به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ ماهان، نخستین ساخته ی حمید شاه‌حاتمی است، که پدرش علی، تهیه کنندگی اثر را بر عهده دارد. فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده اما حدود چهل سال دیر به دنیا آمده است. حتی آثار خارجی با این موضوع هم دیگر رغبت تماشا را برنمی‌انگیزند. شاید بازیگرهای چهره، می‌توانستند مخاطب را پای فیلم بنشانند که متأسفانه فیلم، بازیگر مشهوری ندارد. و حتی بدتر از آن، امیر رضا نظری که مثلاً در فیلم، یک بازیگر تئاتر است، از اولیات بازیگری نیز بی‌بهره است. او تمام دیالوگ‌هایش را با یک لحن ثابت ادا می‌کند و آه‌های مکرر است که از نهاد مخاطب برمی‌آید یا او را به ترک سالن وامی‌دارد.

مضاف بر اینها، قصه ی بی‌رمق فیلم است که بر خلاف مضمون فیلم، مخاطب را ناامید می‌کند. ماهان قصد دارد از تهران تا چابهار رکاب بزند. اما چیزی که باید در فیلم گفته می‌شد و جایش خالی بود، این است که تعریق بدن، باعث دفع سلول‌های سرطانی می‌شود. این تعریق می‌تواند از طریق دویدن یا دوچرخه‌سواری باشد. شاید تنها حُسن فیلم، فیلمبرداری آن است که در برخی لحظات می‌تواند زیبایی‌های طبیعت کشورمان را  به تماشا بگذارد.

ماهان به همراه همسرش تلاش می کند با دوچرخه به شهرها سفر کند و برای کودکان بیمار و درگیر سرطان نمایش عروسکی بازی کند.

در تمام فیلم دوچرخه سواری یک خانم در خیابان های شهر نمایان است. موضوعی که به نظر همه ی مراجع تقلید و خاصه رهبر انقلاب دوچرخه سواری خانم ها در خیابان و در معرض دید نامحرم حرام است.

اینکه فیلمساز چطور به خودش اجازه می دهد که بدیهی ترین نکات شرعی را در فیلم رعایت نکند جای تأمل دارد.

اما حواشی فیلم به همین جا ختم نمی شود و در فیلم کلیسای مسیحیت با تمام اعمال عبادی آن ترویج و تبشیر می شود و دو بازیگر نقش اول فیلم در شهر یزد وارد آتشگاه می شوند و اعمال زرشتی را هم به جا می آورند اما در تمام سفر 2 رکعت نماز هم نمی خوانند!