فَاذْكُرُواْ اللّهَ
كَذِكْرِكُمْ آبَاءكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ
رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا وَمَا لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ ﴿۲۰۰﴾ |
| و بعضي ميگويند: پروردگارا! به ما در دنيا (نيكي) عطا كن! و در آخرت نيز (نيكي) مرحمت فرما! و ما را از عذاب آتش نگاهدار! (۲۰۱) |
|
وِمِنْهُم مَّن يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿۲۰۱﴾ |
| آنها از كار (و دعاي) خود، نصيب و بهرهاي دارند، و خداوند، سريع الحساب است. (۲۰۲) |
|
أُولَئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِّمَّا كَسَبُواْ وَاللّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ ﴿۲۰۲﴾ |
| و خدا را در روزهاي معيني ياد كنيد! (روزهاي 11 و 12 و 13 ماه ذي
الحجه). و هر كس شتاب كند، و (ذكر خدا را) در دو روز انجام دهد، گناهي بر
او نيست، و هر كه تاءخير كند، (و سه روز انجام دهد نيز) گناهي بر او نيست،
براي كسي كه تقوا پيشه كند. و از خدا بپرهيزيد و بدانيد شما به سوي او
محشور خواهيد شد! (۲۰۳) |
|
وَاذْكُرُواْ اللّهَ فِي أَيَّامٍ مَّعْدُودَاتٍ فَمَن تَعَجَّلَ
فِي يَوْمَيْنِ فَلاَ إِثْمَ عَلَيْهِ وَمَن تَأَخَّرَ فَلا إِثْمَ
عَلَيْهِ لِمَنِ اتَّقَى وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ
إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۲۰۳﴾ |
| و از مردم، كساني هستند كه گفتار آنان، در زندگي دنيا مايه اعجاب
تو ميشود، (در ظاهر، اظهار محبت شديد ميكنند) و خدا را بر آنچه در دل
دارند گواه ميگيرند. (اين در حالي است كه) آنان، سرسختترين دشمنانند. (۲۰۴) |
|
وَمِنَ النَّاسِ مَن يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَيَاةِ
الدُّنْيَا وَيُشْهِدُ اللّهَ عَلَى مَا فِي قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ
الْخِصَامِ ﴿۲۰۴﴾ |
| (نشانه آن، اين است كه) هنگامي كه روي بر ميگردانند (و از نزد
تو خارج ميشوند)، در راه فساد در زمين، كوشش ميكنند، و زراعتها و
چهارپايان را نابود ميسازند، (با اينكه ميدانند) خدا فساد را دوست
نميدارد. (۲۰۵) |
|
وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِي الأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيِهَا وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ الفَسَادَ ﴿۲۰۵﴾ |
| و هنگامي كه به آنها گفته شود: «از خدا بترسيد!» (لجاجت آنان
بيشتر ميشود)، و لجاجت و تعصب، آنها را به گناه ميكشاند. آتش دوزخ براي
آنان كافي است، و چه بد جايگاهي است. (۲۰۶) |
|
وَإِذَا قِيلَ لَهُ اتَّقِ اللّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿۲۰۶﴾ |
| بعضي از مردم (با ايمان و فداكار، همچون علي (عليه السلام) در
ليلة المبيت به هنگام خفتن در جايگاه پيغمبر (صلي الله عليه و آله و سلم)،
جان خود را به خاطر خشنودي خدا ميفروشند، و خداوند نسبت به بندگان مهربان
است. (۲۰۷) |
|
وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ ﴿۲۰۷﴾ |
| اي كساني كه ايمان آوردهايد! همگي در صلح و آشتي در آييد! و از گامهاي شيطان، پيروي نكنيد، كه او دشمن آشكار شماست! (۲۰۸) |
|
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِي السِّلْمِ
كَآفَّةً وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ
عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿۲۰۸﴾ |
| و اگر بعد از (اين همه) نشانههاي روشن، كه براي شما آمده است،
لغزش كرديد (و گمراه شديد)، بدانيد (از چنگال عدالت خدا، فرار نتوانيد
كرد،) كه خداوند، توانا و حكيم است. (۲۰۹) |
|
فَإِن زَلَلْتُمْ مِّن بَعْدِ مَا جَاءتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۰۹﴾ |
| آيا (پيروان فرمان شيطان، پس از اين همه نشانهها و برنامههاي
روشن) انتظار دارند كه خداوند و فرشتگان، در سايههائي از ابرها به سوي
آنان بيايند (و دلايل تازهاي در اختيارشان بگذارند؟! با اينكه چنين چيزي
محال است!) و همه چيز انجام شده، و همه كارها به سوي خدا باز ميگردد. (۲۱۰) |
|
هَلْ يَنظُرُونَ إِلاَّ أَن يَأْتِيَهُمُ اللّهُ فِي ظُلَلٍ
مِّنَ الْغَمَامِ وَالْمَلآئِكَةُ وَقُضِيَ الأَمْرُ وَإِلَى اللّهِ
تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿۲۱۰﴾ |
| از بني اسرائيل بپرس: «چه اندازه نشانههاي روشن به آنها داديم ؟
