سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ روزهای پایانی ماه مبارک رمضان شور مردم برای برپایی آخرین ضیافت های افطار را سرعت بخشیده.

باز شدن خوان کرم و بخشش به رسم تکریم مهمان  در سالهای اخیر به سفره های چشم و هم چشمی و تجمل و ریخت و پاش های آنچنانی تبدیل شده است. در این میان مسئولین و سازمان ها و ادارات نه تنها به امر فرهنگ سازی برای از بین بردن تجمل و تجمل گرایی همت نمی کنند بلکه خود جلوتر از مردم  با برگزاری مراسم های بزرگ و پرخرج و با سبقت گرفتن از هم تنها در راستای ترویج این فرهنگ گام برداشته اند!

اینکه بودجه مهمانی های پرخرج و برق سازمانها از کجا و چگونه تامین می شود خود جای بحث جداگانه دارد ولی آیا در شرایطی که برخی افراد به نان شب محتاجند و حتی غذای گرمی برای سیر کردن شکم خود و خانواده خود ندارند؛ پهن کردن اینگونه سفره ها دور از فرمایشات ائمه و منش آن بزرگواران نیست؟ هر پرس غذا در یک رستوران مجلل با چند وعده غذای اقشار کم درامد جامعه برابری می کند و سفره هایی که می بایست با عطر معنویت و دست گیری از فقرا مزین شود فقط مجالی برای خودنمایی این سازمان و آن اداره شده.

آیا در جامعه ای که الگوهای آن افراد وارسته و ساده زیستی همچون شهید رجایی با وجود داشتن بالاترین سمت کشوری زندگی ساده و بی آلایشی داشتند نباید سرمشق کردار و رفتارمان قرار گیرد؟ حقیقت ضیافت الهی اخلاص و صمیمیت رزمندگان اسلام در جبهه ها بود که با وجود جنگیدن برای دفاع از مرزهای میهن میهمان ساده ترین سفره های افطار می شدند؛ سفره هایی نه به رنگارنگی مدلهای امروزی اش بلکه مزین شده به غیرت و معنویت و عشق به خدا.

ای کاش به جای برگزاری افطاری هایی با غذاهای گران قیمت و پر هزینه به فکر سفره های خالی تنگدستان و مستمندان باشیم ای کاش به جای دعوت از مسئولین رده بالای کشوری برای زینت مجالس افطار، به فکر اکرام یتیمان باشیم؛ و کاش روزی دوباره ، فرهنگ از یاد رفته ی جبهه ها به سفره هایمان بازگردد.