چگونه ممکن است که وزارت ارتباطات با سهل انگاری ها و سیاسی بازی های خود باعث شود که ابزارهای غیر استاندارد و ناایمن ارتباطی اینگونه رها شوند.
به گزارش شهدای ایران، رضا صفری: چند روز قبل یک ویدئوی جنجالی و غیر اخلاقی از لایو اینستاگرام
در فضای مجازی منتشر شد که علاوه بر غیراخلاقی بودن محتوای آن، بسیار متاثر
کننده بود. بازنشر این ویدئوی تلخ واکنش های زیادی را در پی داشت، به گونه
ای که مردم را نسبت به آینده فرزندان این سرزمین نگران کرد.
اما محمد جواد آذری جهرمی، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، در یک عکس العمل عجیب، به جای عذرخواهی از کم کاری های خود، در مقام یک بازخواست کننده ظاهر شد و گفت: «انصافاً فیلم، تلخ و آزاردهنده بود و به نظرم می‌رسد نهادهایی که مسئولیت امداد رسانی در این شرایط به کودکان و نوجوانان را دارند باید وارد عمل شوند. به جای پخش این فیلم باید به این وضعیت خانواده رسیدگی کرد. ...
اگر نهادهایی که باید مسئولیت تربیت و مسائل فرهنگ را مد نظر داشته باشند کار خود را صحیح انجام می دادند این مسائل به وجود نمی آید».
چند نکته درباره این اظهار نظر وزیر ارتباطات، قابل بیان است:
1. اینکه خانواده ها و یا نهادهایی مثل آموزش و پرورش، وزارت ارشاد، صدا و سیما و ... هر کدام به اندازه خود، مسئولیت تربیت و فرهنگ سازی در جامعه را به عهده دارند، به هیچ وجه اکنون محل بحث ما نیست. سؤال این است که آیا قرار است نهادهای دیگر هر بلایی که دوست دارند بر سر فرهنگ و تربیت جامعه بیاورند؟!
2. رهبر معظم انقلاب در دیدار با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال 92 فرمودند: « ... ما گفتیم مسائل اقتصادی و مسائل گوناگون مهم پیوست فرهنگی داشته باشد، معنای آن این است كه یك حركت اساسی كه در زمینه‌ی اقتصاد، در زمینه‌ی سیاست، در زمینه‌ی سازندگی، در زمینه‌ی فنّاوری، تولید، پیشرفت علم میخواهیم انجام بدهیم، ملتفت لوازم فرهنگی آن باشیم... »
این موضوع نشان می دهد که پاسداری از فرهنگ، فقط مختص به افراد یا نهاد خاصی نیست بلکه تمام ارکان حکومت و دولت، موظف به رعایت مسائل فرهنگی و مدنظر قرار دادن آن در فعالیت ها و برنامه ریزی های خود هستند.
با در نظر داشتن این پیش فرض مهم و حیاتی، پیوست فرهنگی اینستاگرام، تلگرام و دیگر سرویس های خارجی که به راحتی در کشور تاخت و تاز کرده و بر روی افکار و زندگی مردم رژه می روند را از کدام کشوی وزارت ارتباطات باید پیدا کرد؟! آیا اساساً پیوست فرهنگی فعالیت شبکه های اجتماعی خارجی در ایران را مدیران داخل کشور و وزارت ارتباطات تهیه کرده اند یا افرادی در هزاران کیلیومتر آن طرف تر؟!
3. نهادهای متولی فرهنگ و تربیت، هر چقدر که کار انجام دهند، اولاً نمی توانند پا بر روی گلوی مردم بگذارند و دست آنها را از پشت ببندند، بلکه این خود مردم هستند که با اختیار خود یا می پذیرند و یا نمی پذیرند؛ ثانیاً، وظایف آنها، ارتباطی به وظایف وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات ندارد.
4. پلیس راهنمایی و رانندگی و نهادهای فرهنگی، به مردم آموزش می دهند که در اتوبان ها باید با سرعت مطمئنه رانندگی کنند تا برایشان حادثه پیش نیاید و بر همین اساس تابلوهای راهنمایی در اتوبان ها و جاده ها نصب می شود، حتی متخلفین، جریمه هم می شوند. اما آیا وزارت راه و شهرسازی می تواند از ساختن اتوبان و جاده ایمن ومطمئن شانه خالی کند؟!
نه معقولانه و نه قابل قبول است که وزارت ارتباطات به جای توسعه و گسترش زیرساخت ها و پروژه های حیاتی فناوری اطلاعات و ارتباطات مثل شبکه ملی اطلاعات و یا اینترنت کودک و نوجوان، اجازه دهد که اپلیکیشن ها و سرویس های معلوم الحال آمریکایی – صهیونیستی مانند مارهای خوش خط و خال، نیش زهر دار خود را نثار فرهنگ و اخلاق جامعه کنند و آینده میلیون ها کودک و نوجوان را نابود کنند.
در غیر این صورت، به جای آنکه در آینده، ما شاهد میلیون ها دانشمند و نخبه علمی باشیم، باید آنها را از کف خیابان، مجالس فحشاء و یا راهروی دادگاه های خانواده و... جمع کنیم.
5. چگونه ممکن است که وزارت ارتباطات با سهل انگاری ها و سیاسی بازی های خود باعث شود که ابزارهای غیر استاندارد و ناایمن ارتباطی اینگونه رها شوند و ده ها میلیون کودک و نوجوان و بزرگسال را در معرض آسیب های فاجعه بار خانوادگی، اخلاقی و فرهنگی قرار دهند، و نهادهای نظارتی مثل مجلس، قوه قضائیه و از همه مهم تر شورای عالی فضای مجازی نظاره گر این موضوعات باشند؟!