(ولي آنان، نعمتها و امكانات مادي و معنوي را كه خداوند در اختيارشان
گذاشته بود، در راه غلط به كار گرفتند). و كسي كه نعمت خدا را، پس از آنكه
به سراغش آمد، تبديل كند (و در مسير خلاف به كار گيرد، گرفتار عذاب شديد
الهي خواهد شد) كه خداوند شديد العقاب است. (۲۱۱) |
|
سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُم مِّنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ
وَمَن يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللّهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُ فَإِنَّ اللّهَ
شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۲۱۱﴾ |
| زندگي دنيا براي كافران زينت داده شده است، از اين رو افراد با
ايمان را (كه گاهي دستشان تهي است)، مسخره ميكنند، در حالي كه پرهيزكاران
در قيامت بالاتر از آنان هستند، (چرا كه ارزشهاي حقيقي در آن جا آشكار
ميگردد، و صورت عيني به خود ميگيرد،) و خداوند، هر كس را بخواهد بدون
حساب روزي ميدهد. (۲۱۲) |
|
زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا
وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ اتَّقَواْ فَوْقَهُمْ
يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَاللّهُ يَرْزُقُ مَن يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ ﴿۲۱۲﴾ |
| مردم (در آغاز) يك دسته بودند، (و تضادي در ميان آنها وجود
نداشت. بتدريج جوامع و طبقات پديد آمد و اختلافات و تضادهايي در ميان آنها
پيدا شد، در اين حال) خداوند، پيامبران را برانگيخت، تا مردم را بشارت و
بيم دهند و كتاب آسماني، كه به سوي حق دعوت ميكرد، با آنها نازل نمود، تا
در ميان مردم، در آنچه اختلاف داشتند، داوري كند. (افراد با ايمان، در آن
اختلاف نكردند،) تنها (گروهي از) كساني كه كتاب را دريافت داشته بودند، و
نشانههاي روشن به آنها رسيده بود، به خاطر انحراف از حق و ستمگري، در آن
اختلاف كردند. خداوند، آنهايي را كه ايمان آورده بودند، به حقيقت آنچه مورد
اختلاف بود، به فرمان خودش، رهبري نمود. (اما افراد بيايمان، همچنان در
گمراهي و اختلاف، باقي ماندند). و خدا، هر كس را بخواهد، به راه راست هدايت
ميكند. (۲۱۳) |
|
كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِيِّينَ
مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ
لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُواْ فِيهِ وَمَا اخْتَلَفَ
فِيهِ إِلاَّ الَّذِينَ أُوتُوهُ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ
بَغْيًا بَيْنَهُمْ فَهَدَى اللّهُ الَّذِينَ آمَنُواْ لِمَا اخْتَلَفُواْ
فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللّهُ يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى
صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿۲۱۳﴾ |
| آيا گمان كرديد داخل بهشت ميشويد، بيآنكه حوادثي همچون حوادث
گذشتگان به شما برسد؟! همانان كه گرفتاريها و ناراحتيها به آنها رسيد، و آن
چنان ناراحت شدند كه پيامبر و افرادي كه ايمان آورده بودند گفتند: پس ياري
خدا كي خواهد آمد؟! (در اين هنگام، تقاضاي ياري از او كردند، و به آنها
گفته شد:) آگاه باشيد، ياري خدا نزديك است! (۲۱۴) |
|
أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُم
مَّثَلُ الَّذِينَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِكُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء
وَالضَّرَّاء وَزُلْزِلُواْ حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ
آمَنُواْ مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِيبٌ ﴿۲۱۴﴾ |
| از تو سؤ ال ميكنند چه چيز انفاق كنند؟ بگو: «هر خير و نيكي (و
سرمايه سودمند مادي و معنوي) كه انفاق ميكنيد، بايد براي پدر و مادر و
نزديكان و يتيمان و مستمندان و درماندگان در راه باشد.» و هر كار خيري كه
انجام دهيد، خداوند از آن آگاه است. (لازم نيست تظاهر كنيد، او ميداند). (۲۱۵) |
|
يَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَ قُلْ مَا أَنفَقْتُم مِّنْ
خَيْرٍ فَلِلْوَالِدَيْنِ وَالأَقْرَبِينَ وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ
وَابْنِ السَّبِيلِ وَمَا تَفْعَلُواْ مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللّهَ بِهِ
عَلِيمٌ ﴿۲۱۵﴾ |
| جهاد در راه خدا، بر شما مقرر شده، در حالي كه برايتان ناخوشايند
