به گزارش شهدای ایران به نقل از خبرگزاری دانشجو، «دفتر هیأت دولت از صاحب‌نظران، متخصصان و اساتید دانشگاه دعوت کرد تا نظرات و نقدهای فنی و حقوقی خود را در خصوص شرایط عمومی، ساختار و الگوی قراردادهای بالادستی نفت و گاز در اختیار این دفتر قرار دهند.» انتشار این اعلامیه افکار عمومی را به عقب نشینی دولت از اجرای قراردادهای کرسنت آفرین جدید نفتی امیدوار کرد، امیدی که چندان دوام نیاورد و با یورش گازانبری دیروز نقش برآب شد. نخبگان و دانشجویان دانشگاه‌های بزرگ تهران دیروز کتک خوردند چون به دعوت دولت برای انتقاد از کرسنت‌های نو آمده بودند؛ کتک خوردند چون فکر می‌کردند راه و رسم روحانی نخبه‌پروری است؛ کتک خوردند چون می‌دانستند! اما ماجرا چیست؟ چرا نخبگان جوانی  که به دعوت هیأت دولت برای انتقاد از قراردادهای مشکوک نفتی آمده بودند، ضرب و شتم شدند؟ پشت پرده‌ی اصرار دولتی‌ها برای اجرای این قراردادهای استعماری به هر قیمت چیست؟ روحانی از چه چیزی می‌ترسد؟!





 

چه شد؟/ یک نخبه‌کُشی به سبک روحانی!

نخبگان دانشگاه‌های مختلف تهران روز گذشته برای انتقاد از قراردادهای جدید نفتی در مقابل ساختمان وزارت نفت در خیابان طالقانی تهران گرد آمده بودند، تجمعی که در پاسخ به دعوت رسمی هیأت وزیران صورت می‌گرفت. دانشجویان به مصوبه ای اعتراض داشتند که مهر ماه سال جاری در دولت به تصویب رسید، مصوبه ای که می‌خواست شرایط عمومی و الگوی قراردادهای بالادستی نفت و گاز را تعیین کند. با این همه از ساعت‌ها پیش خیابان طالقانی قرُق شد. حضور پُر رنگ لباس شخصی‌ها در کنار استقرار ادوات سنگین جنگی در مقابل وزارت نفت، خیابان را عملاً به میدان جنگ تبدیل کرده بود! برای چه اما؟! چند دانشجوی نخبه قرار بود در پاسخ به دعوت دولت برای انتقاد از چند و چون قراردادهای جدید تجمع کنند. یک اجتماع نخبگانی که به خشن‌ترین روش ممکن سرکوب شد. ده‌ها تن از دانشجویان بازداشت شدند. روحانی نشان داد استاد نخبه‌زنی است!

 

 

ابراهیمی مسؤل بسیج دانشجویی دانشگاه تهران، با اشاره به رفتار سرکوب‌گرانه‌ی دولت روحانی، گفت: «ای کاش دولت ذره‌ای از این واکنش سخت و خشن را در مقابل غارت‌گران و چپاولگران حقوق مردم نیز نشان می‌داد.» سلیمی دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی هم با انتقاد از رفتار نیروهای امنیتی، از افزایش سرکوب‌گری‌ها در آستانه‌ی انتخابات ابراز نگرانی کرد.

 

ماجرا چیست؟/ این کرسنت‌های چرب و نرم!

۱۸۰.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰ تومان! این احتمالاً تنها گوشه ای از خساراتی است که زنگنه و رفقا در ماجرای کرسنت به اموال مردم وارد کردند. (در این باره بیشتر بخوانید:  ۲۰۰.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰ تومان ضرر؛ دستاورد مدیریت ژنرال «زنگنه») اگرچه او دست بَردار نیست؛ از همان نخستین روزهای دور جدید وزارتش در دولت روحانی، از بازنگری و تهیه و تنظیم نسل نوینی از قراردادهای نفتی گفت، قراردادهایی که از همان بدو رونمایی با اتنقادات فراوانی از جانب نخبگان همراه شد و موجبات نگرانی استخوان خردکرده‌های صنعت نفت و گاز مملکت را فراهم آورد. نه تنها انواع و اقسام مفاسد ریز و درشتی که در سال‌های طولانی صدارت زنگنه رخ داد، که این بار متن ضعیف و البته پُر ایراد و ابهام IPCها (قراردادهای جدید نفتی) خیلی‌ها را نسبت به حسن نیت دولت روحانی بدبین کرد. به تجربه معلوم است؛ مدیریت زنگنه در بهترین حالت فسادپرور است. از ماجرای کرسنت گرفته تا توتال و تا استات اویل؛ همه معاهدات ننگین است که در دوران صدارت وی به مملکت تحمیل شده است. زنگنه قراردادنویس خوبی نیست! این خوش بینانه‌ترین گزاره ای است که درباره‌ی او می‌توان به کار بُرد. با این همه او باز هم در تلاش است تا به صورت مشکوکی قراردادهای بی چفت و بست جدیدش را به مملکت تحمیل کند. پشت پرده‌ی پافشاری زنگنه برای اجرای معاهداتی که به اعتقاد کارشناسان می‌تواند هزینه‌هایی را بارها سنگین‌تر از آنچه کرسنت تراشید، برای مملکت به همراه داشته باشد، چیست؟ بوی دلار می آید!

 


یک مرد سرکوب‌گر!    

«هیچ کس نباید خود را مستثنی از سؤال ملت بداند و همه باید به سؤال مردم و پاسخ‌گویی در برابر سؤال مردم افتخار کنند، که افتخار هم می‌کنند. البته حالا نقد برخی از قوا برخی از نهادها کمی سخت و مشکل است! فعلاً از دولت و رییس جمهور شروع کنید.» شانزدهم آذر امسال دانشگاه صنعتی شریف، این آخرین نمونه از ادعاهای روحانی بود. اظهاراتی که  امروز و بعد از به خاک و خون کشیده شدن دانشجویان در خیابان طالقانی تهران، بیش از پیش وجه عوام‌فریبانه‌ی آنها روشن شده است. آقای رییس جمهور بارها در بیشتر از دو سال گذشته نشان داده دست‌کم علاقه‌ی چندانی برای تعامل با دانشجویان ندارد. پادگانیزه کردن فضای دانشگاه‌ و بستن دهان نخبگان سیاست روحانی است. رویکردی که با توجه به سوابق طولانی امنیتی ایشان ابداً دور از ذهن نیست. همان روزهای دولت اصلاحات نیز وقتی روحانی در حال مذاکرات سعدآباد با اطراف اروپایی بود، دانشجویان معترض را سرکوب کردند. با این همه اجتماع نخبگانی روز گذشته نه به ابتکار دانشجویان، که این بار به دعوت رسمی هیأت وزیران صورت گرفته بود؛ هرچند آن هم از سوی دولت فخیمه تحمل نشد. عجیب‌تر اما حساسیت مشکوک دولت به نقد این قراردادها است، روحانی از چه می‌هراسد؟! اگر آن‌چنان که مسؤلین وزارتخانه ادعا کرده اند، خللی در این معاهدات نیست، چرا انتقادات چند جوان نخبه‌ی دانشجو را بر نمی‌تابد؟! نخبگانی که روز گذشته و در برابر وزارت نفت به خاک و خون کشیده شدند، دانشجویانی بودند که با اعتنا به مدعای نقدپذیرانه‌ی روحانی برای انتقاد آمده بودند. دانشجویانی که کتک می خوردند به جرم آنکه به وعده‌های رییس جمهورشان اعتماد کرده بودند؛ کتک می‌خوردند چون می‌دانستند!