به گزارش شهدای ایران؛ محمدصادق خرازی، فعال اصلاح‌طلب و دبیر کل حزب ندای ایرانیان طی اظهاراتی در کنگره این حزب که به تازگی برگزار شد، گفته است: با وجود همه مشکلاتی که در کشور هست؛ کنشگران سیاسی هوشمندانه تجربه سال ۸۴ را تکرار نخواهند کرد که نتیجه اش آن گرفتاری بزرگ و هدر رفتن استعدادها و ظرفیت‌های کشور می‌شود.

او می‌افزاید: مشکلات معیشتی مردم، بی تدبیری‌ها در مدیریت، فشار استکبار جهانی از جمله مشکلات امروز ما است. ما انتظارات فراوان زیادی از دولت و مسئولین داریم، اما هرگز حاضر نیستیم، روی دیوار کسانی که هشت سال جمود کشور را ایجاد کردند را امضا کنیم.

به نقل ازسایت حزب ندا، خرازی با بیان اینکه مطالبات مردم آن چیزی نیست که اکنون در کشور می‌بینید، گفته است: رأی یکایک مردم برای این نبوده که نشاط سیاسی از کشور رخت ببندد و به نام مردم و اصلاحات حرف خود را به دروغ به مردم بگویید و مردم را نشانه بگیرید. ما "پوسترچسبان" دولت‌ها نیستیم. ما دارای اندیشه سیاسی و مطالبه سیاسی هستیم.

متأسفانه و علیرغم اظهارات خرازی مبنی بر پوسترچسبان نبودن اصلاح‌طلبان اما آنچه که در جریان حمایت و عاشقانگی جریان چپ با آقای روحانی طی ۶ سال گذشته رخ داد؛ چیزی غیر از یک پوسترچسبانی نبود!

آنهم پوسترچسبانی از نوع زورکی کما اینکه چپ‌ها بدون هیچ فراخوانی از جانب روحانی، در سال ۹۲ و ۹۶ از او حمایت کردند، بر فدایی بودن برای روحانی تأکید داشتند و برایش «تَکرار» کردند.

همچنین است که مردم باید بدانند کسانی از اصلاح‌طلبان که امروز خود را در قامت مدعی‌العموم جلوه می‌دهند، زمانی در همین نزدیکی یعنی قبل از انتخابات ۹۶ از این می‌گفتند که روحانی حتی اگر نخواهد ولی ما به زور از او حمایت می‌کنیم.

آنچه که از لسان آقای خرازی در کنگره حزب ندا مبنی بر نقد وضع موجود، عزم دوباره اصلاح‌طلبان برای در انداختن یک سیاست جدید و کنایه به روحانی ساطع شده است نیز در بهترین حالت می‌تواند یک «روحانی جدید» را در دامن مردم بگذارد.

کما اینکه مثلا اگرچه شهرداری تهران نیز تماماً به ملک طلق اصلاح‌طلبان تبدیل شده و با اشارات آنها راهبری می‌شود اما از شهرداری هم عملکردی بهتر از دولت سراغ نداریم و این همه صرفاً برای اینست که هم دولت و هم شهرداری تهران، تماماً متعلق به اصلاح‌طلبان هستند و حق مطلب این است که از مشی اصلاح‌طلبان نیز چیزی با محتوای خدمت به مردم، آسایش اقتصادی و مدیریت جهادی به دست نمی‌آید.

این حقایق ضروری می‌نماید که آقای خرازی و دوستان ایشان توضیح بدهند که در پس اینهمه انرژی و سیاست‌گذاری دوباره و ابراز شرم بدون عذرخواهی از وضع موجودی که خود در آن سهیم هستند؛ آیا جز «عام‌البلوی» کردن جامعه و تولد یک فراکسیون امید و یک روحانی دیگر در انتخابات‌های ۹۸ و ۱۴۰۰ قابل انتظار است!؟