است. چه بسا چيزي را خوش نداشته باشيد، حال آنكه خير شما در آن است. و
يا چيزي را دوست داشته باشيد، حال آنكه شر شما در آن است. و خدا ميداند، و
شما نميدانيد. (۲۱۶) |
|
كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن
تَكْرَهُواْ شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ
شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ
﴿۲۱۶﴾ |
| از تو، درباره جنگ كردن در ماه حرام، سؤ ال ميكنند، بگو: جنگ در
آن، (گناهي) بزرگ است، ولي جلوگيري از راه خدا (و گرايش مردم به آيين حق) و
كفر ورزيدن نسبت به او و هتك احترام مسجد الحرام، و اخراج ساكنان آن، نزد
خداوند مهمتر از آن است، و ايجاد فتنه، (و محيط نامساعد، كه مردم را به
كفر، تشويق و از ايمان باز ميدارد) حتي از قتل بالاتر است. و مشركان،
پيوسته با شما ميجنگند، تا اگر بتوانند شما را از آيينتان برگردانند، ولي
كسي كه از آيينش برگردد، و در حال كفر بميرد، تمام اعمال نيك (گذشته) او،
در دنيا و آخرت، بر باد ميرود، و آنان اهل دوزخند، و هميشه در آن خواهند
بود. (۲۱۷) |
|
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ قُلْ
قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَن سَبِيلِ اللّهِ وَكُفْرٌ بِهِ
وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِندَ
اللّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ يَزَالُونَ
يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىَ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ
وَمَن يَرْتَدِدْ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ
فَأُوْلَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ
وَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۲۱۷﴾ |
| كساني كه ايمان آورده و كساني كه هجرت كرده و در راه خدا جهاد
نمودهاند، آنها اميد به رحمت پروردگار دارند و خداوند آمرزنده و مهربان
است. (۲۱۸) |
|
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ
فِي سَبِيلِ اللّهِ أُوْلَئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللّهِ وَاللّهُ غَفُورٌ
رَّحِيمٌ ﴿۲۱۸﴾ |
| درباره شراب و قمار از تو سؤ ال ميكنند، بگو: در آنها گناه و
زيان بزرگي است، و منافعي (از نظر مادي) براي مردم در بر دارد، (ولي) گناه
آنها از نفعشان بيشتر است. و از تو ميپرسند چه چيز انفاق كنند؟ بگو: از
مازاد نيازمندي خود. اين چنين خداوند آيات را براي شما روشن ميسازد، شايد
انديشه كنيد! (۲۱۹) |
|
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِمَا
إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَآ أَكْبَرُ مِن
نَّفْعِهِمَا وَيَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ كَذَلِكَ
يُبيِّنُ اللّهُ لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ ﴿۲۱۹﴾ |
| (تا انديشه كنيد) درباره دنيا و آخرت! و از تو درباره يتيمان سؤ
ال ميكنند، بگو: «اصلاح كار آنان بهتر است. و اگر زندگي خود را با زندگي
آنان بياميزيد، (مانعي ندارد؛) آنها برادر (ديني) شما هستند». (و همچون يك
برادر با آنها رفتار كنيد!) خداوند، مفسدان را از مصلحان، باز ميشناسد. و
اگر خدا بخواهد، شما را به زحمت مياندازد؛ (و دستور ميدهد در عين سرپرستي
يتيمان، زندگي و اموال آنها را بكلي از اموال خود، جدا سازيد، ولي خداوند
چنين نميكند؛) زيرا او توانا و حكيم است. (۲۲۰) |
|
فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْيَتَامَى
قُلْ إِصْلاَحٌ لَّهُمْ خَيْرٌ وَإِنْ تُخَالِطُوهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ
وَاللّهُ يَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ وَلَوْ شَاء اللّهُ
لأعْنَتَكُمْ إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۲۰﴾ |
| و با زنان مشرك و بت پرست، تا ايمان نياوردهاند، ازدواج نكنيد!
(اگر چه جز به ازدواج با كنيزان، دسترسي نداشته باشيد، زيرا) كنيز با
ايمان، از زن آزاد بت پرست، بهتر است، هر چند (زيبايي، يا ثروت، يا موقعيت
او) شما را به شگفتي آورد. و زنان خود را بهازدواج مردان بت پرست، تا
ايمان نياورده اند، در نياوريد! (اگر چه ناچار شويد آنها را به همسري
غلامان با ايمان در آوريد، زيرا) يك غلام با ايمان، از يك مرد آزاد بت
پرست، بهتر است، هر چند (مال و موقعيت و زيبايي او،) شما را به شگفتي آورد.
