کارگردان، این فیلم را با عصبانیت ساخته اما سعی کرده بگوید (من عصبانی نیستم!). کاش در نقد اجتماعی جانب انصاف رعایت شود و سیاه‌نمایی جای نقد را نگیرد که اگر اینگونه شود همه پیشرفت‌ها و نعمت‌ها پشت دود و اَبر سیاه پنهان می‌گردد و ناامیدی و افسردگی به جامعه پمپاژ می‌شود.
به گزارش شهدای ایران، فیلم سینمایی (عصبانی نیستم) که چند سال توقیف بود با حذف بیش از ده دقیقه از سکانس‌ها سرانجام راهی سینماها برای اکران و سپس شبکه نمایش خانگی شده است. در این فیلم یک دانشجوی ستاره دار و اخراجی (نوید محمدزاده) که با دختری (باران کوثری) در دانشگاه دوست بوده قصد دارد با او ازدواج کند اما پدر دختر معتقد است او پول و ماشین و خانه ندارد و نباید این ازدواج شکل بگیرد. در نسخه اصلی یک تراژدی شکل می‌گیرد و پدر دختر کشته و پسر نیز اعدام می‌شود اما در نسخه فعلی چنین پایانی وجود ندارد و از فیلم حذف شده است. درباره این فیلم چند نکته قابل تأمل است:
1 - در اینکه باید در خصوص دانشجویان متخلف به نحوی عمل می‌شد تا زمینه سوء استفاده دشمنان هم ضمن برخورد قانونی فراهم نشود، شکی نیست اما گره زدن وقایع این فیلم به ستاره‌دار شدن یک دانشجو کار درستی نیست. چه بسا با وضعی که در فیلم نشان داده شده اگر دانشجو، اخراج هم نشده بود باز هم با پدر آن دختر مشکل داشت! ضمن آنکه همه دانشجویان ستاره‌دار به معنای نقص مدرک اخراج نشده و این موضوع ابعاد کمتری نسبت به آنچه در رسانه‌ها مطرح بود داشته است.
2 - در این فیلم چند جوان دائم از یک دوره (هشت ساله) می‌نالند و شعارهای سیاسی در لابلای دیالوگ‌ها با دفاع از یک طیف خاص از ابتدای انقلاب تاکنون به چشم می‌خورد. اینگونه فیلم‌سازی نه تنها نقد فضای جامعه (که البته حق هر شهروندی است) محسوب نمی‌شود بلکه با سیاه‌نمایی غلیظ اثر منفی هم دارد.
3 - اینکه در کشورهای غیراسلامی وام بدون بهره به مردم داده شود ولی در مملکت ما وام با سود بالا از سوی بانک‌ها واگذار شود دردی است که مسئولین باید آن را چاره کنند. این واقعیتی است که در این فیلم به نمایش درآمده است.
4 - به نظر می‌رسد کارگردان، این فیلم را با عصبانیت ساخته اما سعی کرده بگوید (من عصبانی نیستم!). کاش در نقد اجتماعی جانب انصاف رعایت شود و سیاه‌نمایی جای نقد را نگیرد که اگر اینگونه شود همه پیشرفت‌ها و نعمت‌ها پشت دود و اَبر سیاه پنهان می‌گردد و ناامیدی و افسردگی به جامعه پمپاژ می‌شود. اینکه چند جوان (که در یک خانه زندگی می‌کنند) همه افسرده و شاکی از وضع موجود نمایش داده شوند با واقعیت‌های جامعه (هرچند سختی‌هایی هم وجود دارد) همخوانی ندارد و بیننده به راحتی متوجه عصبانیت کارگردان در جریان ساخت این فیلم می‌گردد.
5 - نقد فضای مرتبط با سال ساخت این فیلم حق هر کارگردانی است اما چه خوب است در کنار نقد وضعیت سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی یک دوره هشت‌ساله به بی‌قانونی و خسارات عظیم وارده از سوی یک طیف دیگر هم که اتفاقاً بر اساس یک عصبانیت بغض‌آلود زمینه ایجاد فتنه‌ای بزرگ را فراهم نمودند پرداخته می‌شد.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
*محمد لطفی زاده
