شهدای ایران؛ کانال تلگرامی مرکز اسناد انقلاب اسلامی روایتی از سخاوت عشایر عرب در پذیرایی از زوار امام حسین(ع) در پیاده روی اربعین منتشر کرد: پیادهروی مسیر نجف به کربلا در ایام اربعین سبقه تاریخی دارد. آیتالله مسلم ملکوتی که مدتی در نجف سکونت داشت، در بخشی از خاطرات خود که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است میگوید: یکی از خاطرات بسیار شیرین و روحنوازی که من از مدت اقامتم در نجف دارم، شرکت در مراسم پیادهروی از نجف به کربلا بود. در این مراسم علاوه بر اساتید، فضلا و طلاب، معمولا آقایان مراجع تقلید نیز شرکت داشتند.
در میان راه، عشایر عرب که مذهب شیعه داشتند، زندگی میکردند. اینها از زائران امام حسین(ع) و طلاب و فضلا به نحو احسن پذیرایی مینمودند. هیچ فرقی میان افراد نمیگذاشتند و با همه به طور مساوی برخورد میکردند. وقت ناهار و شام در داخل چادرهای بزرگی که به منزله سالن پذیرایی بود از آقایان استقبال میکردند و با خواهش و تمنا آنها را به چادر خویش به میهمانی میبردند.
با همه تبلیغات سوئی که در نجف و شهرهای دیگر بر ضد روحانیت و حوزهها شده بود، ولی اذهان این عشایر خالی از همه این جوسازیها بود. آنها اعتقاد عجیبی به روحانیت و زائران حسینی داشتند. گاهی مشاهده میشد خاک پای طلبهها را از نعلین آنها جمع میکردند و برای استشفاء میبردند. این عشایر از نظر اقتصادی چندان وضع مطلوبی هم نداشتند. کنار فرات هر کدام مقدار اندکی برنج کاری میکردند و غذاهایشان هم اغلب برنج و ماست بود و خورش دیگری نداشتند. با این همه نسبت به زائران حسینی و طلاب، بسیار سخاوتمندانه برخورد میکردند و از هیچ چیز مضایقه نمیکردند.
در میان راه، عشایر عرب که مذهب شیعه داشتند، زندگی میکردند. اینها از زائران امام حسین(ع) و طلاب و فضلا به نحو احسن پذیرایی مینمودند. هیچ فرقی میان افراد نمیگذاشتند و با همه به طور مساوی برخورد میکردند. وقت ناهار و شام در داخل چادرهای بزرگی که به منزله سالن پذیرایی بود از آقایان استقبال میکردند و با خواهش و تمنا آنها را به چادر خویش به میهمانی میبردند.
با همه تبلیغات سوئی که در نجف و شهرهای دیگر بر ضد روحانیت و حوزهها شده بود، ولی اذهان این عشایر خالی از همه این جوسازیها بود. آنها اعتقاد عجیبی به روحانیت و زائران حسینی داشتند. گاهی مشاهده میشد خاک پای طلبهها را از نعلین آنها جمع میکردند و برای استشفاء میبردند. این عشایر از نظر اقتصادی چندان وضع مطلوبی هم نداشتند. کنار فرات هر کدام مقدار اندکی برنج کاری میکردند و غذاهایشان هم اغلب برنج و ماست بود و خورش دیگری نداشتند. با این همه نسبت به زائران حسینی و طلاب، بسیار سخاوتمندانه برخورد میکردند و از هیچ چیز مضایقه نمیکردند.