شهدای ایران:به نقل از دفاع پرس، «مهدی مقادری» برادر شهید «موسی مقاری» در یادداشتی که در اختیار دفاع‌پرس گذاشت، نوشت: سه دوستی که از محله‌ای در شهر کوچک پیشوا خود را به مردم معرفی کرده، چراغ روشن مسیری سبز شدند؛ شهید موسی مقاری در اولین روز از تابستان سال ۱۳۴۴ پا به این دنیا نهاد، شهید حسن خراسانی هم در دوازدهم اردیبهشت سال ۱۳۴۲ و شهید علی ناسوتی نیز در بیست و هفتم خرداد سال ۱۳۴۵ پا به این عرصه خاکی گذاشتند.

این سه دوست و هم‌مسلک که محله قدیمی پل‌حاجی شهر پیشوا، مملو از خاطراتشان است، در مدت عمر کوتاه و بهاری خود آنچنان به بندگی پروردگار سرنهادند که با کسب مقام رفیع شهادت، جزو بندگان برگزیده خداوند شده، به دیدار معبود شتافتند و همنشینی با نیکان و بزرگان را تجربه کردند که چه تجربه معطر و شیرینی است.

این سه شهید در فعالیت‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی و عام المنفعه محل و شهر خود، منشأ اثر بوده و تمام کوشش و تلاش خود را در راستای رضایت مردم که رضای خدا را در پی دارد به کار بستند و این شد که این سه دوست و هم‌پیمان با هم پرکشیده و خدایی شدند.

در سال‌های پایانی دهه ۵۰ و آغازین دهه ۶۰ که کشور درگیر جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران و انقلاب اسلامی بود و تمام نگاه‌ها به مرز‌های جنوبی و غربی دوخته شده بود، این سه تن با حضور در استان خوزستان در جنوبی‌ترین و آذربایجان‌غربی به عنوان شمالی‌ترین استان کشور از ناحیه غرب به پاسداری از مرز و بوم پرداخته و تلاش‌های مذبوحانه منافقین را ناکام گذاشتند و ناکامی آن دیوسیرتان سیاه‌دل تا به آنجا رسید که در پی شهادت این سه دوست، قدم منحوسی برداشته و در نگاه خام خود، آنان را حذف، ولیکن این سه دوست را در سحرگاه یازدهم دیماه سال ۱۳۶۳ (چهل سال پیش) به وصال و آرزوی شیرین خود رساندند. چهل سالی که مملو از وقایع بسیار است، تلخ و شیرین؛ شاید اگر شما و همرزمان‌تان می‌بودید، وقایع رویداد‌ها اینگونه رقم نمی‌خوردند.

چهل سالی که بواسطه غیرت و مردانگی‌تان، سرشار از غرور بود و زیبایی، چه جوانانی، چون شما، علی اکبروار رفتند و برای اقتدار و صلابت وطن، سرود استقامت و آزادی سر داده، ایران‌جان را بیمه کرده و خواب را از چشمان مدعیان دروغین آزادی و حقوق بشر ربودند و بدون زیبایی ساختگی، چهره واقعی غرب وحشی را مقابل دیدگان جهانیان منصف قرار دادند.

چهل سالی که ایران سراسر تحریم، ولی سراسر عشق و شور وطن‌پرستی، قد، خم نکرد و در برابر سیلاب‌های سهمگین، مقتدرانه، صیانت از کیان و شرافت خود را فریاد زد. عزت و نرمش قهرمانانه را در این چهل سال، تجربه کردیم و برای دفاع از مرز‌های معنوی جغرافیای اسلام و تشیع، جوانانی پرشمار و حاج قاسم عزیز را تقدیم کردیم.

بی شک اگر امروز بودید، پیشقراول مسیر‌های بسیاری می‌شدید که در این چهل سال، قدم در آنها نهاده و یا از فکرمان نیز نگذرانده بودیم و به اندیشه‌مان خطور نکرده بود؛ زیرا شما مرد خطر و میدان‌های بی‌مثالی هستید که دالان‌های سرد تاریخ، مانند شما کمتر خواهد یافت، همانانی که امام خمینی (ره) شما را در گهواره، عاشق خود و ایران عزیز، نموده و نظر کرده بود تا نذر افتخار و اعتقاد راسخ ایران شوید.

در این چهل سال، دستاورد‌های پرشماری را با چشم خود، چه مسلح و غیر مسلح در زمین، آسمان و دریا دیدیم و البته بی‌کفایتی‌ها و بی‌مدیریتی‌ها را هم نظاره کردیم که گویا هدف مدیران کوته‌فکر خودفروخته، کمرنگ شدن این همه دستاورد بود ولی برای ماندگاری نهضت پر ریشه و زلال خرداد ۴۲ دشت پر لاله ورامین و پیشوا دم برنیاوردیم، مدیران نفوذیافته در لایه‌های مختلف کشور را دیدیم که در راه نیل به اهداف شوم و پلید خود، حتی نام‌تان را نیز برنتافتند و از سر کوی و برزن‌ها حذف کردند، گو اینکه پنداشتند حذف تان کردند، اما در عمل، خود، حذف و در زباله‌دان تاریخ مأوا گرفتند.

هرگز اندیشه نمی‌کردیم در این مدت، تشکیلاتی که با رفتن شما‌ بنا نهاده شده، غوطه در کاغذبازی‌ها شده و یادش برود که در روز وفات حضرت ام‌البنین (س) و ولادت حضرت زهرا (س) مادران شهدا، فراموش شوند که این گناه، نابخشودنی است و فقط کسانی آن را مرتکب می‌شوند که روی خون شما از همدیگر سبقت میزسواری و عقده‌گشایی برای قدرت گرفته و تشنگی‌شان را لذت دنیوی مسئولیت سیراب می‌سازد.

اکنون که این فراق مقدس، چهل ساله شده، مسرورم و مفتخرانه به خود می‌بالم که میراث‌دار چنین گوهر‌های نابی هستم و نشانی ریشه‌دار و مقدس را چهل منزل، یدک کشیده که نه، بلکه خود را بدان وابسته و پشت آن، دویده‌ام و هر لحظه برای این چهل سال، عزت و افتخار، پیشانی ارادت بر آستان زلال حضرت پروردگار بی مثال، ساییده و می‌سایم.