این کتاب را می‌توان سومین اثر سیاسی آیت‌الله ری‌شهری دانست که حاوی اسناد و اطلاعاتی تازه پیرامون آیت‌الله منتظری است. آیت‌الله ری‌شهری تلاش کرده است در این اثر خود به برخی ادعاهای مرحوم منتظری در کتاب «انتقاد از خود» پاسخ دهد. انتقاد از خود یکی از آثار آیت‌الله منتظری است که در آن تلاش کرده است به برخی سؤالات درباره عملکرد خود پاسخ دهد و اشتباهات گذشته خود را به‌نحوی توجیه کند و حتی برخی مواضع سیاسی و فقهی گذشته خود را در این کتاب تغییر داده است.

در اثر جدید آیت‌الله ری‌شهری به سندی برمی‌خوریم که در ارتباط با یکی از شخصیت‌های کمترمعرفی‌شدۀ تاریخ انقلاب یعنی آیت‌الله آذری قمی است. آقای آذری قمی یکی از شخصیت‌های مبارز در دوران نهضت اسلامی و از شاگردان مرحوم امام(ره) و از بنیانگذاران روزنامه رسالت بود؛ روزنامه‌ای که برای رویارویی با جریان چپ آن زمان در دولت میرحسین موسوی شکل گرفته بود.

آیت‌الله آذری قمی که از اعضای ارشد جامعه مدرسین و عضو مجلس خبرگان رهبری بود، در جلسه 14 آذر 1368 نیز از حامیان رهبری آیت‌الله خامنه‌ای بود و به دفاع از ایشان پرداخت؛ با وجود این، بعد از گذشت مدتی، وی به اظهار نظراتی پرداخت که با مواضع گذشته او در تضاد بود.

البته ایشان در دوران حیات امام راحل نیز گاه مواضعی را در روزنامه تحت اختیارش منعکس می‌کرد که مورد انتقاد بنیانگذار انقلاب و برخی شخصیت‌ها قرار می‌گرفت، از جمله این مواضع می‌توان به بحث درباره اعتبارنامه وی در مجلس شورای اسلامی دوم اشاره کرد؛ همچنین بسیاری از مباحث محرمانه مجلس دوم یا سایر مراکز در سرمقاله‌های روزنامه رسالت منتشر می‌شد که در نهایت از ارسال روزنامه رسالت به جبهه‌ها برای جلوگیری از تضعیف روحیه رزمندگان جلوگیری شد.

به‌تازگی در کتاب روشن‌بینی امام خمینی(ره) نامه‌ای آمده است که آیت‌الله آذری در سال 75 به‌خاطر مواضع جنجالی خود علیه رهبر انقلاب از ایشان عذرخواهی کرده است.

متن نامۀ آقای آذری قمی خدمت رهبر انقلاب به‌شرح زیر است:

بسمه تعالی

14 محرم 1417

1375/3/12

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای مقام معظم رهبری انقلاب مقدس اسلامی ایران ـ دامت برکاته

پس از سلام و تحیت

براساس یک سوء‌ظن و شدت علاقه به نظام مقدس اسلامی، گرفتار یک تلاطم درونی که مرا بین دو محذور ـ یعنی دو ترک وظیفه مخیر می‌کرد ـ ناخواسته مبتلا به ضربه‌ای علیه نظام شدم و از این رنج درونی، سرانجام سحر شب یازدهم عاشورا با توسل به قمر بنی‌هاشم رها شدم و خداوند مرا نجات داد، اکنون جز رضایت خاطر مبارک و ایتمار به اوامر مبارک را نمی‌خواهم، در عین حال، نه جناب‌عالی و نه آقایان حجازی و محمدی را در مظان استجابت دعا فراموش نکردم، خواسته‌ای هم جز خواسته‌هایی را که جناب‌عالی بپسندید، ندارم. تفصیل مطالب را اگر میل مبارک باشد از آقای مسعودی سؤال داشته باشید. احمد آذری قمی

آیت‌الله سید موسی شبیری زنجانی ـ که همدرس مرحوم آذری قمی بود ـ نیز در کتاب جرعه‌ای از دریا بر وجود چنین نامه‌ای صحّه گذاشته و درباره موضع‌گیری آقای آذری گفته است: «آقای آذری در جهات سیاسی تند بود. بعد از رحلت آقای خمینی، وقتی مجلس خبرگان آقای خامنه‌ای را برای رهبری انتخاب کرد، ظاهراً وقتی آقای خامنه‌ای از پذیرش این بار سنگین استنکاف کرده و پرسیده بود که "چه‌کسی رهبری من را می‌پذیرد؟"، آقای آذری گفته بود؛ "اولین نفر خود من هستم."، ولی چندسال بعد، وقتی با آقای خامنه‌ای اختلاف نظر پیدا کرد، با ایشان مخالف شد، اواخر عمر هم از این کار خود پشیمان شد و نامه‌ای به ایشان نوشت به این مضمون که؛ "من بر اثر سوءظن به انقلاب به ناراحتی‌ای درونی مبتلا و سحرگاه یازدهم محرم به حضرت قمر بنی‌هاشم متوسل شدم و خداوند مرا از آن مشکل نجات بخشید."»