آنها دعوت به سوي آتش ميكنند، و خدا دعوت به بهشت و آمرزش به فرمان خود
مينمايد، و آيات خويش را براي مردم روشن ميسازد، شايد متذكر شوند! (۲۲۱) |
|
وَلاَ تَنكِحُواْ الْمُشْرِكَاتِ حَتَّى يُؤْمِنَّ وَلأَمَةٌ
مُّؤْمِنَةٌ خَيْرٌ مِّن مُّشْرِكَةٍ وَلَوْ أَعْجَبَتْكُمْ وَلاَ
تُنكِحُواْ الْمُشِرِكِينَ حَتَّى يُؤْمِنُواْ وَلَعَبْدٌ مُّؤْمِنٌ خَيْرٌ
مِّن مُّشْرِكٍ وَلَوْ أَعْجَبَكُمْ أُوْلَئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ
وَاللّهُ يَدْعُوَ إِلَى الْجَنَّةِ وَالْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ
وَيُبَيِّنُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿۲۲۱﴾ |
| و از تو، درباره خون حيض سوال ميكنند، بگو: چيز زيانبار و
آلودهاي است، از اين رو در حالت قاعدگي، از زنان كناره گيري كنيد! و با
آنها نزديكي ننماييد، تا پاك شوند! و هنگامي كه پاك شدند، از طريقي كه خدا
به شما فرمان داده، با آنها آميزش كنيد! خداوند، توبه كنندگان را دوست
دارد، و پاكان را (نيز) دوست دارد. (۲۲۲) |
|
وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُواْ
النِّسَاء فِي الْمَحِيضِ وَلاَ تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّىَ يَطْهُرْنَ
فَإِذَا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللّهُ إِنَّ
اللّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ ﴿۲۲۲﴾ |
| زنان شما، محل بذرافشاني شما هستند، پس هر زمان كه بخواهيد،
ميتوانيد با آنها آميزش كنيد. و (سعي نمائيد از اين فرصت بهره گرفته، با
پرورش فرزندان صالح) اثر نيكي براي خود، از پيش بفرستيد! و از خدا بپرهيزيد
و بدانيد او را ملاقات خواهيد كرد و به مومنان، بشارت ده! (۲۲۳) |
|
نِسَآؤُكُمْ حَرْثٌ لَّكُمْ فَأْتُواْ حَرْثَكُمْ أَنَّى
شِئْتُمْ وَقَدِّمُواْ لأَنفُسِكُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ
أَنَّكُم مُّلاَقُوهُ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۲۲۳﴾ |
| خدا را در معرض سوگندهاي خود قرار ندهيد! و براي اينكه نيكي
كنيد، و تقوا پيشه سازيد، و در ميان مردم اصلاح كنيد (سوگند ياد ننماييد)! و
خداوند شنوا و داناست. (۲۲۴) |
|
وَلاَ تَجْعَلُواْ اللّهَ عُرْضَةً لِّأَيْمَانِكُمْ أَن
تَبَرُّواْ وَتَتَّقُواْ وَتُصْلِحُواْ بَيْنَ النَّاسِ وَاللّهُ سَمِيعٌ
عَلِيمٌ ﴿۲۲۴﴾ |
| خداوند شما را به خاطر سوگندهايي كه بدون توجه ياد ميكنيد، مؤ
اخذه نخواهد كرد، اما به آنچه دلهاي شما كسب كرده، (و سوگندهايي كه از روي
اراده و اختيار، ياد ميكنيد،) مؤ اخذه ميكند. و خداوند، آمرزنده و بردبار
است. (۲۲۵) |
|
لاَّ يُؤَاخِذُكُمُ اللّهُ بِاللَّغْوِ فِيَ أَيْمَانِكُمْ
وَلَكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا كَسَبَتْ قُلُوبُكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ
﴿۲۲۵﴾ |
| كساني كه زنان خود را ايلاء مينمايند (سوگند ياد ميكنند كه با
آنها، آميزش جنسي ننمايند) حق دارند چهار ماه انتظار بكشند. (و در ضمن اين
چهار ماه، وضع خود را با همسر خويش، از نظر ادامه زندگي يا طلاق، روشن
سازند). اگر (در اين فرصت،) بازگشت كنند، (چيزي بر آنها نيست، زيرا)
خداوند، آمرزنده و مهربان است. (۲۲۶) |
|
لِّلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِن نِّسَآئِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فَآؤُوا فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۲۲۶﴾ |
| و اگر تصميم به جدايي گرفتند، (آن هم با شرايطش مانعي ندارد،) خداوند شنوا و داناست. (۲۲۷) |
|
وَإِنْ عَزَمُواْ الطَّلاَقَ فَإِنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۲۷﴾ |
| زنان مطلقه، بايد به مدت سه مرتبه عادت ماهانه ديدن (و پاك شدن)
انتظار بكشند! ( عده نگهدارند) و اگر به خدا و روز رستاخيز، ايمان دارند
براي آنها حلال نيست كه آنچه را خدا در رحمهايشان آفريده، كتمان كنند. و
همسرانشان، براي باز گرداندن آنها (و از سر گرفتن زندگي زناشويي) در اين
مدت، (از ديگران) سزاوارترند، در صورتي كه (به راستي) خواهان اصلاح باشند. و
براي زنان، همانند وظايفي كه بر دوش آنهاست، حقوق شايستهاي قرار داده
شده، و مردان بر آنان برتري دارند، و خداوند توانا و حكيم است. (۲۲۸) |
|
وَالْمُطَلَّقَاتُ يَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ ثَلاَثَةَ
قُرُوَءٍ وَلاَ يَحِلُّ لَهُنَّ أَن يَكْتُمْنَ مَا خَلَقَ اللّهُ فِي
أَرْحَامِهِنَّ إِن كُنَّ يُؤْمِنَّ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ
وَبُعُولَتُهُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فِي ذَلِكَ إِنْ أَرَادُواْ
إِصْلاَحًا وَلَهُنَّ مِثْلُ الَّذِي عَلَيْهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ
وَلِلرِّجَالِ عَلَيْهِنَّ دَرَجَةٌ وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكُيمٌ ﴿۲۲۸﴾ |
| طلاق، (طلاقي كه رجوع و بازگشت دارد،) دو مرتبه است، (و در هر
مرتبه،) بايد به طور شايسته همسر خود را نگاهداري كند (و آشتي نمايد)، يا
با نيكي او را رها سازد (و از او جدا شود). و براي شما حلال نيست كه چيزي
از آنچه به آنها دادهايد، پس بگيريد، مگر اينكه دو همسر، بترسند كه حدود
الهي را بر پا ندارند. اگر بترسيد كه حدود الهي را رعايت نكنند، مانعي براي
آنها نيست كه زن، فديه و عوضي بپردازد (و طلاق بگيرد). اينها حدود و
مرزهاي الهي است، از آن، تجاوز نكنيد! و هر كس از آن تجاوز كند، ستمگر است.
