به گزارش خبرنگار سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران؛ حضور خانم ها در پست های مختلف،  بعد از انقلاب اسلامی مورد توجه قرار گرفت تا جایی که بانوان بسیاری بودند که با حفظ شئونات اسلامی در سمت هایی قرار می گرفتند که مناسب با جایگاه زنان و آنگونه که اسلام دستور داده است فقط در حد ضرورت با جنس مخالف ارتباط برقرار می کردند. اما از میان این بانوان فعال شاید فقط یک زن به دستور حضرت امام( ره)  فرمانده سپاه همدان شد و او کسی جز مرضیه دباغ نبود که  خود و خانواده اش را وقف انقلاب اسلامی نمود.

در تمام این سالها آنان که ادعای روشنفکریشان سر به فلک می کشید حقوق زنان را پیراهن عثمان کردند تا زنان را به اختلاط با مردان بکشانند. این دسته نه تنها هیچ وقت به حقوق زنان نیاندیشیده اند بلکه حتی بزرگترین ظلم ها را در حق زنان؛ همین گروه داشته اند.

بی شک در هر دوره ای بانوان در جایگاه متناسب با شان یک بانوی مسلمان همچون نمایندگی مجلس، ریاست امور بانوان سازمانهای مختلف تا حضور در مشاغل نظامی مرتبط فعالانه به ایفای نقش پرداخته اند  اما در برخی دوره ها  با حاکم شدن جریانات سیاسی خاص گروه های مدعی دفاع از حقوق بانوان پوست انداخته و دوباره صدایشان بلند می شود و حامی درجه یک توانایی خانم ها در عرصه سیاسی می شوند.

این اتفاق در سالهای اخیر با ورود یک خانم در وزارت بهداشت و آموزش پزشکی سر و صدای زیادی به راه انداخت تا با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، امید روشنفکر مآبان را برای حاکم کردن گفتمان خود بیشتر کرد و با معرفی یک زن به عنوان سخنگوی وزارت امور خارجه مقدمه کار خود را آغاز کردند.

اما فارغ از اینکه وی توانایی لازم به عنوان سخنگو را داشته باشد که با توجه به اولین اظهارات خانم سخنگو در ارتباط با سخنرانی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام باید در آن تردید داشت نکته ای که حائز اهمیت می باشد این است که اولا حضور خانم ها در مناصبی که بهتر است توسط آقایان مدیریت شود آن هم در بطن وزارت امور خارجه که در بسیاری موارد با نمایندگان کشورهای دیگر که بعضا مرد می باشند مرتبط خواهند شد در شأنیت یک زن مسلمان ایرانی نیست.

از طرفی آنگونه که استاد شهید مرتضی مطهری الگوی حضور زنان در اجتماع را در جمهوری اسلامی مشخص کرده است هم پرده نشینی زنان  و هم حضور رادیکالی یعنی حضور اجتماعی زنان در صحنه‌های مختلف که بدون توجه به شرایط آنها انجام می‌شود و یک نوع ایده افراطی است که مشاغلی را برای زنان در نظر می‌گیرند که به طور کلی از مسائل خانواده دور بیافتند، هر دو مورد  نفی گردیده است.

لذا باید اندیشید که آیا فرستادن سفیر زن که نماینده جمهوری اسلامی ایران باشد به معنای داشتن همان نگاه فمنیستی و رادیکال نیست؟ آیا توجیه داشتن سفیر زن همانند همان توجیه مدعیان رئیس جمهور بودن زنان نیست؟

اما فارغ از حضور و بروز  پدیده توجه به زنان در برخی وزارتخانه ها در حدی که گویی تاکنون زنان در این ارگانها پرده نشین بوده اند  و نا همخوانی آن با موازین شرع و کلام شهدا؛ پدیده دیگری که در روزهای اخیر در بدنه برخی ارگانها دیده می شود ورود بانوانی با عنوان مسئول  بدون پوشش چادر است تا جایی که قبح نداشتن پوشش اسلامی و مناسب با موازین جمهوری اسلامی را از بین برده است.

بی شک آن چیزی که برای یک بانوی مسلمان و فعال در عرصه سیاسی واجب است الگو بودن در نحوه پوشش، رفتار، گفتار و عملکرد است تا جایگاه یک زن را در اسلام به دنیا ثابت کند اما بد حجابی برخی بانوان مسئول آن هم در ساختمان بهشت؛ راه رفتن بر روی خون شهداست که همواره توصیه شان لزوم حفظ حجاب بوده است.

آنچه در این میان روشن است این می باشد که ملتی که شهید پرور است این روزهای وزارتخانه ها را تحمل نخواهد کرد و این مقاله شاید فقط مقدمه ای در راستای امر به معروف که همواره مورد تاکید شهدا بوده ، می باشد.