تلاش برای براندازی، اصلی ترین هدف تقویت جنبش های فمینیستی در ایران توسط سرویس های غربی است. اوج گواه این مطلب، سفر نظریه پرداز مشهور فرانسوی، آلن تورن به ایران در آبان سال 76 و به دعوت عطاا.. مهاجرانی بود.
شهدای ایران: پس از فتنه سال 88 بود که بسیاری از فعالان فمینیست نقاب از چهره فعالیت های بی سروصدای خود برداشته و عملا به همراه جریانات دیگر وارد فاز براندازی دربرابر نظام شدند. هم پیش از سال 88 و هم بعد از آن و با پس زدن این افراد و جریانات توسط اکثریت جامعه، برخی از آنان فرار را بر قرار ترجیح داده و مطابق آن چه قابل پیش بینی بود به اپوزوسیون خارج از کشور پیوستند.
تلاش برای براندازی، اصلی ترین هدف تقویت جنبش های فمینیستی در ایران توسط سرویس های غربی است. اوج گواه این مطلب، سفر نظریه پرداز مشهور فرانسوی، آلن تورن به ایران در آبان سال 76 و به دعوت عطاا.. مهاجرانی بود. آلن تورن که به عنوان چهره سرشناس نظریه پردازی جامعه مدنی شناخته می‌شود، پس از حضور در ایران در جلسات مشترکی که با چندین نهاد و دستگاه از جمله موسسه مطالعات وزارت امور خارجه، مرکز بین المللی گفتگوی تمدن ها، دانشگاه علوم اجتماعی دانشگاه تهران و... داشت، راه حل خود برای براندازی نظام و کنار گذاشتن حاکمیت، میدان دادن به گروه های فمینیستی تحت عنوان انقلاب زنان دانست. وی معتقد بود باید با تحریک دختران دانشجو و فعالان فمینیست و با طرح شعارهایی پر رنگ و لعاب، آنان رابه صف اول جنبش های اعتراضی و اپوزوسیون تبدیل کرد.
جریانات فمینیستی در ایران با ادعای فعالیت در زمینه احیای حقوق زنان، همواره مشغول اقداماتی ضد دین و ضد امنیتی در کشور بوده اند. برای مثال علاوه بر تلاش این افراد برای تزریق تفکرات فمینیستی به بدنه زنان کشور که از بارزترین فعالیت آنان محسوب می‌شود، اقداماتی نظیر تهیه منشور حقوق زنان که در آن اعمال شنیعی نظیر همجنس گرایی محترم و جز مصادیق ازادی های شخصی محسوب شده بود و یا تشویق به زنا تحت شعار حق بکارت، تحقیر نقش مادری و سست کردن بنیان خانواده با طرح بهانه هایی نظیر استقلال مالی در مقابل شوهر و کشاندن زن به بیرون از خانه برای کار کردن، راه اندازی تجمعات غیرقانونی، مخالفت با قانون اساسی، ارتباط با برخی سفارت ها و گرفتن پول از آنان برای تقویت اقدامات فمینیستی در داخل کشور، تنها گوشه ای از فعالیت طول و دراز گروه های تندرو فمینیستی در جمهوری اسلامی ایران بوده است.
درحالی که هنوز چند ماه از روی کارآمدن دولت یازدهم نگذشته بود، مجددا زمزمه فعالیت های آشکار این جریانان به گوش رسید تا آنجا که تعدادی از محکومان امنیتی همین جریان، علنا در مراسم تودیع و معارفه معاون جدید امور زنان حضور یافتند. حضور پررنگ چهره های فمینیستی تا آنجا ادامه یافت که در اسفند ماه سال گذشته کاترین اشتون رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا وهئیت همراه پس از حضور در ایران، با نرگس محمدی یکی از فعالان فمینیست که پیش تر نیز رئیس دفتر شیرین عبادی در ایران بوده و دارای سوابق محکومیت نیز هست، در محل سفارتخانه اتریش دیدار کرد.
