به نظر شما خانواده شهدا خودشان خواستند از ده نمکی تقدیر کنند یا برنامه ریزی شده بود و در برنامه از خانواده شهدا برای اهدای جوایز دعوت شدهآیا درست است یه عده ازمادرانو پدران سالخورده و پیر شهدا را برای بهر] برداری سیاسی جمع کنند و اسمش را بزارند تقدیر خانواده شهدا آقای ده نمکی همچین آش دهن سوزی هم نیست این تقدیر اگه از ابراهیم حاتمی کیا بود ویا آبیار معقولتر بود کارهای ده نمکی به تنز کشیدن شهداو ایثارگران دفاع مقدس است

جوراب نیست دستکشه

جنابعالی توکتابها خوندی بنده با تمام وجود درک کردم لمس کردم . واقعیت های اسارت و جنگ را هیچ وقت نمی توان به تصویر کشید نمی توان گفت ایثار و فداکاری و از جان گذشتن را با وجود شاهد بودم در اسارت باید شوخی میکردند تا افسردگی بچه ها را ازپا درنیاورد جنگ پایانش نامعلوم بود باید بچه ها روحیه خود را از دست نمیدادند رزمندگان و آزادگان هنوز هم روزهای خوششان زمانی است که دور هم جمع میشوندو خاطرات آن روزها را یادآور میشوند. ولی وقتی فقط به شوخی ها وخندهبازر می پردازندمعلومه که عده ای ایثار و از خودگذشتگی ها را فراموش میکنند و این چنین پشت پا به ارزشها می زنند. تاجایی کهوقتی شهید گمنامی را در وزارتخانه ویا دانشگاهی میخواهند به خاک بسپارند عده ای بی خبر از درد و رنجها وایثارها مانع دفن شهید میشوند و عنوان میکنند مگر اینجا قبرستان است ای کاش آقای ده نمکی بجای تنز واقعیت ها را به تصویر میکشید کتاب پایی که جامان کتاب دا کتاب نورالدین پسر ایران ووو نه فقط روی بعد شوخی خنده و تنز کار کند در نهاوند در سال 60 دختر نوجوانی به نام منیره سیف درحالی که پدر و برادرش در جبهه می جنگیدندمنافقین کوردل فقط به جرم اینکه این خانواده با تمام وجود ازدین و ناموس این مملکت دفاع میکردند زمانی که درحال صرف شام بودند ازپنجره نارنجک به درون صفره پرتاب میکنند منیر نارنجک را با دودست به شکم خود میگیرد تادیگر اعضای خانواده زنده بمانند جرم منیر فعالیت در ستادهای پشتیبانی جنگ بود مادر بدن پاره پاره منیر را جمع کرده و باچفیه میبندد این فقط یک مورد از هزاران مورد ازجان گذشتگی های مردم آن روزگار مابود. هنر مندان ما باید ایثار و فداکاری شهدا وایثارگران را به تصویر بکشند تا نسل امروز قدرشناس باشند بفهمند روی خاکی دارند نفس میکشند که عزیزان ما برایش نفسهایشان جانهایشان را فدا کردند. نه فقط به خائنی در اسارت ویا معتادو یا سارق جیب بری کهیک در هزار هم به زور پیدا میشده برادر ویاخواهر بزرگوار از خودم چیزی نمیگویم تو چه میدانی گوشت تنت را با گاز عنبر کندن یعنی چه تو چه میدانی میخ توی سرت کوبیدن یعنی چه توچه میدانی میخ لابلای انگشتانت کوبیدن کف پاهایت را با اتو سوزاندن یعنی چه ما راضی نیستیم مردممان خاطرات دردناک را بدانند یا ببینند ولی جایی که ارزشها دارد به فراموشی سپرده می شود جایی که رزمنده سالهای جنگ از ترس اینکه این همه بی عفتی را نبینداز خانه بیرون نمی آید و اگر نفسش بر اثر ناراحتی شیمیایی بند میاییداز سوی کادر درمانی یه بیمارستان با نام شهدا با چنان بی حرمتی مواجه میشود. پس بایدگفت که کادر درمانی جبهه های جنگ چی کشیند تا الان کادر درمانی بیمارستانهای ما با آرامش در کنار خانواده هایشان زندگی کنند. بله بزرگوار بیشتر از این سرت را درد نمی آورم