(۲۲۹) |
|
الطَّلاَقُ مَرَّتَانِ فَإِمْسَاكٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِيحٌ
بِإِحْسَانٍ وَلاَ يَحِلُّ لَكُمْ أَن تَأْخُذُواْ مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ
شَيْئًا إِلاَّ أَن يَخَافَا أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَإِنْ
خِفْتُمْ أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا فِيمَا
افْتَدَتْ بِهِ تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَمَن يَتَعَدَّ
حُدُودَ اللّهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۲۲۹﴾ |
| اگر (بعد از دو طلاق و رجوع، بار ديگر) او را طلاق داد، از آن به
بعد، زن بر او حلال نخواهد بود، مگر اينكه همسر ديگري انتخاب كند (و با او
آميزش جنسي نمايد. در اين صورت،) اگر (همسر دوم) او را طلاق گفت، گناهي
ندارد كه بازگشت كنند، (و با همسر اول، دوباره ازدواج نمايد،) در صورتي كه
اميد داشته باشند كه حدود الهي را محترم ميشمرند. اينها حدود الهي است كه
(خدا) آن را براي گروهي كه آگاهند، بيان مينمايد. (۲۳۰) |
|
فَإِن طَلَّقَهَا فَلاَ تَحِلُّ لَهُ مِن بَعْدُ حَتَّىَ تَنكِحَ
زَوْجًا غَيْرَهُ فَإِن طَلَّقَهَا فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَن
يَتَرَاجَعَا إِن ظَنَّا أَن يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ وَتِلْكَ حُدُودُ
اللّهِ يُبَيِّنُهَا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿۲۳۰﴾ |
| و هنگامي كه زنان را طلاق داديد، و به آخرين روزهاي عده رسيدند،
يا به طرز صحيحي آنها را نگاه داريد (و آشتي كنيد)، و يا به طرز پسنديدهاي
آنها را رها سازيد! و هيچ گاه به خاطر زيان رساندن و تعدي كردن، آنها را
نگاه نداريد! و كسي كه چنين كند، به خويشتن ستم كرده است. (و با اين اعمال،
و سوء استفاده از قوانين الهي،) آيات خدا را به استهزا نگيريد! و به ياد
بياوريد نعمت خدا را بر خود، و كتاب آسماني و علم و دانشي كه بر شما نازل
كرده، و شما را با آن، پند ميدهد! و از خدا بپرهيزيد و بدانيد خداوند از
هر چيزي آگاه است (و از نيات كساني كه از قوانين او، سوء استفاده ميكنند،
با خبر است)! (۲۳۱) |
|
وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النَّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ
فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَلاَ
تُمْسِكُوهُنَّ ضِرَارًا لَّتَعْتَدُواْ وَمَن يَفْعَلْ ذَلِكَ فَقَدْ
ظَلَمَ نَفْسَهُ وَلاَ تَتَّخِذُوَاْ آيَاتِ اللّهِ هُزُوًا وَاذْكُرُواْ
نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ وَمَا أَنزَلَ عَلَيْكُمْ مِّنَ الْكِتَابِ
وَالْحِكْمَةِ يَعِظُكُم بِهِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ
اللّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۲۳۱﴾ |
| و هنگامي كه زنان را طلاق داديد و عده خود را به پايان رسانيدند،
مانع آنها نشويد كه با همسران (سابق) خويش، ازدواج كنند! اگر در ميان
آنان، به طرز پسنديدهاي تراضي برقرار گردد. اين دستوري است كه تنها افرادي
از شما، كه ايمان به خدا و روز قيامت دارند، از آن، پند ميگيرند (و به
آن، عمل ميكنند). اين (دستور)، براي رشد (خانوادههاي) شما موثرتر، و براي
شستن آلودگيها مفيدتر است، و خدا ميداند و شما نميدانيد. (۲۳۲) |
|
وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ
تَعْضُلُوهُنَّ أَن يَنكِحْنَ أَزْوَاجَهُنَّ إِذَا تَرَاضَوْاْ بَيْنَهُم
بِالْمَعْرُوفِ ذَلِكَ يُوعَظُ بِهِ مَن كَانَ مِنكُمْ يُؤْمِنُ بِاللّهِ
وَالْيَوْمِ الآخِرِ ذَلِكُمْ أَزْكَى لَكُمْ وَأَطْهَرُ وَاللّهُ يَعْلَمُ
وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۲۳۲﴾ |
| مادران، فرزندان را دو سال تمام، شير ميدهند. (اين) براي كسي
است كه بخواهد دوران شيرخوارگي را تكميل كند. و بر آن كس كه فرزند براي او
متولد شده (پدر)، لازم است خوراك و پوشاك مادر را به طور شايسته (در مدت
شير دادن بپردازد، حتي اگر طلاق گرفته باشد). هيچ كس موظف به بيش از مقدار
توانايي خود نيست! نه مادر (به خاطر اختلاف با پدر) حق ضرر زدن به كودك را
دارد، و نه پدر. و بر وارث او نيز لازم است اين كار را انجام دهد (هزينه
مادر را در دوران شيرخوارگي تامين نمايد). و اگر آن دو، با رضايت يكديگر و
مشورت، بخواهند كودك را (زودتر) از شير باز گيرند، گناهي بر آنها نيست. و
اگر (با عدم توانايي، يا عدم موافقت مادر) خواستيد دايهاي براي فرزندان
خود بگيريد، گناهي بر شما نيست، به شرط اينكه حق گذشته مادر را به طور
شايسته بپردازيد. و از (مخالفت فرمان) خدا به پرهيزيد و بدانيد خدا، به
آنچه انجام ميدهيد، بيناست! (۲۳۳) |
|
وَالْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَيْنِ
كَامِلَيْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعلَى الْمَوْلُودِ
لَهُ رِزْقُهُنَّ وَكِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لاَ تُكَلَّفُ نَفْسٌ
إِلاَّ وُسْعَهَا لاَ تُضَآرَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلاَ مَوْلُودٌ
لَّهُ بِوَلَدِهِ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِكَ فَإِنْ أَرَادَا
فِصَالًا عَن تَرَاضٍ مِّنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا
وَإِنْ أَرَدتُّمْ أَن تَسْتَرْضِعُواْ أَوْلاَدَكُمْ فَلاَ جُنَاحَ
عَلَيْكُمْ إِذَا سَلَّمْتُم مَّآ آتَيْتُم بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُواْ
اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۲۳۳﴾ |
| و كساني كه از شما ميميرند و همسراني باقي ميگذارند، بايد چهار
ماه و ده روز، انتظار بكشند (و عده نگه دارند)! و هنگامي كه به آخر مدتشان
رسيدند، گناهي بر شما نيست كه هر چه ميخواهند، درباره خودشان به طور شايسته
انجام دهند (و با مرد دلخواه خود، ازدواج كنند). و خدا به آنچه عمل
ميكنيد، آگاه است. (۲۳۴) |
|
وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا
يَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا فَإِذَا
بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي
أَنفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ ﴿۲۳۴﴾ |
| و گناهي بر شما نيست كه به طور كنايه، (از زناني كه همسرانشان
مردهاند) خواستگاري كنيد، و يا در دل تصميم بر اين كار بگيريد (بدون اينكه
آن را اظهار كنيد). خداوند ميدانست شما به ياد آنها خواهيد افتاد، (و با
خواسته طبيعي شما به شكل معقول، مخالف نيست،) ولي پنهاني با آنها قرار
زناشويي نگذاريد، مگر اينكه به طرز پسنديدهاي (به طور كنايه) اظهار كنيد!
(ولي در هر حال،) اقدام به ازدواج ننماييد، تا عده آنها سر آيد! و بدانيد
خداوند آنچه را در دل داريد، ميداند! از مخالفت او به پرهيزيد و بدانيد
خداوند، آمرزنده و بردبار است (و در مجازات بندگان، عجله نميكند)! (۲۳۵) |
|
وَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ
النِّسَاء أَوْ أَكْنَنتُمْ فِي أَنفُسِكُمْ عَلِمَ اللّهُ أَنَّكُمْ
سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَلَكِن لاَّ تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلاَّ أَن
تَقُولُواْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا وَلاَ تَعْزِمُواْ عُقْدَةَ النِّكَاحِ
حَتَّىَ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ يَعْلَمُ
مَا فِي أَنفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَفُورٌ
حَلِيمٌ ﴿۲۳۵﴾ |
| اگر زنان را قبل از آميزش جنسي يا تعيين مهر، (به عللي) طلاق
دهيد، گناهي بر شما نيست. (و در اين موقع،) آنها را (با هديهاي مناسب،)
بهرهمند سازيد! آن كس كه توانايي دارد، به اندازه توانايياش، و آن كس كه
تنگدست است، به اندازه خودش، هديهاي شايسته (كه مناسب حال دهنده و گيرنده
باشد) بدهد! و اين بر نيكوكاران، الزامي است. (۲۳۶) |
|
لاَّ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِن طَلَّقْتُمُ النِّسَاء مَا لَمْ
تَمَسُّوهُنُّ أَوْ تَفْرِضُواْ لَهُنَّ فَرِيضَةً وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى
الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدْرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ
حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ ﴿۲۳۶﴾ |
| و اگر زنان را، پيش از آنكه با آنها تماس بگيريد و (آميزش جنسي
كنيد) طلاق دهيد، در حالي كه مهري براي آنها تعيين كردهايد، (لازم است) نصف
آنچه را تعيين كردهايد (به آنها بدهيد) مگر اينكه آنها (حق خود را)
ببخشند، يا (در صورتي كه صغير و سفيه باشند، ولي آنها، يعني) آن كس كه گره
ازدواج به دست اوست، آن را ببخشد. و گذشت كردن شما (و بخشيدن تمام مهر به
آنها) بپرهيزكاري نزديكتر است. و گذشت و نيكوكاري را در ميان خود فراموش
نكنيد، كه خداوند به آنچه انجام ميدهيد، بيناست! (۲۳۷) |
|
وَإِن طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِن قَبْلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ
فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إَلاَّ أَن
يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكَاحِ وَأَن
تَعْفُواْ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَلاَ تَنسَوُاْ الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ
إِنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۲۳۷﴾ |
| در انجام همه نمازها، (به خصوص) نماز وسطي ( نماز ظهر) كوشا باشيد! و از روي خضوع و اطاعت، براي خدا بپاخيزيد. (۲۳۸) |