کاترین اشتون پس از دیدار با نرگس محمدی از محکومین امنیتی، که موجب اعتراض دستگاه های مختلف کشور نیز شد، بیانه ای صادر کرد و در آن در پاسخ به گله مسئولان ایرانی از این دیدار بدون مجوز این طور عنوان کرد که کسی نباید از انجام این ملاقات توسط وی متعجب شود! اما آنچه پس از این دیدار و صدور بیانیه مذکور شکل گرفت، نوعی تقسیم کار میان رسانه ها و مطبوعات اصلاح طلب بود که با روی کارآمدن دولت حسن روحانی به وضوح می توان آن را هر روزه در صفحات روزنامه های به اصطلاح طیف چپ مشاهده کرد.
تیتر زنی ها و مصاحبه های گوناگون با مسئولان وفعالان زن، که همگی یک خط مشترک را دنبال می کنند و آن القای این موضوع به مخاطب که زنان خود باید برای تحقق مطالبات و مسائلشان به پا خیزند! تاکید بر فعالیت زنان جدای از مردان و سپس تاکید بر فعالیت های خودجوش! و به دور از رعایت قوانین و مقررات کشور، بیشتر هدایت به سمت مسیری است که آن را با عنوان نافرمانی مدنی می شناسند. تقویت نافرمانی مدنی توسط گروه های زنان، دقیقا آن چیزی است که آلن تورن در دولت اصلاحات دهه هفتاد با خود برای مسئولان وقت جمهوری اسلامی ایران به ارمغان آورد.
این تقسیم کار و زمینه سازی برای تقویت نافرمانی مدنی توسط روزنامه‌های مذکور گاها چنان ساده لوحانه صورت گرفته است که در یک نمونه یکی از چهره های پرحاشیه بیت امام راحل (ره) در مصاحبه با یک روزنامه اصلاح طلب به بهانه عدم حضور زنان در ورزشگاه صراحتا زنان را دعوت به سرپیچی از قانون کرده و این طور عنوان کرده بود که:« اين تبعيض بايد از بين برود اما توسط جامعه فعال زنان و نه هيچ ارگان و نهاد دولتي و غير دولتي ديگر» . در موارد دیگر که تقریبا به صورت روزانه مصاحبه یا یادداشتی از مسئولین و چهره های زن منتشر می شود خط مشترک همگی تاکید بر انجام کارها تنها توسط خود زنان یا به عبارتی دیگر تاکید بر رفتارهای فمینیستی و جدا کردن زن از بقیه جامعه و خانه و تلاش برای مستقل معرفی کردن نقش زنان، و در پایان رسیدن به همان تئوری انقلاب زنان آلن تورن هدف اصلی این مصاحبه ها و یادداشت ها است.
منبع: جوان آنلاین
تلاش برای براندازی، اصلی ترین هدف تقویت جنبش های فمینیستی در ایران توسط سرویس های غربی است. اوج گواه این مطلب، سفر نظریه پرداز مشهور فرانسوی، آلن تورن به ایران در آبان سال 76 و به دعوت عطاا.. مهاجرانی بود. آلن تورن که به عنوان چهره سرشناس نظریه پردازی جامعه مدنی شناخته می‌شود، پس از حضور در ایران در جلسات مشترکی که با چندین نهاد و دستگاه از جمله موسسه مطالعات وزارت امور خارجه، مرکز بین المللی گفتگوی تمدن ها، دانشگاه علوم اجتماعی دانشگاه تهران و... داشت، راه حل خود برای براندازی نظام و کنار گذاشتن حاکمیت، میدان دادن به گروه های فمینیستی تحت عنوان انقلاب زنان دانست. وی معتقد بود باید با تحریک دختران دانشجو و فعالان فمینیست و با طرح شعارهایی پر رنگ و لعاب، آنان رابه صف اول جنبش های اعتراضی و اپوزوسیون تبدیل کرد.
