به گزارش شهدای ایران، با گریه در دفتر خاطراتش می‌نوشت، از اینکه از یاران شهیدش دور افتاده است. اما او می‌نوشت و باز هم با گریه زمزمه می‌کرد: «دلم هوای یار داره، هوای رفتن. دلم خلوت عاشقانه می‌خواد. دلم وصال می‌خواد، وصال. وصالی از جنس عشق. از جنس گریه». یک سالی می‌شد که برای اعزام به سوریه تلاش کرده بود.

اما انگار شرط ورودش راهی بود که باید با پای پیاده آن را طی می‌کرد. بارها برای زیارت اربعین به کربلای معلی رفته بود تا عرض ادبی به ساحت سیدالشهدا (ع) داشته باشد، اما گره اعزام برای دفاع از حرم عمه سادات باز نشده بود. به مادرش گفته بود این دفعه نذر کردم کل مسیر نجف تا کربلا را پیاده بروم تا شاید برات شهادتم را از آقا امام حسین(ع) بگیرم.
برمی‌گردم؛ افقی یا عمودی!
هنوز ۴۸ ساعت از بازگشتش به ایران نگذشته بود که با یک تماس، لبخند، مهمان چهره گرفته‌اش شد. سر از پا نمی‌‌شناخت. این اولین و آخرین بار اعزامش همراه با سپاه گیلان به سوی سوریه بود. ۱۶ آذر سال ۹۴ رفت و ۵۶ روز بعد در عملیات آزادسازی نبل و الزهرا پرنده روحش به سوی آسمان‌ها پر کشید.   سعید، عاشق گمنامی بود و تکیه کلامش این بود که تمام اجرها در گمنامی است. وقتی شهید شد تازه مشخص شد که همانند مولایش امام علی (ع) چه کمک‌هایی که به محرومان و مستمندان نکرده بود. با این اوصاف زیاد با «محمدرضا علیزاده» عموی شهیدش که در سن ۱۶ سالگی در سال ۶۲ به شهادت رسیده بود، رفیق بود. با اینکه او را ندیده بود، اما انگار علاقه به شهید و شهادت بیش‌تر اوقات پای او را به گلزار شهدای دامغان باز می‌کرد. مادرش می‌گفت انگار سعید و عموی شهیدش یک سیبی بودند که از وسط نصف شده بودند. حرکات و سکنات سعید، خیلی شبیه عموی شهیدش بود.   با اینکه در کنکور رتبه خوبی آورده بود و می‌توانست در رشته مورد علاقه‌اش قبول شود، اما او دانشگاه امام حسین (ع) را انتخاب کرد تا شهادتش را در سپاه بیابد. بعد از اتمام درس دانشگاه در سپاه سمنان مشغول به کار شد و بارها برای مأموریت به استان‌های سیستان و بلوچستان و کردستان رفته بود و در مبارزه با اشرار فعال بود.

وقتی یک فرمانده لبنانی از آینده آقا سعید خبر داد
در جلسه هماهنگی برای عملیات نبل و الزهرا که فرماندهان دور میزی نشسته بودند، یکی از فرماندهان حزب الله به نام جهادی «ذوالفقار» رو به او کرد و گفت: اسمت چیست؟ سعید جواب داد: کمیل. ذوالفقار گفت: تو شهید می‌شوی! بعد از این، ذوالفقار به عکس‌های شهدا روی دیوار اشاره کرد و گفت: به این‌ها هم گفتم شهید می‌شوید و همین هم شد. آقا سعید از خجالت سرش را پایین انداخت.

پچ پچ دیگران شروع شد. باز ذوالفقار به او گفت: توی تیم هجوم هستی؟ جواب داد: بله. این دفعه ذوالفقار با اطمینان بیش‌تر رو به آقا سعید کرد و گفت: مطمئن باش در هجوم اول شهید می‌شوی. بعد از اینکه جلسه تمام شد، آقا سعید که نام جهادی‌اش کمیل بود، پیش ذوالفقار رفت و گفت: اگر شهید نشوم، پیشت می‌آیم و یقه‌ات را می‌گیرم! ذوالفقار خنده‌ای کرد و گفت: من و تو هر دو شهید می‌شویم. آقا سعید ارادت زیادی به حضرت زهرا (س) و روضه‌های مادر سادات داشت. وقتی برای عملیات آزاد‌سازی دو شهر نبل و الزهرا می‌رفت، سربند یا زهرا (س) بر پیشانی داشت. او اولین شهید این عملیات بود که با رمز یا فاطمه زهرا (س) آغاز شده بود.