سرویس فرهنگی  شهدای ایران :بزرگی تعریف می‌کرد: «روزی با یکی از مقامات سیاسی کشور فرانسه دیداری داشتیم، او به من گفت شنیدم شما جوانان را به دانس وادار نمی‌کنید! جواب دادم وادار نمی‌کنیم که هیچ، اصلا ممنوع است؛ او با تعجب پرسید: پس جامعه و جوانان را چگونه کنترل می‌کنید؟!»

چندین سال است شورای شهر تهران به دنبال تصویب طرحی است تا به خیال خود، تهران را از وضعیت خواب‌ آلودگی خارج کند. سروصدای طرح «زیست شبانه» در ماه‌های مبارک رمضان بلند می‌شد و آزمون خطای آن، در شب‌های ماه مبارک صورت می‌پذیرفت تا اینکه اعضای شورای شهر تهران، صبح 7 بهمن‌ماه، در اوضاع تیره و تار روزهای کرونایی، آن را به تصویب رساندند.

محسن هاشمی، رئیس شورای شهر تهران در توضیح طرح «تهران بیدار» یا همان زیست شبانه گفت: «تصویب لایحه تهران بیدار و زیست شبانه به صورتی انجام گرفته که هم به اهداف مورد نظر فرهنگی دست می‌یابیم و هم زندگی مردم با اجرای این طرح و لایحه‌ها دچار آسیب نخواهد شد. این طرح سبب می‌شود شهروندانی که دیر می‌خوابند و به موضوع فرهنگی علاقه‌مند هستند، بتوانند شب هنگام، زمانی را با خانواده خود به این موضوع اختصاص دهند.»

افسار شتر بر دم خر بستن

توجیه اعضای شورای شهر برای راه‌اندازی زیست شبانه، حیات شبانه یا تهران بیدار به چرخش درآوردن چرخ اقتصاد حتی در طول شب است ولی بر کسی پوشیده نیست که این پروژه، رنگ و بویی کاملا فرهنگی دارد. سناریوی حاضر بر روی میز شورای شهر، ریلی را می‌گذارد که شهرهای توسعه‌یافته دنیا! سالیانی‌ست از این نوع زیست برای تخدیر جوانان خود بهره می‌برند.

تصویب این طرح درحالی صورت پذیرفته که هاشمی، در تاریخ 26 خرداد 98 در گفت‌وگو با فارس اذعان کرده بود: «مخالف حضور فرزندانم در زیست شبانه هستم و در صورتی که فرزندان، جداگانه برنامه‌هایی برای زیست شبانه داشته باشند نگران می‌شوم.»


کسانی که طرح زیست شبانه را ارائه کردند، اگر مسلمان هم نباشند حداقل باید بشردوست باشند؛ چراکه این طرح خیانت به سلامت بشر است. کسی که این ایده را در غرب عملیاتی می‌کند پیش‌زمینه فکری حساب شده‌ای دارد. آنها این کار را انجام می‌دهند تا جامعه جوان را در غرب از تکاپو، قدرت اندیشه و سلامت روح و جسم بیاندازند، در نتیجه جوانان حق‌طلبی نمی‌کنند و با ظلم و ظالم به ستیز برنمی‌خیزند.

برای تحلیل درست نظریه‌های سازندگی و توسعه، بایستی به پیش‌زمینه ذهنی افراد توجه کرد. عده‌ای که از پدرشان آموختند آمال خود را در نزدیک شدن به آمریکا جست‌وجو کنند، امروز مترصد فرصتی هستند تا این شعار نیویورک، «شهری که هیچوقت نمی‌خوابد» را برای تهران نیز محقق کنند و مراکز معینی مانند «میدان تایمز»، منهتن، خیابان وال‌استریت و... را همیشه بیدار نگه‌دارند.

     امام خمینی(ره): «امروز بعضی از‏‎ ‎‏اشخاص در این مملکت می خواهند نگذارند اسلام تحقق پیدا بکند؛ اغفال می کنند‏‎ ‎‏بعض مقامات را، می خواهند نگذارند اسلام تحقق پیدا بکند.» صحیفه امام خمینی، ج8، ص176

نکته‌ای دیگر که باید متذکر شوم این است که خانواده‌ها قبل از تصویب این طرح نیز تا پاسی از شب به تفریح می‌رفتند و توجیه کمبود تفریح برای خانواده‌ها کمی دور از واقع است. ضمنا، مگر چند درصد از خانواده‌های تهرانی که علاوه بر پدر، مادر هم کار می‌کند، فرصت دارند نیمه شب‌ها را به تفریح بپردازند و صبح همان روز بر سر کار خود حاضر شوند؟! مشخص است تیر این طرح، قلب جوانان را نشانه رفته و بر طبل لایف استایل غربی می‌کوبد تا به مرور زمان سرمایه اجتماعی انقلاب نابود شوند.

علی برکت الله!

مسیر افتتاح شده تفکر لیبرال در تهران، ابتدای جاده‌ای است که غرب با مشروبات الکلی و مواد مخدر آن را پیموده و اینها امروزه با بیدار نگه داشتن جوانان در نیمه‌های شب و بیرون بردن آنها از خانه، قدم اول را در این مسیر نهاده‌اند. اگر اکنون جلوی چنین روندی گرفته نشود، باید چشم به راه افتتاح کافه‌های شبانه (بخوانید باشگاه شبانه) نیز بود.

رهبر انقلاب در روز آغازین سال 98 در حرم مطهر حضرت علی بن موسی(ع) به جوانان هشدار دادند که خطر منطق تقی‌زاده‌ای تغییر سبک زندگی از اسلامی به غربی است؛ برای همین باید مراقب تقی‌زاده‌های امروزی که در دور و اطرافمان هستند، باشیم.

ایشان تصریح کردند: «در دوره‌ی طاغوت، آدمی مثل تقی‌زاده، به این مضمون گفت که ایران باید از فَرقِ سر تا ناخن پا غربی بشود؛ یعنی سبک زندگی در ایران باید غربی بشود. امروز هم تقی‌زاده‌های جدید از این حرفها می‌زنند؛ البتّه به این صراحت نمی‌گویند امّا مضمون حرفشان این است. آنهایی که افکار غربی را، سبک زندگی غربی را، روش‌های غربی را، لغات غربی را به طور پیوسته در داخل، در ادبیّات ما، در افکار ما، در دانشگاه‌های ما، در مدارس ما تزریق می‌کنند، پمپاژ می‌کنند، اینها همین تقی‌زاده‌های جدیدند.»

در پایان لازم است تصریح کنم جابه‌جا کردن اولویت‌ها، گذشتن از کنار مسائل مهم و پرداختن به حاشیه از یک مسئول، یا نشانه‌ای از مختل شدن دستگاه تصمیم‌گیری اوست و یا خبر از وظیفه‌اش نسبت به جابه‌جا کردن اولویت‌ها می‌دهد.