جریانات فمینیستی در ایران با ادعای فعالیت در زمینه احیای حقوق زنان، همواره مشغول اقداماتی ضد دین و ضد امنیتی در کشور بوده اند. برای مثال علاوه بر تلاش این افراد برای تزریق تفکرات فمینیستی به بدنه زنان کشور که از بارزترین فعالیت آنان محسوب می‌شود، اقداماتی نظیر تهیه منشور حقوق زنان که در آن اعمال شنیعی نظیر همجنس گرایی محترم و جز مصادیق ازادی های شخصی محسوب شده بود و یا تشویق به زنا تحت شعار حق بکارت، تحقیر نقش مادری و سست کردن بنیان خانواده با طرح بهانه هایی نظیر استقلال مالی در مقابل شوهر و کشاندن زن به بیرون از خانه برای کار کردن، راه اندازی تجمعات غیرقانونی، مخالفت با قانون اساسی، ارتباط با برخی سفارت ها و گرفتن پول از آنان برای تقویت اقدامات فمینیستی در داخل کشور، تنها گوشه ای از فعالیت طول و دراز گروه های تندرو فمینیستی در جمهوری اسلامی ایران بوده است.
درحالی که هنوز چند ماه از روی کارآمدن دولت یازدهم نگذشته بود، مجددا زمزمه فعالیت های آشکار این جریانان به گوش رسید تا آنجا که تعدادی از محکومان امنیتی همین جریان، علنا در مراسم تودیع و معارفه معاون جدید امور زنان حضور یافتند. حضور پررنگ چهره های فمینیستی تا آنجا ادامه یافت که در اسفند ماه سال گذشته کاترین اشتون رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا وهئیت همراه پس از حضور در ایران، با نرگس محمدی یکی از فعالان فمینیست که پیش تر نیز رئیس دفتر شیرین عبادی در ایران بوده و دارای سوابق محکومیت نیز هست، در محل سفارتخانه اتریش دیدار کرد.
کاترین اشتون پس از دیدار با نرگس محمدی از محکومین امنیتی، که موجب اعتراض دستگاه های مختلف کشور نیز شد، بیانه ای صادر کرد و در آن در پاسخ به گله مسئولان ایرانی از این دیدار بدون مجوز این طور عنوان کرد که کسی نباید از انجام این ملاقات توسط وی متعجب شود! اما آنچه پس از این دیدار و صدور بیانیه مذکور شکل گرفت، نوعی تقسیم کار میان رسانه ها و مطبوعات اصلاح طلب بود که با روی کارآمدن دولت حسن روحانی به وضوح می توان آن را هر روزه در صفحات روزنامه های به اصطلاح طیف چپ مشاهده کرد.
تیتر زنی ها و مصاحبه های گوناگون با مسئولان وفعالان زن، که همگی یک خط مشترک را دنبال می کنند و آن القای این موضوع به مخاطب که زنان خود باید برای تحقق مطالبات و مسائلشان به پا خیزند! تاکید بر فعالیت زنان جدای از مردان و سپس تاکید بر فعالیت های خودجوش! و به دور از رعایت قوانین و مقررات کشور، بیشتر هدایت به سمت مسیری است که آن را با عنوان نافرمانی مدنی می شناسند. تقویت نافرمانی مدنی توسط گروه های زنان، دقیقا آن چیزی است که آلن تورن در دولت اصلاحات دهه هفتاد با خود برای مسئولان وقت جمهوری اسلامی ایران به ارمغان آورد.
این تقسیم کار و زمینه سازی برای تقویت نافرمانی مدنی توسط روزنامه‌های مذکور گاها چنان ساده لوحانه صورت گرفته است که در یک نمونه یکی از چهره های پرحاشیه بیت امام راحل (ره) در مصاحبه با یک روزنامه اصلاح طلب به بهانه عدم حضور زنان در ورزشگاه صراحتا زنان را دعوت به سرپیچی از قانون کرده و این طور عنوان کرده بود که:« اين تبعيض بايد از بين برود اما توسط جامعه فعال زنان و نه هيچ ارگان و نهاد دولتي و غير دولتي ديگر» . در موارد دیگر که تقریبا به صورت روزانه مصاحبه یا یادداشتی از مسئولین و چهره های زن منتشر می شود خط مشترک همگی تاکید بر انجام کارها تنها توسط خود زنان یا به عبارتی دیگر تاکید بر رفتارهای فمینیستی و جدا کردن زن از بقیه جامعه و خانه و تلاش برای مستقل معرفی کردن نقش زنان، و در پایان رسیدن به همان تئوری انقلاب زنان آلن تورن هدف اصلی این مصاحبه ها و یادداشت ها است.
منبع: جوان آنلاین
