حضرت امام (ره) در نجف اشرف، معمولا برای شهادت ائمه در منزل روضه و ذکر مصیبت داشتند که آقای کشمیری آن را انجام می داد؛ اما برای شهادت زهرا(س) سه روز آن هم دو بار، در فاطمیه اول و دوم.

در ولادت معصومین(ع) نیز جلوس داشتند و گاهی هم مداحان اهل بیت، شعر می خواندند. ظاهرا در ۲۰ جمادی الثانی ۱۳۸۸ قمری که سالروز ولادت حضرت زهرا(س) بود، طبق معمول حضرت امام(ره) در حیاط منزلشان که حدود چهل متر مربع مساحت داشت و آکنده از جمعیت بود، جلوس کرده بودند.

در آن روز یکی از مداحان ایرانی که بسیار خوش صدا بود و تازه به عراق آمده بود، اجازه گرفت وشروع کرد به خواندن قصیده ای درباره حضرت زهرا(س) تا رسید به بیتی که برای بالا بردن مقام حضرت زهرا(س) بوی تحقیر برخی از انبیای عظام از آن استشمام می شد.

در حالی که جمعیت سراپا گوش بودند، حضرت امام قبل از آنکه جمله تمام شود، ناگهان با لحنی تند فریاد زدند: «آقا این چه حرف هایی ست، می خوانید.

آقا این مطالب را نخوان» (نقل به مضمون) و به این ترتیب با وجود علاقه و ارادت فوق العاده ای که به حضرت زهرا(س) داشتند و در ذکر مصیب ایشان حتی یک لحظه نمی توانستند از گریه و ریختن اشک، خودداری کنند، برای یک لحظه هم نتوانستند شکستن مرزهای الهی را با کوچک شمردن انبیا به خاطر حضرت زهرا(س) تحمل کنند و بدون رودربایستی با این که میزبان جلسه بودند و مداح میهمان بود، بی درنگ و در میان جمع و در وسط جمله با قاطعیت او را نهی کردند.