به گزارش شهدای ایران؛  در سرزمين حجاز، در زمانى كه مردم در بدترين شرايط مادّى و فرهنگى بسر مى‏ بردند و هيچ گونه امنيّت جانى و مالى نداشتند، وقتى كه مردم غرق در جهالت و بت‏ پرستى و خرافات و رسوم جاهلى بودند، مكّه حرم امن الهى، محلّ زندگى قومى بود كه از نسل ابراهيم خليل (ع) بودند و به اين قبيله قريش مى‏ گفتند، اين قبيله به ده شاخه تقسيم مى‏ شد كه بزرگترين و شريفترين آنها (بنى هاشم) بودند و عبد المطلب بزرگ و سر كرده بنى هاشم بود كه ده فرزند پسر داشت كه كوچكترين و محبوبترين آنها (عبد اللَّه) نام داشت، روزى همان طور كه ابراهيم خليل در خواب ديد كه اسماعيل را قربانى مى ‏كند، عبد المطلب در خواب ديد پسر دلبند خود را بدست خويش قربانى مى‏ كند.

براى تحقق بخشيدن رؤياى خود ميان پسران خويش قرعه انداخت و قرعه به نام عبد اللَّه اصابت كرد، چون عبد المطلب به عبد اللَّه علاقه وافر داشت، تصميم گرفت ميان او و ده شتر سرخ موى قرعه بياندازد، باز هم قرعه به نام عبد اللَّه افتاد و اين عمل آنقدر تكرار شد كه تعداد شتران به صد رأس رسيد، اين بار به لطف حق قرعه به نام شتران افتاد و عبد المطلب به شكرانه اين امر صد شتر سرخ موى را قربانى كرد و گوشت آن را ميان مردم مكه و فقراء تقسيم نمود، اين عبد اللَّه همان پسرى بود كه به اراده حق حامل نور پاك محمّدى (ص) بود و به همين دليل رسول خدا (ص) مى‏ فرمود: (انا ابن الذبيحتين، من پسر دو قربانى هستم) كه مراد آن حضرت اسماعيل (ع) جدّ ايشان و عبد اللَّه پدرشان بود.

منبع:قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: ۶۶۵.