مصلای امام خمینی(ره) تهران صبح امروز مهمان شیرخوارگان سبزپوشی بود که آمده بودند خود را نذر قیام امام مهدی(عج) کنند تا مفتخر به لقب سربازان حضرت صاحبالامر(عج) شوند.
شهدای ایران: یازدهمین همایش شیرخوارگان حسینی در حالی صبح امروز در چهارمین روز از ماه عزای حسینی(جمعه 17 آبان ماه) برگزار شد که مادران همراه با شیرخوارگان خود در بیش از 2300 نقطه از ایران و جهان حضور پیدا کردند تا در غم مادر علی اصغر(ع) بانو رباب(س) شریک شوند.
کودکان سبزپوش با پیشانیبند «یا صاحب الزمان» همان سربازان قیام آخر در حالی در دستان مادران خود در مصلای امام خمینی(ره) حضور داشتند که حزن و اندوه مجلس را دو چندان و مصیبت شهادت کوچکترین شهید کربلا را تازه کردند.
مراسم با مرثیهسرایی گروه محراب آغاز شد و صابر خراسانی در ذکر مصیبت شهادت شیرخواره کربلا آرزو میکرد که در کربلا باران میبارید تا مگر لبان این طفل حسین(ع) با آب تر شود.
بعد از آن ذاکران اهل بیت با نوای «یا علی اصغر حسین(ع)» به ذکر مصیبت پرداختند و مادران در حالی که شیرخوارگان خود را در دستان بلند کرده بودند، همراه با آه و ناله لبیک «یا صاحبالزمان» سر دادند و با قرائت نذرنامهای فرزندشان را نذر قیام جهانی امام زمان(عج) کردند.
در پایان مراسم در حالی فریاد «یا حسین» مادران فضای مصلی تهران را پر کرده بود، گهواره علی اصغر(ع) را مشایعت کردند و بر سر و سینه خود میزدند و از خدای خویش میخواستند که کاش در کربلا بودند و فرزندانشان را در راه حسین هدیه میکردند.
کودکان سبزپوش با پیشانیبند «یا صاحب الزمان» همان سربازان قیام آخر در حالی در دستان مادران خود در مصلای امام خمینی(ره) حضور داشتند که حزن و اندوه مجلس را دو چندان و مصیبت شهادت کوچکترین شهید کربلا را تازه کردند.
مراسم با مرثیهسرایی گروه محراب آغاز شد و صابر خراسانی در ذکر مصیبت شهادت شیرخواره کربلا آرزو میکرد که در کربلا باران میبارید تا مگر لبان این طفل حسین(ع) با آب تر شود.
بعد از آن ذاکران اهل بیت با نوای «یا علی اصغر حسین(ع)» به ذکر مصیبت پرداختند و مادران در حالی که شیرخوارگان خود را در دستان بلند کرده بودند، همراه با آه و ناله لبیک «یا صاحبالزمان» سر دادند و با قرائت نذرنامهای فرزندشان را نذر قیام جهانی امام زمان(عج) کردند.
در پایان مراسم در حالی فریاد «یا حسین» مادران فضای مصلی تهران را پر کرده بود، گهواره علی اصغر(ع) را مشایعت کردند و بر سر و سینه خود میزدند و از خدای خویش میخواستند که کاش در کربلا بودند و فرزندانشان را در راه حسین هدیه میکردند.