به گزارش شهدای ایران به نقل از جوان، گزارشهای بسیاری از پلیس با موضوع رفع خطر از نقاط حادثهخیز به وزارت راه ارسال میشود. روشن است ادارههای راه و شهرسازی استانها باید بعد از دریافت گزارشهای پلیس نسبت به رفع خطر از این نقاط اقدام کنند، اما از وزارت راه سؤال است که چرا ۶ هزار نقطه حادثهخیز باید در کشور وجود داشته باشد؟
آنگونه که پلیس گزارش میدهد در مواردی نقاط حادثهخیز با نصب یک تابلو رفع خطر میشود. روشن است تا زمانی که این نقاط رفع خطر نشود، جان شهروندان به راحتی در معرض خطر قرار میگیرد. با بروز هر سانحه رانندگی در این نقاط خسارتهای کلان جانی و مالی به کشور تحمیل میشود، بنابراین وزارت راه باید در نظر داشتهباشد به جای اینکه موجودی بیتالمال صرف هزینهکردن شود، بهتر است آن را برای پیشگیری از سوانح صرف کند.
دو سال قبل بود که وزارت راه در تفاهم با پلیس متعهد شد نسبت به رفع خطر از نقاط حادثه خیزی که پلیس آمارش را در اختیار آن وزارتخانه گذاشت، اقدام کند، اما بررسیهای پلیس نشان میدهد با گذشت دو سال از آن تفاهمنامه فقط ۳۰ درصد از نقاط حادثهخیز رفع خطر شده و بقیه همچنان در حال گرفتن قربانی است. جالب است گزارشهای پلیس نشان میدهد ۸۸۷ نقطه حادثهخیز به عنوان اولویتهای اصلی برای کاهش تصادفات شناسایی و معرفی شدهاست.
افزایش شمار قربانیان سوانح رانندگی در کشور از معضلات بزرگی است که سازوکارهای به کار گرفته شده برای کاهش آن هنوز راه به جایی نبردهاست. راه امن، در کنار خودرو و عامل انسانی، یکی از سه ضلع مهم در کاهش سوانح رانندگی است که نیازمند توجه و مراقبت است. تجهیز جادهها به علایم ایمنی، مرمت آسفالت، استفاده از جداکنندههای مسیر، بهسازی مسیرها، تجهیز مسیرها به دوربینهای هوشمند باید مورد توجه قرار گیرد.
واقعاً مایه تأثر است که بخشی از جمعیت کشور باید در نقاطی تلف شوند که میشد با قرار دادن یک تابلو یا مسیر جداکننده از جان شهروندان مراقبت کرد. روشن است که بخشی از آماری قربانیان سوانح رانندگی محصول سهلانگاریهایی است که با ترک فعلهای صورت گرفته در وزارت راه انجام میشود. در حال حاضر که وزیر راه هم تجربه کاری در این حوزه و هم دانشآموخته آن است باید بخش مهمی از توجه خود را به جادههای کشور معطوف کند و اگر در این امر توفیقی حاصل شود هم بخش مهمی از جمعیت کشور محفوظ میماند و هم دستاوردی برای کاهش سوانح رانندگی حاصل شدهاست.