طرف های غربی لازمه رسیدن به توافق را «اراده سیاسی» طرف مقابل خود یعنی ایران می‌دانند که این درخواست معنایی جز کوتاه آمدن ایران از خطوط قرمزش ندارد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از فارس، «اراده سیاسی» عبارتی است که در آخرین دور مذاکرات ایران و ۱+۵ بسیار به گوش می رسد.
هر کدام از سیاستمداران غربی که این روزها در جمع خبرنگاران مستقر در مقابل هتل «پله کوبورگ» حاضر می شوند، بدون استثناء یک چیز را راه حل مشکلات باقی مانده و رسیدن به توافق جامع می‌دانند و آن چیزی نیست جز «اراده سیاسی».
به عنوان مثال، «فدریکا موگرینی» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا هر بار که در جمع خبرنگاران صحبت کرده، گفته: « ما بر روی مسائل سیاسی باقیمانده تمرکز می کنیم و به اراده سیاسی برای حل مشکلات بر سر راه توافق جامع نیاز داریم».
«جان کری» وزیر خارجه آمریکا و «لوران فابیوس» همتای فرانسوی او نیز بارها با انداختن توپ در زمین ایران، «اراده سیاسی» را لازمه رسیدن به توافق جامع دانسته اند.
«فرانک والتر اشتاین مایر» و «فیلیپ هاموند» وزرای خارجه آلمان و انگلیس هم طی چند روز گذشته با تکرار عبارت هایی مشابه گفته اند، بسیاری از مسائل حل شده و مشکلات باقی مانده نیازمند «اراده سیاسی» است.
مسلم است که «اراده سیاسی» عبارتی تلطیف شده برای درخواستی غیرمشروع و فراقانونی است که سیاستمداران غربی می کوشند با بزک کردن آن، آن را بر طرف مقابل تحمیل کنند.
اینکه رسیدن به توافق نیازمند «اراده سیاسی» است بی شک منظور این است که ایران از خطوط قرمز خود عدول کند و با فراهم کردن دسترسی به سایت های نظامی خود برای بازرسان آژانس، فعالیت های هسته‌ای خود از جمله تحقیق و توسعه را تعلیق کند و در نهایت بپذیرد که لغو تحریم های شورای امنیت، اتحادیه اروپا و آمریکا منوط به اجرای تعهدات ایران و راستی آزمایی آژانس باشد تا به این ترتیب بتواند خیال آنها را آسوده سازد؛ خیالی که چون منشاء نگرانی آن «سیاسی» است و نه «فنی و تکنیکی» با همه این کارها نیز آرام نخواهد گرفت.
شاید بهترین راه مقابله با چنین درخواستی به کارگیری همین عبارت برای خود آنها باشد؛ موردی که «محمد جواد ظریف» وزیر خارجه کشورمان و معاون او، «سید عباس عراقچی» بارها در سخنان خود چنین کرده اند و فاصله تا رسیدن به توافق نهایی را یک گام دانسته اند که به گفته آنها با «اراده سیاسی» طرف مقابل امکان پذیر می شود.
هر کدام از سیاستمداران غربی که این روزها در جمع خبرنگاران مستقر در مقابل هتل «پله کوبورگ» حاضر می شوند، بدون استثناء یک چیز را راه حل مشکلات باقی مانده و رسیدن به توافق جامع می‌دانند و آن چیزی نیست جز «اراده سیاسی».
به عنوان مثال، «فدریکا موگرینی» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا هر بار که در جمع خبرنگاران صحبت کرده، گفته: « ما بر روی مسائل سیاسی باقیمانده تمرکز می کنیم و به اراده سیاسی برای حل مشکلات بر سر راه توافق جامع نیاز داریم».
«جان کری» وزیر خارجه آمریکا و «لوران فابیوس» همتای فرانسوی او نیز بارها با انداختن توپ در زمین ایران، «اراده سیاسی» را لازمه رسیدن به توافق جامع دانسته اند.
«فرانک والتر اشتاین مایر» و «فیلیپ هاموند» وزرای خارجه آلمان و انگلیس هم طی چند روز گذشته با تکرار عبارت هایی مشابه گفته اند، بسیاری از مسائل حل شده و مشکلات باقی مانده نیازمند «اراده سیاسی» است.
مسلم است که «اراده سیاسی» عبارتی تلطیف شده برای درخواستی غیرمشروع و فراقانونی است که سیاستمداران غربی می کوشند با بزک کردن آن، آن را بر طرف مقابل تحمیل کنند.
اینکه رسیدن به توافق نیازمند «اراده سیاسی» است بی شک منظور این است که ایران از خطوط قرمز خود عدول کند و با فراهم کردن دسترسی به سایت های نظامی خود برای بازرسان آژانس، فعالیت های هسته‌ای خود از جمله تحقیق و توسعه را تعلیق کند و در نهایت بپذیرد که لغو تحریم های شورای امنیت، اتحادیه اروپا و آمریکا منوط به اجرای تعهدات ایران و راستی آزمایی آژانس باشد تا به این ترتیب بتواند خیال آنها را آسوده سازد؛ خیالی که چون منشاء نگرانی آن «سیاسی» است و نه «فنی و تکنیکی» با همه این کارها نیز آرام نخواهد گرفت.
شاید بهترین راه مقابله با چنین درخواستی به کارگیری همین عبارت برای خود آنها باشد؛ موردی که «محمد جواد ظریف» وزیر خارجه کشورمان و معاون او، «سید عباس عراقچی» بارها در سخنان خود چنین کرده اند و فاصله تا رسیدن به توافق نهایی را یک گام دانسته اند که به گفته آنها با «اراده سیاسی» طرف مقابل امکان پذیر می شود.
