بازی رسانه ای امروز اصلاحات بر اساس این است که آن ها روغن ریخته را نذر امام زاده می کنند و با انتقاد از دولت و کنار کشیدن خود از بطن ماجرا سعی دارند سهم قابل توجه خود از ناکارآمدی و مشکلات ویژه کشور را در بین اذهان کتمان کنند.
شهدای ایران:اصلاح طلبان باز هم روغن ریخته را نذر امام زاده کردند. این تقریبا
استراتژی همیشگی اصلاحات در دوران انقلاب اسلامی بوده است. آنان امروز از
بی کفایتی دولت می گویند و هر روز در سرمقاله های جراید خود، کابینه را نقد
می کنند و مدعی هستند که روحانی گزینه مطلوب آن ها نبوده است.
به گزارش رجانیوز، این
در حالی بوده که رسانه های آنها از مهم ترین عوامل بزک کردن سیاست های
نادرست روحانی از جمله معطل کردن چرخ اقتصاد کشور به واسطه برجام بوده اند و
ویدئوی تکرار می کنم بزرگِ جریان اصلاحات، به قول خودشان بیشتر از عملکرد
روحانی در انتخابش توسط مردم موثر بوده. این خط جدایی از روحانی که توسط
رسانه های اصلاح طلب هر روز شدت بیشتری می گیرد کار را به جایی رسانده که
طرفداران دوآتشه ی روحانی امروز او را عامل همه ی مشکلات می دانند.
در همین راستا عباس عبدی از تحلیل گران اصلاح طلب در گفتگویی که با روزنامه اعتماد داشته با حمله شدید به دولت گفته است:
«سیاستی با عنوان امید درمانی دولتی وجود ندارد که حال بخواهیم صرفا با صحبت‌کردن جامعه را امیدوار کنیم. متاسفانه ما شاهد اختلافات گسترده در دولت هستیم. در کدام دولت این حجم از اختلافات وجود داشت؛ وزیر بهداشت علیه یک وزیر دیگر صحبت می‌کند، وزیر راه علیه دیگری است و این داستان در اکثر موارد ادامه دارد. آیا این دولت امید دارد که حالا قصد تزریق امید به جامعه را دارد. این دولت نیاز به یکسری تغییرات اساسی در درون خود دارد»
با
اینکه تمام این نکات، نکات درست و به جایی است اما بیان این دلسوزی ها
برای مردم از طرف اصلاح طلبان پذیرفتنی نیست. چرا که در همین مورد عبدی در
یادداشتی که روز 24 شهریور ماه در روزنامه سازندگی مطرح می کند خودش معترف
می شود که اصلاحات به گزینه نزدیک به خود رای می دهد و کارآمدی تنها چیزی
است که اهمیت ندارد. او در این یادداشت می گوید:
« اصلاح‌طلبان آرای خود را نه از روی طیب خاطر، بلکه از روی محدودیت گزینه‌ها به روحانی دادند و اکنون دیگر دلیلی نمی‌بینند که تا پایان کار، هزینه وضعیتی را بپردازند که به طور مستقیم به خودشان مربوط نیست. اصلاح طلبان در یک وضعیت بن‌بست و یا حداقل متناقض و پیچیده قرار گرفته‌اند.»
این
حرف که ما گزینه ای نداشتیم که به روحانی رسیدیم یک ادامه ای دارد که این
روزها بیش از گذشته از زبان اصلاحات بیرون می آید و آن نظارت استصوابی است.
آن ها با بیان اینکه نظارت استصوابی مانع حضور کاندید مورد نظر و کارآمد
ما شده است معتقدند که مشکل امروز وجود این نظارت است. تالی منطقی صحبت
هایشان این است که نباید به آن ها خرده گرفت که چرا از شخص ناکارآمدی چون
روحانی که اخیرا خودشان متعددا بر ناکارآمدیش صحه می گذارند حمایت کرده
اند. این در صورتی است که اولا اگر روحانی شخص ناکارآمدی بوده، شرعا و عرفا
حمایت از او به واسطه گرفتن پست ها و مناصب خود گناهی نابخشودنی است.
همانطور که فرزانه ترکان عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران در سرمقاله امروز
(یکشنبه 25 شهریور) روزنامه سازندگی می گوید:
«تنها شاخص جریان اصلاحات هموار کردن مسیر برای رسیدن اعضا به مدیریت یا پستی مهم بوده است.»
از
طرفی دیگر این ادعا که نظارت استصوابی دلیل ناکارآمدی است و این وضعیت
آشفته کشور ربطی به اصلاحات ندارد از دو زاویه امری مضحک است؛ اول آنکه این
عبور از رییس جمهور حاکم و انتقاد از آن یک استراتژی انتخاباتی برای اصلاح
طلبان بوده است. همانطور که در دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی طرح عبور از
خاتمی را کلید زدند، تا با گرفتن ژست اپوزیسیونی در انتخابات بعدی نیز
صاحب قدرت باشند؛ آن زمان که نظارت استصوابی مطرح نبود و خاتمی نیز که
امروز رهبری اصلاحات را در دست دارد و گزینه مطرح آن ها نیز هست. پس طرح
عبور از خاتمی و انتقادات فرآوان به او در صورتی که دولت در دست خود
اصلاحات بود به جز استراتژی برای حفظ قدرت چه معنایی می داده؟
نکته
دوم هم اینکه لیست اصلاحات در شورای شهر بدون دخالت نظارت استصوابی و حذف
نشدن حتی یک نامزد موفق به اخذ اکثریت آرا شد و تیم شورای شهر تهران را
تشکیل داد. در بیش از یک سال از تشکیل شورای شهر جدید هنوز این شورا موفق
به انتخاب یک شهردار ثابت نشده است. آن گونه که از خبرها بر می آید افشانی
هم مشمول طرح منع به کارگیری بازنشستگان شده است و باید با سمت جدید خود
زودتر از موعد خداحافظی کند. این شورا که تماما در دست اصلاحات است و در
عملکرد ضعیف چیزی از دولت کم ندارد را با چه استدلال هایی توجیح می کنند؟
همانطور
که گفته شد، بازی رسانه ای امروز اصلاحات بر اساس این است که آن ها روغن
ریخته را نذر امام زاده می کنند و با انتقاد از دولت و کنار کشیدن خود از
بطن ماجرا سعی دارند سهم قابل توجه خود از ناکارآمدی و مشکلات ویژه کشور را
در بین اذهان کتمان کنند.