|
حَافِظُواْ عَلَى الصَّلَوَاتِ والصَّلاَةِ الْوُسْطَى وَقُومُواْ لِلّهِ قَانِتِينَ ﴿۲۳۸﴾ |
| و اگر (به خاطر جنگ، يا خطر ديگري) بترسيد، (نماز را) در حال
پياده يا سواره انجام دهيد! اما هنگامي كه امنيت خود را باز يافتيد، خدا را
ياد كنيد! ( نماز را به صورت معمولي بخوانيد!) همانگونه كه خداوند،
چيزهايي را كه نميدانستيد، به شما تعليم داد. (۲۳۹) |
|
فَإنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُكْبَانًا فَإِذَا أَمِنتُمْ
فَاذْكُرُواْ اللّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمْ تَكُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۳۹﴾ |
| و كساني كه از شما در آستانه مرگ قرار ميگيرند و همسراني از خود
به جا ميگذارند. بايد براي همسران خود وصيت كنند كه تا يك سال، آنها را (با
پرداختن هزينه زندگي) بهرهمند سازند، به شرط اينكه آنها (از خانه شوهر)
بيرون نروند (و اقدام به ازدواج مجدد نكنند). و اگر بيرون روند، (حقي در
هزينه ندارند، ولي) گناهي بر شما نيست نسبت به آنچه درباره خود، به طور
شايسته انجام ميدهند. و خداوند، توانا و حكيم است. (۲۴۰) |
|
وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا
وَصِيَّةً لِّأَزْوَاجِهِم مَّتَاعًا إِلَى الْحَوْلِ غَيْرَ إِخْرَاجٍ
فَإِنْ خَرَجْنَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِي مَا فَعَلْنَ فِيَ
أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۴۰﴾ |
| و براي زنان مطلقه، هديه مناسبي لازم است (كه از طرف شوهر، پرداخت گردد) اين، حقي است بر مردان پرهيزكار. (۲۴۱) |
|
وَلِلْمُطَلَّقَاتِ مَتَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ ﴿۲۴۱﴾ |
| اين چنين، خداوند آيات خود را براي شما شرح ميدهد، شايد انديشه كنيد! (۲۴۲) |
|
كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۲۴۲﴾ |
| آيا نديدي جمعيتي را كه از ترس مرگ، از خانههاي خود فرار كردند؟
و آنان، هزارها نفر بودند (كه به بهانه بيماري طاعون، از شركت در ميدان
جهاد خودداري نمودند). خداوند به آنها گفت: بميريد! (و به همان بيماري، كه
آن را بهانه قرار داده بودند، مردند). سپس خدا آنها را زنده كرد، (و ماجراي
زندگي آنها را درس عبرتي براي آيندگان قرار داد). خداوند نسبت به بندگان
خود احسان ميكند، ولي بيشتر مردم، شكر (او را) بجا نميآورند. (۲۴۳) |
|
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَارِهِمْ وَهُمْ
أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ
أَحْيَاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ
النَّاسِ لاَ يَشْكُرُونَ ﴿۲۴۳﴾ |
| و در راه خدا، پيكار كنيد! و بدانيد خداوند، شنوا و داناست. (۲۴۴) |
|
وَقَاتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۴۴﴾ |
| كيست كه به خدا قرض الحسنهاي دهد، (و از اموالي كه خدا به او
بخشيده، انفاق كند،) تا آن را براي او، چندين برابر كند؟ و خداوند است كه
(روزي بندگان را) محدود يا گسترده ميسازد، (و انفاق، هرگز باعث كمبود روزي
آنها نميشود). و به سوي او باز ميگرديد (و پاداش خود را خواهيد گرفت). (۲۴۵) |
|
مَّن ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ
لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً وَاللّهُ يَقْبِضُ وَيَبْسُطُ وَإِلَيْهِ
تُرْجَعُونَ ﴿۲۴۵﴾ |
| آيا مشاهده نكردي جمعي از بني اسرائيل را بعد از موسي، كه به
پيامبر خود گفتند: زمامدار (و فرماندهي) براي ما انتخاب كن! تا (زير فرمان
او) در راه خدا پيكار كنيم. پيامبر آنها گفت: شايد اگر دستور پيكار به شما
داده شود، (سرپيچي كنيد، و) در راه خدا، جهاد و پيكار نكنيد! گفتند: چگونه
ممكن است در راه خدا پيكار نكنيم، در حالي كه از خانهها و فرزندانمان
رانده شدهايم، (و شهرهاي ما به وسيله دشمن اشغال، و فرزندان ما اسير
شدهاند)؟! اما هنگامي كه دستور پيكار به آنها داده شد، جز عده كمي از آنان،
همه سرپيچي كردند. و خداوند از ستمكاران، آگاه است. (۲۴۶) |
|
أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلإِ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ مِن بَعْدِ
مُوسَى إِذْ قَالُواْ لِنَبِيٍّ لَّهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُّقَاتِلْ
فِي سَبِيلِ اللّهِ قَالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِن كُتِبَ عَلَيْكُمُ
الْقِتَالُ أَلاَّ تُقَاتِلُواْ قَالُواْ وَمَا لَنَا أَلاَّ نُقَاتِلَ فِي
سَبِيلِ اللّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِن دِيَارِنَا وَأَبْنَآئِنَا
فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْاْ إِلاَّ قَلِيلًا
مِّنْهُمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ ﴿۲۴۶﴾ |
| و پيامبرشان به آنها گفت: خداوند (طالوت) را براي زمامداري شما
مبعوث (و انتخاب) كرده است، گفتند: چگونه او بر ما حكومت كند، با اينكه ما
از او شايسته تريم، و او ثروت زيادي ندارد؟! گفت: خدا او را بر شما
برگزيده، و او را در علم و (قدرت) جسم، وسعت بخشيده است. خداوند، ملكش را
به هر كس بخواهد، ميبخشد، و احسان خداوند، وسيع است، و (از لياقت افراد
براي منصبها) آگاه است. (۲۴۷) |
|
وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ
طَالُوتَ مَلِكًا قَالُوَاْ أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنَا
وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَلَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِّنَ الْمَالِ
قَالَ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي
الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ وَاللّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَن يَشَاءُ وَاللّهُ
وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۴۷﴾ |
| و پيامبرشان به آنها گفت: نشانه حكومت او، اين است كه (صندوق
عهد) به سوي شما خواهد آمد. (همان صندوقي كه) در آن، آرامشي از پروردگار
شما، و يادگارهاي خاندان موسي و هارون قرار دارد، در حالي كه فرشتگان، آن
را حمل ميكنند. در اين موضوع، نشانهاي (روشن) براي شماست، اگر ايمان
داشته باشيد. (۲۴۸) |
|
وَقَالَ لَهُمْ نِبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَن
يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ
مِّمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلآئِكَةُ إِنَّ
فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿۲۴۸﴾ |
| و هنگامي كه طالوت (به فرماندهي لشكر بني اسرائيل منصوب شد، و)
سپاهيان را با خود بيرون برد، به آنها گفت: خداوند، شما را به وسيله يك نهر
آب، آزمايش ميكند، آنها (كه به هنگام تشنگي،) از آن بنوشند، از من
نيستند، و آنها كه جز يك پيمانه با دست خود، بيشتر از آن نخورند، از من
هستند! جز عده كمي، همگي از آن آب نوشيدند. سپس هنگامي كه او، و افرادي كه
با او ايمان آورده بودند، (و از بوته آزمايش، سالم به در آمدند،) از آن نهر
گذشتند، (از كمي نفرات خود، ناراحت شدند، و عدهاي) گفتند: امروز، ما
توانايي مقابله با جالوت و سپاهيان او را نداريم. اما آنها كه ميدانستند
خدا را ملاقات خواهند كرد (و به روز رستاخيز، ايمان داشتند) گفتند، چه
بسيار گروههاي كوچكي كه به فرمان خدا، بر گروههاي عظيمي پيروز شدند! و
خداوند، با صابران (و استقامت كنندگان) است. (۲۴۹) |
|
فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللّهَ
مُبْتَلِيكُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَمَن لَّمْ
يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ
فَشَرِبُواْ مِنْهُ إِلاَّ قَلِيلًا مِّنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ
وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ قَالُواْ لاَ طَاقَةَ لَنَا الْيَوْمَ
بِجَالُوتَ وَجُنودِهِ قَالَ الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُو
اللّهِ كَم مِّن فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ
اللّهِ وَاللّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ ﴿۲۴۹﴾ |
| و هنگامي كه در برابر جالوت و سپاهيان او قرار گرفتند گفتند:
پروردگارا! پيمانه شكيبايي و استقامت را بر ما بريز! و قدمهاي ما را ثابت
بدار! و ما را بر جمعيت كافران، پيروز بگردان! (۲۵۰) |
|
وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا
أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى
الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ ﴿۲۵۰﴾ |
| سپس به فرمان خدا، آنها سپاه دشمن را به هزيمت وا داشتند. و
«داوود» (نوجوان نيرومند و شجاعي كه در لشكر طالوت بود)، جالوت را كشت، و
خداوند، حكومت و دانش را به او بخشيد، و از آنچه ميخواست به او تعليم داد.
و اگر خداوند، بعضي از مردم را به وسيله بعضي ديگر دفع نميكرد، زمين را
فساد فرا ميگرفت، ولي خداوند نسبت به جهانيان، لطف و احسان دارد. (۲۵۱) |
|
فَهَزَمُوهُم بِإِذْنِ اللّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ
وَآتَاهُ اللّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُ
وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ
الأَرْضُ وَلَكِنَّ اللّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۲۵۱﴾ |
| اينها، آيات خداست كه به حق، بر تو ميخوانيم، و تو، از رسولان (ما) هستي. (۲۵۲) |
|
تِلْكَ آيَاتُ اللّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿۲۵۲﴾ |
