اگر علی عسگری قصد پهنکردن فرش قرمز برای فتنهگران را داشت، میتوانست به راحتی تحت تأثیر چند روزنامه و رسانهی وابسته به جریان فتنه قرار بگیرد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از آناج، بیست و دوم ادریبشهتماه بود که علی عسگری حکم ریاستاش را بر سازمان صداوسیما دریافت کرد. در همین مدت کوتاهی که از آغاز ریاست او میگذرد، اتفاقاتی رخ داده که در جای خود قابل تأمل است. از حضور سید حسن خمینی و سخنان کنایهآمیز او گرفته تا برنامهی دو قسمتی «بدون تحریف» با اجرای وحید یامینپور که پس از شش سال توانست جواز حضور دوباره در استودیوی صداوسیما را بگیرد.
اصلاحطلبان که از سخنان نوهی امام(ره) بر سر ذوق آمده بودند، با تعابیری چون «بازگشت مجری حامی احمدینژاد به سیما» و یا «حضور عضو پایداری در رسانه ملی» به استقبال یامینپور رفتند و مثلا یکی از رسانههای اصلاحطلب، این رفتار صداوسیما را «تاکتیک یکی به نعل و یکی به میخ» عنوان کرد.
اما در حقیقت میتوان این تاکتیک یا هر چه که نام دارد را به فال نیک گرفت. اینکه افراد و چهرههای موجه در برنامههای رسانهی ملی حضور پیدا کنند خیلی خوب و راهگشاست و میتواند مصداق بارز کلام قرآن مجید یعنی «فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»[1] باشد.
مردم میتوانند نظرات و عقاید گروههای مختلف را بشنوند و بهترین آنها را انتخاب کنند. بنا به فرمایش امام(ره) «در جمهوری اسلامی کمونیستها نیز در بیان عقاید خود آزادند.»[2] در واقع آن بخش از آزادی که شامل حال گروههای غیر اسلامی میشود، آزادی در بیان عقاید است نه آزادی در رواج عقیده.
اینکه برخی رسانهها که همهی وقایع کشور را به مسائل جناحی گره میزنند، از حضور سید حسن خمینی خوشحال میشوند و از حضور یامینپور عصبانی (و برعکس)، نشان از پایینبودن ظرفیت آنها دارد که نمیتوانند حرفهای منتقدان خود را بشنوند. مثلا یکی از رسانهها که ظاهرا از اختصاص آنتن صداوسیما به نوهی امام ناراحت شده، نوشته است: «معلوم نیست روندی که صداوسیما در همین مدت کم حضور علی عسگری در پیش گرفته، به کجا ختم خواهد شد؛ اینکه او از چنین فضای بازی برای ممنوعالتصویرها، دولت بنفشها و فتنهگران چه مقصودی دارد معلوم نیست» حال آنکه رئیس سازمان صداوسیما در این خصوص بر طبق همان ایدئولوژی امام خمینی(ره) رفتار کرده نه سلیقهی شخصی.
به گزارش آناج، در واقع اگر علی عسگری قصد پهنکردن فرش قرمز برای فتنهگران را داشت، میتوانست به راحتی تحت تأثیر چند روزنامه و رسانهی وابسته به جریان فتنه قرار بگیرد و مردم، اولین افطار خود در ماه رمضان امسال را با صدای ربّنای خوانندهای که بارها علیه اسلام و انقلاب سخن گفته بود، باز کنند.
1. سوره زمر، آیات 17 و 18
2. صحیفه امام، ج 4، ص 363 و 364
اصلاحطلبان که از سخنان نوهی امام(ره) بر سر ذوق آمده بودند، با تعابیری چون «بازگشت مجری حامی احمدینژاد به سیما» و یا «حضور عضو پایداری در رسانه ملی» به استقبال یامینپور رفتند و مثلا یکی از رسانههای اصلاحطلب، این رفتار صداوسیما را «تاکتیک یکی به نعل و یکی به میخ» عنوان کرد.
اما در حقیقت میتوان این تاکتیک یا هر چه که نام دارد را به فال نیک گرفت. اینکه افراد و چهرههای موجه در برنامههای رسانهی ملی حضور پیدا کنند خیلی خوب و راهگشاست و میتواند مصداق بارز کلام قرآن مجید یعنی «فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»[1] باشد.
مردم میتوانند نظرات و عقاید گروههای مختلف را بشنوند و بهترین آنها را انتخاب کنند. بنا به فرمایش امام(ره) «در جمهوری اسلامی کمونیستها نیز در بیان عقاید خود آزادند.»[2] در واقع آن بخش از آزادی که شامل حال گروههای غیر اسلامی میشود، آزادی در بیان عقاید است نه آزادی در رواج عقیده.
اینکه برخی رسانهها که همهی وقایع کشور را به مسائل جناحی گره میزنند، از حضور سید حسن خمینی خوشحال میشوند و از حضور یامینپور عصبانی (و برعکس)، نشان از پایینبودن ظرفیت آنها دارد که نمیتوانند حرفهای منتقدان خود را بشنوند. مثلا یکی از رسانهها که ظاهرا از اختصاص آنتن صداوسیما به نوهی امام ناراحت شده، نوشته است: «معلوم نیست روندی که صداوسیما در همین مدت کم حضور علی عسگری در پیش گرفته، به کجا ختم خواهد شد؛ اینکه او از چنین فضای بازی برای ممنوعالتصویرها، دولت بنفشها و فتنهگران چه مقصودی دارد معلوم نیست» حال آنکه رئیس سازمان صداوسیما در این خصوص بر طبق همان ایدئولوژی امام خمینی(ره) رفتار کرده نه سلیقهی شخصی.
به گزارش آناج، در واقع اگر علی عسگری قصد پهنکردن فرش قرمز برای فتنهگران را داشت، میتوانست به راحتی تحت تأثیر چند روزنامه و رسانهی وابسته به جریان فتنه قرار بگیرد و مردم، اولین افطار خود در ماه رمضان امسال را با صدای ربّنای خوانندهای که بارها علیه اسلام و انقلاب سخن گفته بود، باز کنند.
1. سوره زمر، آیات 17 و 18
2. صحیفه امام، ج 4، ص 363 و 364