در مورد نقد‌ها و توهین‌های سینمای روشنفکرنما و مشخصا شخص آقای کیارستمی علیه ابراهیم حاتمی‌کیا و تفکرش باید بگویم درد آن‌ها این نیست که حاتمی‌کیا پول می‌گیرد و فیلم می‌سازد، چون فیلم دفاع مقدسی بسیار پرهزینه است. مخصوصا اگر کاری مثل فیلم «چ» با سطح بالای تکنیکی باشد. شما به این نکته توجه کنید که این کارگردانان شبه‌روشنفکرنما فقط عادت به ساخت فیلم های کم‌لوکیشن و آپارتمانی دارند. این سینماگران واقعا نمی‌توانند با بازیگر زیاد و لوکیشن‌های فراوان کار کنند. اگر به این‌ها بگویید که مثل فیلم‌های ده‌نمکی و ابوالقاسم طالبی با ۵۰۰ نفر بازیگر در یک صحنه کار کنید و آن‌ها را مدیریت کنید، هیچ‌گاه نمی‌توانند. گیر کار اینجاست که چون قادر به این کار نیستند باید سینماگران انقلابی که این توانایی را دارند بزنند».
شهدای ایران:حسن عباسی در گفتاری که باشگاه خبرنگاران آن را منتشر کرده آورده است: «سینماگر مدرنیست که برای کن فیلم می‌سازد، تا جایی که حرف انقلاب و جامعه و ایران و دفاع مقدس را می‌زند، به او توجه می‌شود. هر موقع هم این‌ها را کنار گذاشت، هویت خودش را بهتر نشان خواهد داد. ما گروه بسیار زیادی از دوستان سینماگر شبه روشنفکر را داریم که این‌ها فیلم‌هایی را می‌سازند که خودشان به آن ها اعتقادی ندارد. کسی که موضوعی را که اعتقادی به آن ندارد را می‌سازد، درواقع یک دروغگو است.
در مورد نقد‌ها و توهین‌های سینمای روشنفکرنما و مشخصا شخص آقای کیارستمی علیه ابراهیم حاتمی‌کیا و تفکرش باید بگویم درد آن‌ها این نیست که حاتمی‌کیا پول می‌گیرد و فیلم می‌سازد، چون فیلم دفاع مقدسی بسیار پرهزینه است. مخصوصا اگر کاری مثل فیلم «چ» با سطح بالای تکنیکی باشد. شما به این نکته توجه کنید که این کارگردانان شبه‌روشنفکرنما فقط عادت به ساخت فیلم های کم‌لوکیشن و آپارتمانی دارند. این سینماگران واقعا نمی‌توانند با بازیگر زیاد و لوکیشن‌های فراوان کار کنند. اگر به این‌ها بگویید که مثل فیلم‌های ده‌نمکی و ابوالقاسم طالبی با ۵۰۰ نفر بازیگر در یک صحنه کار کنید و آن‌ها را مدیریت کنید، هیچ‌گاه نمی‌توانند. گیر کار اینجاست که چون قادر به این کار نیستند باید سینماگران انقلابی که این توانایی را دارند بزنند».
او افزود: تمام درد این جامعه منتقدان و سینماگران روشنفکر بر سر این نکته است که آقای حاتمی‌کیا در دو سه مصاحبه اخیرش چندبار گفته است که به دیدار رهبری رفته است و ایشان هم به وی و فیلم‌هایش عنایت داشته‌اند. هر کس در محیط شبه روشنفکری ببیند که کسی به سمت قطب معنوی جامعه و امام مسلمین برود، روشنفکرنماها با او زاویه پیدا می کنند. تمام درد این‌ها هم همین است. کسی که در جشنواره فیلم سال قبل مردانگی و پدری کرد و فیلم شیار ۱۴۳ را بالا آورد و از آن حمایت کرد، همین آقای حاتمی‌کیا بود. همچنین همین آقای حاتمی‌کیا مردانگی و برادری کرد و دست مسعود ده‌نمکی را در سینمای دفاع مقدس گرفت. بعدش هم آمد و گفت که هر کس که با ده‌نمکی مشکل دارد، برود و فیلمش را ببیند و نقد کند و نه خودش را.
همین کار که یک نفر بیاید و از آبروی خود هزینه کند و بیاید جایی پدری و بزرگی کند و خودش را سپر کند تا تیر ترکش‌های مخالفان و شبه روشنفکران به او بخورد و پشت کسانی دربیاید که می‌خواهند در زمینه انقلاب و دفاع مقدس حرف‌های جدیدی بزنند و از همه طرف رونشفکرنماها به آن‌ها حمله می‌کنند، این خود باعث به وجود آمدن کینه‌ای در دل روشنفکرها نسبت به او شده است».
