حجت الاسلام هادی عجمی (مدرس فقه فرهنگی) به تازگی یادداشتی نوشته و فیلم سینمایی «منصور» و شخصیت شهید منصور ستاری را از نظر فقهی مورد بررسی قرار داده است.

در ادامه این یادداشت را می‌خوانیم.

«بعد از مدت‌ها، یک فیلم من را قانع کرد تا آن را ببینم. فیلم منصور که این روزها می‌توان آن را از طریق سایت تلوبیون رایگان تماشا کرد. 

فیلمی که به‌ دور از حاشیه‌های مانند ازدواج و عشق و اتفاق‌های زرد دیگر، به روایت جهاد علمی و فناوری شهید ستاری می‌پردازد. روایتی که پس از اتمام فیلم، بیننده را با این شهید والامقام آشنا و ارادتش به ایشان را صدچندان می‌کند. 

جهاد ایشان در این بود که با تلاشی شبانه‌روزی در مقابل تفکر واداده و تفکری که می‌گوید ما نمی‌توانیم ایستاد. تفکری که همیشه راه را در دلالی و آویزان شدن و منت کشیدن شرکت‌های اروپایی می‌داند. این شهید در راه مقابله با این تفکر حتی برای مدتی خانه خود را هم از دست می‌دهد اما در راهش مصمم است. در اینکه ما می‌توانیم. ما می‌توانیم خودمان هواپیماهایمان را تعمیر کنیم و ما می‌توانیم حتی هواپیما بسازیم. او ابتدا شرکت‌های وابسته را کنار می‌گذارد و سپس با تکیه به توان داخلی شرکت تعمیر هواپیماهای جنگی را در نیروی هوایی ارتش راه‌اندازی می‌کند. سپس حتی با تقویت روحیه ما می‌توانیم در همکارانش به سمت طراحی و ساخت هواپیمای داخل پیش می‌رود. همان موقع در سال ۱۳۶۷ نیز نخستین هواپیمای ساخت ایران را رونمایی کردند و پرواز دادند و چشم‌های بسیاری را پر از اشک شوق کردند؛ هواپیمایی که نامش «پرستو» و یک هواپیمای سبک ۴ نفره بود. 

بیننده فیلم کاملاً احساس می‌کند اگر امروز جنگنده‌های ایرانی «آذرخش» و «صاعقه» در سال‌های اخیر رونمایی می‌شود، مدیون زحمات آن شهید است. بعد تماشای این فیلم در ذهن یادی کردم از شهید تهرانی مقدم که ایشان نیز در موشک‌سازی همین نقش را داشت. 

نکته فقهی

همان‌گونه که هرچه موشک از کشورهای مقاومت، به‌سوی دشمن پرتاب شود، شهید تهرانی مقدم در ثواب آن شریک است، هر حرکت جدید در مقاومت و دفاع هوایی و هواپیمایی در ایران اتفاق افتد، شهید منصور ستاری و رفقایش در آن شریک هستند. زیرا این حرف ریشه در قاعده «تسنین» دارد که قاعده‌ای است فقهی.

یکی از قواعد عام فقهی، قاعده «تسنین سنت حسنه» است. پشتوانه آن، روایات معتبری است که بر این قاعده دلالت دارند. قاعده بر این دلالت دارد که هر کس سنت نیکی را پایه‌ریزی کند، در ثواب عمل‌کنندگان بدان، شریک است. این قاعده، بر استحباب پایه‌گذاری سنت‌های نیک دلالت دارد.

علما در بابهای فقهی مانند وقف و امر به معروف و نهی منکر از این قاعده استفاده کرده‌اند؛ همچون مرحوم آخوند خراسانی، ایروانی، خویی و امام خمینی (ره) که از این قاعده استفاده فقهی کرده‌اند.

در روایتی، پیامبر فرمودند: «... وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ سَنَ‏ سُنَّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَ أَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یُنْقَصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَیْ‏ءٌ»؛ هر کس سنّت خوبى را پایه‌گذارى کند،پاداشش را و پاداش کسى را که تا روز قیامت به آن عمل کند به او مى‌دهند،بدون اینکه از آنها( عمل‌کنندگان) چیزى کم شود.

شهیدان منصور ستاری، تهرانی مقدم، مجید شهریاری، فخری زاده و تمامی همکارانشان، مصداق بارز این قاعده هستند.»