اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله رب العالمین. و صلی الله علی سیدنا محمد(ع) [صلوات حضار] و آله الطاهرین. 

به تک‌تک عزیزان حاضر در این جمع سلام عرض و خدا را شکر می‌کنم که توفیق پیدا کرده‌ام امروز در این شهر عزیز و دوست‌داشتنی در جمع صمیمی شما دانشجویان گرامی و محترم حضور یابم. شهادت امام موسی کاظم(ع) را تسلیت می‌گویم و بحث‌ام را با حدیثی از این امام بزرگوار شروع می‌کنم و امیدوارم این‌گونه مباحث در یک محفل دانشجویی بتواند کمک کند به درک صحیح‌تری از حقیقت برسیم.

 

 

 

 

 

 فهم صحیح از آنچه که دارید یکی از بحث‌های مهم در جهان امروز است. یکی از تلاش‌های زیادی که نظام سلطه می‌کند این است که توانمندی‌ها، سرمایه‌ها و قدرت شما را کوچک و بی‌ارزش نشان بدهد، بالعکس آنچه را که در اختیار خودش دارد خیلی بزرگ نشان بدهد. او نگران است در این عرصه نگاه واقع‌بینانه و درک صحیح از واقعیت‌ها داشته باشید. او نگران است به اهمیت جواهری که در دست‌تان هست پی ببرید، برای همین تمام تلاش‌اش این است که آن را بی‌ارزش نشان بدهد. وجه عمده مواجهه بسیاری از قدرت‌ها با ملت‌ها که آن را تحمیق می‌کنند و در غفلت نگاه می‌دارند همین است و دارند این روند را دنبال می‌کنند. 

 

 

 

امروز می‌خواهم وارد این بحث شوم که ما در رویارویی جدی با این قدرت‌ها هستیم. آنها بر اساس همان نگاهی که برای خودشان تعریف کرده‌اند حرکت می‌کنند و حتی قبل از انقلاب اسلامی دنیا را برای خودشان تقسیم کرده و قدرت‌هایی را برای خودشان شکل داده‌‌اند. آنها بر همان مبنا مناسباتی را شکل داده بودند، قبل از اینکه انقلاب کنید و به قول بعضی‌ها حرف‌های تند بزنید و شعارهای تند بدهید هر جا احساس می‌کردند منافع‌شان به خطر می‌افتد اقدام می‌کردند. در کشور خودمان کودتای 28 مرداد را راه انداختند. چرا؟ چون منافع‌شان را در خطر دیدند. حالا در این میان قدرت و ملتی ایستاده است و دارد از منافع خودش در برابر کسانی دفاع می‌کند که مدعی قدرت‌اند. حرف‌شان چیست؟ اینکه ما باید بر سر قدرت باشیم. حالا می‌بینیم ملتی ایستاده است و آنها یک چیز می‌گویند و این ملت چیز دیگری می‌گوید. 

 

 

 

عرضم این است که آنچه که در این مقطع شکل می‌گیرد و مهم است به آن توجه کنیم چیست؟ صحنه رویارویی است. اینکه دشمن می‌گوید گزینه نظامی روی میز است، در هر رویارویی گزینه نظامی اولین سلاح‌شان است، چون منطق‌شان استکباری است. استکبار منطق قابل دفاع ندارد. اگر به او بگویید چرا تو باید حق وتو داشته باشی؟ یا اگر سلاح هسته‌ای نامشروع است، چرا فقط تو باید داشته باشی؟ «فَأَمَّا عَادٌ فَاسْتَكْبَرُوا فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ قَالُوا مَنْ أَشَدُّ مِنَّا قُوَّةً»(1) می‌گوید چون زورم بیشتر است. همه جا باید همین منطق زور را به کار ببرد. منطقی در آن نیست و منطق‌اش زور است. به همین دلیل وقتی ملتی به پا می‌خیزد و می‌خواهد نفت ملی شود، او بهترین راه را برای مقابله با این خیزش کودتا می‌داند. نه فقط در سال 1332 بلکه 50، 60 سال بعد هم به همین صورت است. 

 

 

 

 

در مصر ملتی قیام دیکتاتوری را سرنگون می‌کند و طبق ساز و کارهایی که آنها می‌گویند یکی را انتخاب می‌کند. کودتا می‌شود و کنار می‌رود. یعنی همان منطق جایی که زمینه‌اش باشد دو باره ادامه پیدا می‌کند. اولین گزینه و سلاحی که به کار می‌گیرد این است که با زور کار را تمام کند. اینکه در ابتدای انقلاب یک جنگ سنگین هشت ساله به ما تحمیل شد، با همین نگاه بود. خودتان را جای کسانی بگذارید که آن جنگ را علیه ما طراحی را کردند. با خودشان گفتند هر آنچه را که نیاز هست از اسلحه و پول گرفته تا پشتیبانی سیاسی در اختیار عروسکی مثل صدام قرار می‌دهیم و کارمان را پیش می‌بریم و بعد از چند ماه یا نهایتاً یک سال کار تمام می‌شود، اما ناگهان به دیوار سختی خوردند. 