عباسی همچنین خاطرنشان کرد: «جالب است همین منتقدین روشنفکرنما در برنامه هفت به صورت علنی می‌گویند که آقای حاتمی‌کیا و امثال ایشان خیلی سر و صدا می‌کنند و نباید از آن‌ها دفاع کرد و باید بروید از فیلم‌هایی دفاع کنید که زنازادگی را عادی جلوه می‌دهند. مثلا فیلمی که نشان می‌دهد که دارد یک بچه را می‌دزدند و معلوم نیست که پدر و مادر او کیست. بعد رسما هم می گویند که آقای حاتمی‌کیا را فلان منتقد و گروه خاصی از منتقدین بالا آورده‌اند و به مردم معرفی کرده‌اند. اینکه یک جمله واقعا خنده‌دار است چون اگر اعتقاد دینی وجود داشته باشد، خداوند می‌فرماید که من دو جا می‌خندم: جاییکه بخواهم کسی را عزت بدهم و همه می‌خواهند سعی کنند او را زمین بزنند و وقتی هم که می‌خواهم کسی را ذلت دهم و همه می‌خواهند او را بالا بیاورند. منتقدی که فکر می‌کند او توانسته کسی را بالا بیاورد و عزت ببخشد باید برود و فکری به حال تکبر و غرور خود بکند، چون کسی که فکر می‌کند با یک نقد و یک فعالیت گروهی منتقدان می‌تواند به کسی عزت بدهد، خودش را خدا فرض کرده است. این منتقدین منتظر باشند تا نسل جدید منتقدین با سواد و متعهد به زودی خواهند آمد و این منتقدین متفرعن و متکبر را بیرون خواهند راند».
در مورد نقد‌ها و توهین‌های سینمای روشنفکرنما و مشخصا شخص آقای کیارستمی علیه ابراهیم حاتمی‌کیا و تفکرش باید بگویم درد آن‌ها این نیست که حاتمی‌کیا پول می‌گیرد و فیلم می‌سازد، چون فیلم دفاع مقدسی بسیار پرهزینه است. مخصوصا اگر کاری مثل فیلم «چ» با سطح بالای تکنیکی باشد. شما به این نکته توجه کنید که این کارگردانان شبه‌روشنفکرنما فقط عادت به ساخت فیلم های کم‌لوکیشن و آپارتمانی دارند. این سینماگران واقعا نمی‌توانند با بازیگر زیاد و لوکیشن‌های فراوان کار کنند. اگر به این‌ها بگویید که مثل فیلم‌های ده‌نمکی و ابوالقاسم طالبی با ۵۰۰ نفر بازیگر در یک صحنه کار کنید و آن‌ها را مدیریت کنید، هیچ‌گاه نمی‌توانند. گیر کار اینجاست که چون قادر به این کار نیستند باید سینماگران انقلابی که این توانایی را دارند بزنند».
او افزود: تمام درد این جامعه منتقدان و سینماگران روشنفکر بر سر این نکته است که آقای حاتمی‌کیا در دو سه مصاحبه اخیرش چندبار گفته است که به دیدار رهبری رفته است و ایشان هم به وی و فیلم‌هایش عنایت داشته‌اند. هر کس در محیط شبه روشنفکری ببیند که کسی به سمت قطب معنوی جامعه و امام مسلمین برود، روشنفکرنماها با او زاویه پیدا می کنند. تمام درد این‌ها هم همین است. کسی که در جشنواره فیلم سال قبل مردانگی و پدری کرد و فیلم شیار ۱۴۳ را بالا آورد و از آن حمایت کرد، همین آقای حاتمی‌کیا بود. همچنین همین آقای حاتمی‌کیا مردانگی و برادری کرد و دست مسعود ده‌نمکی را در سینمای دفاع مقدس گرفت. بعدش هم آمد و گفت که هر کس که با ده‌نمکی مشکل دارد، برود و فیلمش را ببیند و نقد کند و نه خودش را.
همین کار که یک نفر بیاید و از آبروی خود هزینه کند و بیاید جایی پدری و بزرگی کند و خودش را سپر کند تا تیر ترکش‌های مخالفان و شبه روشنفکران به او بخورد و پشت کسانی دربیاید که می‌خواهند در زمینه انقلاب و دفاع مقدس حرف‌های جدیدی بزنند و از همه طرف رونشفکرنماها به آن‌ها حمله می‌کنند، این خود باعث به وجود آمدن کینه‌ای در دل روشنفکرها نسبت به او شده است».
عباسی همچنین خاطرنشان کرد: «جالب است همین منتقدین روشنفکرنما در برنامه هفت به صورت علنی می‌گویند که آقای حاتمی‌کیا و امثال ایشان خیلی سر و صدا می‌کنند و نباید از آن‌ها دفاع کرد و باید بروید از فیلم‌هایی دفاع کنید که زنازادگی را عادی جلوه می‌دهند. مثلا فیلمی که نشان می‌دهد که دارد یک بچه را می‌دزدند و معلوم نیست که پدر و مادر او کیست. بعد رسما هم می گویند که آقای حاتمی‌کیا را فلان منتقد و گروه خاصی از منتقدین بالا آورده‌اند و به مردم معرفی کرده‌اند. اینکه یک جمله واقعا خنده‌دار است چون اگر اعتقاد دینی وجود داشته باشد، خداوند می‌فرماید که من دو جا می‌خندم: جاییکه بخواهم کسی را عزت بدهم و همه می‌خواهند سعی کنند او را زمین بزنند و وقتی هم که می‌خواهم کسی را ذلت دهم و همه می‌خواهند او را بالا بیاورند. منتقدی که فکر می‌کند او توانسته کسی را بالا بیاورد و عزت ببخشد باید برود و فکری به حال تکبر و غرور خود بکند، چون کسی که فکر می‌کند با یک نقد و یک فعالیت گروهی منتقدان می‌تواند به کسی عزت بدهد، خودش را خدا فرض کرده است. این منتقدین منتظر باشند تا نسل جدید منتقدین با سواد و متعهد به زودی خواهند آمد و این منتقدین متفرعن و متکبر را بیرون خواهند راند».
