به گزارش خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ فیلم سینمایی " بمب" اثری از "پیمان معادی" است که معلوم نیست روایتگر سال های "جنگ" است یا نگاهی "ضد جنگ" دارد!

پیمان معادی، سینماگری حاشیه دار است که بازی اش در فیلم هایی همچون "جدایی نادر از سیمین" و " درباره الی" نگاه مخاطب را به این سمت سوق می دهد که قرار است "سیاه نمایی و حاشیه ای" را به رخ دنیا بکشد!

معادی قبل از اکران فیلمش مدعی شده بود که "موسسه اوج" خواستار حمایت مالی از فیلم « بمب» شده بود و او این درخواست را رد کرده است. در حالی که روابط عمومی موسسه اوج وجود هر نوع درخواست و یا تمایل به این موضوع را از اساس کذب می دانست.

"بمب"، داستان سال های جنگ است که بمباران شهرها آغاز شده و ظلم بعثی ها و همدستان غربی آنها بر سر مردم بی گناه ایران در آن مشهود است.

فارغ از هزینه ای که احتمالا برای صحنه سازی دهه 60، خرج شده، پوشش بازیگران "بمب" با پوشش زنان و مردان دهه 60 همخوانی ندارد! در این فیلم، تقریباً "چادر" جایی در سال های دفاع مقدس ندارد و جز مهمان همسایه که از شهری جنگی به تهران آمده است که البته او هم گاهی چادری به دوش دارد و گاهی ...! خلاصه کسی در بمب "چادر" به سر ندارد!

مدرسه روش نو، در بمب که نقش زیادی هم ایفا می کند، در همان بحبوحه سال های جنگ معلمانی را به خود می بیند که صبح ها در صف مدرسه عبارت های "رکیکی" را علیه دیکتاتور عراق  (صدام) بیان می کنند و دانش آموزان هم با سر دادان شعارهای "مرگ بر امریکا"، "مرگ بر شوروی" و "مرگ بر صدام یزید کافر" راهی امتحان و معلم ها هم مشغول کشیدن "سیگار"...!( اصلا سینمای ایران در این سال ها رابطه خوبی با "سیگار" دارد) و اصولا بازیگر برای خوب ایفا کردن نقشش، گویی باید "سیگار" بکشد! حال آنکه در سال های اوج معنویت دفاع مقدس یک نهاد فرهنگی چون "مدرسه"، چه میزان معلم سیگاری داشته و این  موضوعی است که بهتر است آموزش و پرورش توضیح آن را به پیمان معادی بدهد!

معادی، حتی نتوانسته و یا نخواسته به صورت تصنعی هم امدادگران سال دفاع مقدس را با "محاسن و چهره ای مذهبی" و یا زنانشان را با "روسری و حجاب کامل" نشده بدهد!

اما از شکل ظاهری کار که بگذریم، در محتوا معادی، روایت یک "عشق بچه گانه" را در فیلم به تصویر می کشد که یک "کودک 12 ساله" عاشق "دختری کوچک" در زیر زمین خانه، آن هم در شب های بمباران می شود و برایش نامه می نویسد!

معادی، در فیلم تلاش می کند تا برای برپایی این عشق، این دیالوگ را به مخاطب برساند که خدا کند صدام همین طور "بمباران" کند و مردم به پناهگاه بروند تا پسرک قصه اش، بتواند دختر مورد علاقه اش را ببینید! و این را سر "نماز" از "خدا" می خواهد!

همسایه های آقای ناظم، جز یکی که "ظاهری مذهبی" دارد و برای سلامتی رزمندگان دعا می کند، دیگری علناً "ضد جنگ" است و با تمسخر شعار " جنگ، جنگ تا پیروزی" خواستار برقراری "صلح و پایان جنگ" است و  آن یکی مادامی مسیحی است که علی رغم واقعیت حضور  رزمندگان مسیحی در 8 سال دفاع مقدس و با تقدیم چندین شهید، همواره می خواهد جنگ تمام شود!

سیاست "ضد دفاع مقدس" پیمان معادی به زیرکی در دیوار مدرسه ای که مدیر همه اش را با مرگ بر امریکا، مرگ بر شوروی و مرگ بر صدام پر کرده است نمایان می شود . آنجا که مدیر دستور می دهد دیوار روبه روی در را حتما "مرگ بر صدام یزید کافر" بنویسند، اما پسرک قصه که برای دیدن یارش می خواهد موشکباران ادامه داشته باشد، به جای مرگ بر صدام ،"مرگ بر شوروی" می نویسد!

خلاصه اینکه فیلم "بمب" مثل بسیاری از فیلم های جشنواره فجر، اصولا "بدون فحش و حرف رکیک" و یک دهان آواز خواندن پایان نمی پذیرد حتی اگر بخواهد فیلمی با موضوع سال های دفاع مقدس باشد!