این وضعیت آشفته سال تحصیلی 99 در حالی است که وزارت اموزش و پرورش خود نیز دچار سردرگمی شده و نتوانسته است رویکردی کارشناسانه و متناسب با وضعیت استانهای مختلف درشیوه بازگشایی مدارس اتخاذ کند.
در روزهای گذشته در رسانه ها عنوان شد که برای جلوگیری از آسیبهای فضای مجازی متوجه دانش اموزان قرار است سیمکارتی با عنوان شاد بین آنها توزیع شود و فقط به یک سری سایتهای بخصوص دسترسی داشته باشد، اما گویا وزارت ارتباطات از تأمین این سیمکارت عاجز مانده و آذری جهرمی آب پاکی را روی دست والدین ریخته و گفته است توزیع سیمکارت شاد به هیچ عنوان امکانپذیر نیست.
جدای از ضعف زیرساختهای ارتباطات و فضای مجازی در کشور، ناگاآهی و عدم شناخت استفاده کنندگان هم مشکلات این فضا را دوچندان کرده است.
توفیق زندی یکی از مدیران مدارس ابتدایی در سنندج در گفتگو با خبرنگار ما گفت: برخی از معلمان هنوز شناخت و سواد استفاده از شبکه شاد را نداشته و علاقه ای به حضور در این فضا را ندارند.
وی افزود: جدای از این مسئله، ضعف زیرساختهای اینترنت در استان های محروم، دسترسی به این شبکه را برای معلمان و دانش اموزان بسیار سخت کرده است.
از یک سو شروع سال تحصیلی جدید در مدارس روستایی و عشایری به صورت حضوری است و از سوی دیگر کلاسهای نیمه حضوری و غیرحضوری دانش اموزان در شهرها سبب ناهماهنگی در روند رو به جلو سال تحصیل و سرفصلهای درسی شده است.
این بی برنامگی وزارت آموزش و پرورش سبب بی رمقی و بی اهمیتی معلمان در مدارس روستایی شده و دانش اموزان آنها هم زیاد توجهی به انجام تکالیف خود نمی کنند.
شهلا رضایی مادر یکی از دانش آموزان روستایی در شهرستان سنندج به خبرنگار ما گفت: پسرش کلاس پنجم است و با وجود اینکه گفته شده کلاسها در روستاها حضوری و کاملا دایر است اما معلمان فقط دو الی سه ساعت در مدرسه حضور می یابند و بلافاصله به شهر برمی گردند.
وی افزود: پسرش در انجام تکالیف خود کاملا بی انگیزه است و می گوید معلممان گفته که انجام تکالیف اختیاری است.
خلاصه مطلب اینکه، بی برنامگی وزارت آموزش و پرورش در اجرای سال تحصیلی جدید، ضعف وزارت ارتباطات در فراهم کردن زیرساختهای آموزش مجازی و از همه مهمتر تقریبا غیرممکن بودن تامین لوازم و اقلام لازم برای بهره مندی از روشهای آموزش مجازی برای درصد بالایی از دانش آموزان کشور سبب سستی و دلسردی دانش آموزان شده است و گویا دولت برای این وضعیت راهکاری عملی و قابل اجرا در سطح کل کشور ندارد و برنامه های آنها فقط جنبه استفاده برای یک سری دانش آموز بهره مند و برخوردار از امکانات را دارد.