مواضع آمریکا پیرامون غنی‌سازی هسته‌ای ایران؛
شهدای ایران:سعیدشهرابی فراهانی تحلیگر مسایل سیاسی - بین الملل طی مطلبی نوشت:در سال‌های اخیر، به‌ویژه در دور جدید مذاکرات مربوط به احیای توافق هسته‌ای، ایالات متحده آمریکا با طرح خواسته‌ای غیرقانونی و زیاده‌خواهانه تحت عنوان «غنی‌سازی صفر»، تلاش کرده است تا برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران را به‌طور کامل متوقف و منهدم سازد. این خواسته که در تعارض آشکار با حقوق بین‌المللی، به‌ویژه مفاد معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) است، به‌درستی موضع قاطعی که توسط رهبرکبیرنظام مقدس جمهوری اسلامی ایران،«غلط زیادی» و «یاوه‌گویی» جوابیه محکمی بودکه ایشان اعلام فرمودند. چنین مواضعی نه‌تنها نقض حاکمیت ملی ایران بلکه مصداقی از سیاست سلطه و مهار فناورانه است که آمریکا سال‌هاست در برابر کشورهای مستقل دنبال می‌کند.
ایران بر اساس معاهده NPT، دارای حق مسلم برای توسعه فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای از جمله غنی‌سازی اورانیوم در خاک خود است. این حق، نه نیاز به اجازه قدرت‌های جهانی دارد و نه قابل معامله یا تعلیق است. تجربه تاریخی مذاکرات هسته‌ای در دهه ۸۰ شمسی ، آشکارا نشان داد که طرف غربی حتی حاضر به فروش سوخت ۲۰ درصد برای مصارف درمانی نبود، چه رسد به پذیرش حقوق فناورانه ملت ایران. همین مسئله باعث شد جمهوری اسلامی با تکیه بر توان دانشمندان داخلی، نه‌تنها به تولید سوخت ۲۰ درصد برسد، بلکه به فناوری‌های پیشرفته‌تری همچون سانتریفیوژهای نسل جدید و تولید اورانیوم با غنای بالا نیز دست یابد.
از سوی دیگر، اظهارات ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا مبنی بر این‌که «ایران به انرژی هسته‌ای نیاز ندارد چون نفت دارد»، به‌روشنی نیت نهایی واشنگتن را برملا کرد: حذف مطلق توانمندی‌های هسته‌ای ایران، نه به‌دلیل نگرانی‌های واقعی بلکه به‌عنوان بخشی از راهبرد کلی تضعیف استقلال فناورانه کشوربزرگ ومتمدن ایران.
هرگونه عقب‌نشینی از حق غنی‌سازی، نه‌تنها ضربه‌ای جبران‌ناپذیر به صنعت هسته‌ای کشور است، بلکه پیام تسلیم و عقب‌نشینی به دشمنان ملت ایران مخابره می‌کند. غنی‌سازی، صرفاً یک موضوع فنی یا علمی نیست؛ بلکه در شرایط امروز، یک «خط قرمز راهبردی» است که با استقلال، امنیت ملی، و قدرت بازدارندگی جمهوری اسلامی گره خورده است.
در این میان، برخی جریانات داخلی که همچنان به مذاکره با آمریکا به‌عنوان شاه‌کلید حل مشکلات اقتصادی کشور دل بسته‌اند، دچار نوعی «توهم راهبردی» هستند. تجربه برجام، که با وجود امتیازدهی گسترده ایران به هیچ‌یک از وعده‌های طرف مقابل منجر نشد، و همچنین اذعان صریح مقامات ارشد دولت یازدهم و دوازدهم مبنی بر عدم تحقق گشایش‌های اقتصادی، به‌خوبی نشان داد که نگاه خوش‌بینانه به آمریکا، جز هزینه، عایدی دیگری ندارد. بلکه، پس از توافق، نه‌تنها تحریم‌ها برداشته نشد، بلکه ابزار فشار بیشتری علیه ایران فراهم گردید.
پیشنهادهای راهبردی و عملیاتی:
تداوم قدرت‌مند توسعه توانمندی‌های نظامی و فناورانه به‌ویژه در حوزه موشکی و پهپادی با تمرکز بر نسل‌های نوین و تأکید بر امنیت و منافع ملی؛
تثبیت و صیانت از خط قرمز «حق غنی‌سازی» در تمامی سطوح مذاکرات، سیاست‌گذاری و تصمیم‌سازی، بدون پذیرش هیچ‌گونه محدودیت فراحقوقی؛
مقابله هوشمندانه با روایت‌سازی رسانه‌ای غرب در خصوص مذاکرات و تبیین واقع‌بینانه اهداف دشمن برای افکار عمومی؛
الگوگیری از تجربه دولت نهم و دهم به ریاست دکتر محمود احمدی‌نژاد و همچنین عملکرد دولت سیزدهم (شهیدجمهور" آیت‌الله دکتر سید ابراهیم رئیسی ")در پیشبرد امور کشور بدون وابستگی به نتیجه مذاکرات خارجی؛
توسعه همکاری‌های منطقه‌ای و شرقی با کشورهایی چون روسیه، چین، هند و آمریکای لاتین به‌عنوان راهبرد بی‌اثر‌سازی تحریم‌ها و کاهش وابستگی به غرب.