از همه اینها تعجب برانگیز تر اینکه وزیر ارتباطات نه تنها از مردم عذرخواهی نکرده، بلکه در یک فرار رو به جلو، در مقام طلبکار و شاکی قرار گرفته است؟!
اما محمد جواد آذری جهرمی، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، در یک عکس العمل عجیب، به جای عذرخواهی از کم کاری های خود، در مقام یک بازخواست کننده ظاهر شد و گفت: «انصافاً فیلم، تلخ و آزاردهنده بود و به نظرم می‌رسد نهادهایی که مسئولیت امداد رسانی در این شرایط به کودکان و نوجوانان را دارند باید وارد عمل شوند. به جای پخش این فیلم باید به این وضعیت خانواده رسیدگی کرد. ...
اگر نهادهایی که باید مسئولیت تربیت و مسائل فرهنگ را مد نظر داشته باشند کار خود را صحیح انجام می دادند این مسائل به وجود نمی آید».
چند نکته درباره این اظهار نظر وزیر ارتباطات، قابل بیان است:
1. اینکه خانواده ها و یا نهادهایی مثل آموزش و پرورش، وزارت ارشاد، صدا و سیما و ... هر کدام به اندازه خود، مسئولیت تربیت و فرهنگ سازی در جامعه را به عهده دارند، به هیچ وجه اکنون محل بحث ما نیست. سؤال این است که آیا قرار است نهادهای دیگر هر بلایی که دوست دارند بر سر فرهنگ و تربیت جامعه بیاورند؟!
2. رهبر معظم انقلاب در دیدار با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال 92 فرمودند: « ... ما گفتیم مسائل اقتصادی و مسائل گوناگون مهم پیوست فرهنگی داشته باشد، معنای آن این است كه یك حركت اساسی كه در زمینه‌ی اقتصاد، در زمینه‌ی سیاست، در زمینه‌ی سازندگی، در زمینه‌ی فنّاوری، تولید، پیشرفت علم میخواهیم انجام بدهیم، ملتفت لوازم فرهنگی آن باشیم... »
این موضوع نشان می دهد که پاسداری از فرهنگ، فقط مختص به افراد یا نهاد خاصی نیست بلکه تمام ارکان حکومت و دولت، موظف به رعایت مسائل فرهنگی و مدنظر قرار دادن آن در فعالیت ها و برنامه ریزی های خود هستند.
با در نظر داشتن این پیش فرض مهم و حیاتی، پیوست فرهنگی اینستاگرام، تلگرام و دیگر سرویس های خارجی که به راحتی در کشور تاخت و تاز کرده و بر روی افکار و زندگی مردم رژه می روند را از کدام کشوی وزارت ارتباطات باید پیدا کرد؟! آیا اساساً پیوست فرهنگی فعالیت شبکه های اجتماعی خارجی در ایران را مدیران داخل کشور و وزارت ارتباطات تهیه کرده اند یا افرادی در هزاران کیلیومتر آن طرف تر؟!
3. نهادهای متولی فرهنگ و تربیت، هر چقدر که کار انجام دهند، اولاً نمی توانند پا بر روی گلوی مردم بگذارند و دست آنها را از پشت ببندند، بلکه این خود مردم هستند که با اختیار خود یا می پذیرند و یا نمی پذیرند؛ ثانیاً، وظایف آنها، ارتباطی به وظایف وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات ندارد.
4. پلیس راهنمایی و رانندگی و نهادهای فرهنگی، به مردم آموزش می دهند که در اتوبان ها باید با سرعت مطمئنه رانندگی کنند تا برایشان حادثه پیش نیاید و بر همین اساس تابلوهای راهنمایی در اتوبان ها و جاده ها نصب می شود، حتی متخلفین، جریمه هم می شوند. اما آیا وزارت راه و شهرسازی می تواند از ساختن اتوبان و جاده ایمن ومطمئن شانه خالی کند؟!
نه معقولانه و نه قابل قبول است که وزارت ارتباطات به جای توسعه و گسترش زیرساخت ها و پروژه های حیاتی فناوری اطلاعات و ارتباطات مثل شبکه ملی اطلاعات و یا اینترنت کودک و نوجوان، اجازه دهد که اپلیکیشن ها و سرویس های معلوم الحال آمریکایی – صهیونیستی مانند مارهای خوش خط و خال، نیش زهر دار خود را نثار فرهنگ و اخلاق جامعه کنند و آینده میلیون ها کودک و نوجوان را نابود کنند.
در غیر این صورت، به جای آنکه در آینده، ما شاهد میلیون ها دانشمند و نخبه علمی باشیم، باید آنها را از کف خیابان، مجالس فحشاء و یا راهروی دادگاه های خانواده و... جمع کنیم.
5. چگونه ممکن است که وزارت ارتباطات با سهل انگاری ها و سیاسی بازی های خود باعث شود که ابزارهای غیر استاندارد و ناایمن ارتباطی اینگونه رها شوند و ده ها میلیون کودک و نوجوان و بزرگسال را در معرض آسیب های فاجعه بار خانوادگی، اخلاقی و فرهنگی قرار دهند، و نهادهای نظارتی مثل مجلس، قوه قضائیه و از همه مهم تر شورای عالی فضای مجازی نظاره گر این موضوعات باشند؟!
از همه اینها تعجب برانگیز تر اینکه وزیر ارتباطات نه تنها از مردم عذرخواهی نکرده، بلکه در یک فرار رو به جلو، در مقام طلبکار و شاکی قرار گرفته است؟!