 

 

 

 دشمنی که مستأصل شده است و می‌بیند دیگر سلاح نظامی و آشوب‌ها و بحران‌های داخلی چه در اول انقلاب از سال 1358 تا سال 1388 جواب نداده‌اند و با ملت منسجم و فهیمی روبه‌روست که با وحدت و انسجام دارد اهداف‌اش را پیش می‌برد، لذا سلاحی به اسم تحریم‌های فلج‌کننده را مطرح می‌کند که باید از این سلاح استفاده کنیم. مهم‌ترین و ضروری‌ترین ملتی که این حماسه‌های بزرگ را چه در عرصه نظامی و سیاسی پشت سر گذاشته است چیست؟ بی‌اثر کردن سلاح‌ تحریم. باید این را از کار بیندازد و نباید اجازه بدهد که او دو باره بخواهد این حربه را دست بگیرد و بگوید می‌خواهم با این سلاح هدف‌ام را محقق کنم.

 

 

 

سلاح تحریم چگونه بی‌اثر می‌شود؟ وقتی دشمن شما صحبت از تهدید به تحریم می‌کند، یعنی آرایش جنگی‌اش را حفظ کرده است و از سر استیصال فکر می‌کند این آخرین سلاح‌اش هست و باید از این استفاده کند و آن را به کار بگیرد تا به اهداف‌اش برسد. در اینجا باید آن را به یک سلاح ناکارآمد و بی‌اثر تبدیل کرد، وگرنه فکر می‌کند این همان اسلحه‌ای است که جواب می‌دهد. اگر کسی با سلاحی تهدید کرد که مثلاً کتاب‌ات را برمی‌دارم و شما هم می‌بینید سلاح دست‌اش هست و می‌گویید این کتاب را بگیر و برو، با همان حربه می‌گوید این لیوان را هم برمی‌دارم. بعدها ممکن است چیز دیگری هم بخواهد. راهش چیست؟ این نیست که بگوییم این کتاب را دادیم رفت، الحمدلله فقط کتاب را برد! او به همان دلیل چیز دیگری را می‌برد، چون معلوم می‌شود این سلاح جواب می‌دهد و می‌تواند بقیه چیزها را هم از ما بگیرد. یکی از بحث‌های مهم و جدی این است که باید این سلاح را که آخرین سلاح دست اوست و از سر استیصال و نتیجه نگرفتن از گزینه نظامی بدان روی آورده است، بی‌اثر کنید. 

 

 

 

 

مثل دزدی که به منزل شما آمده است و در اتاق با او بحث می‌کنید که حالا می‌خواهید چه کار کنید باید بیرون بروید و او هم می‌گوید نه من هستم. بعد از کلی صحبت که پای‌اش را از در اتاق بیرون بگذارد، می‌گوید حالا از این اتاق بیرون رفتم اما اتاق‌های دیگر به قوت خودش هست! الان هم هنوز قضیه هسته‌ای تمام نشده است که در صحبت‌های‌شان می‌گویند تحریم‌های موشکی ایران در پیش است! مثلاً در فلان موضوع تروریسم به تحریم‌های بعدی ایران می‌پردازند. آن هم با تعریفی که از مفهوم تروریسم دارند و کسانی هستند که بیشترین پشتیبانی را از تروریسم در منطقه می‌کنند، چه تروریسم دولتی مثل رژیم صهیونیستی و چه پیاده نظام‌هایی که امروز دارند از طرف آنها جنگ نیابتی می‌کنند. وقتی هم اعتراض می‌کنید از تروریسم منطقه حمایت می‌کنید می‌گویند نه ما روی این بحث داریم! 

 

 

 

خودشان اذعان دارند اگر رو به تحریم آورده‌ایم به خاطر استیصال در گزینه نظامی بود. آقای جو بایدن در جلسه‌ای با خاخام‌های یهودی گفت ما هر آنچه توانستیم علیه ایران به کار بردیم. این‌طور نبود که می‌توانستیم کاری کنیم و نکردیم. یعنی او به این نتیجه رسیده است که جواب نمی‌دهد و حالا سراغ تحریم‌ها آمده است. 

 

 

 

چه چیزی سلاح را بی‌اثر می‌کند؟ اقدام و عمل. رفتار چند ماه اخیر نشان داده است که سلاح تحریم با اقدام و عمل بی‌اثر می‌شود نه با لبخند. نشان داده است لبخند به گرگ جواب نمی‌دهد. لبخند به کسانی که ماهیت استکباری دارند سلاح مؤثری برای کنترل اسلحه آنها نیست. اقدام و عملی که مدام بدان تأکید می‌شود اینجا خودش را نشان می‌دهد. او باید بفهمد شما واقعاً این را بی‌اثر می‌کنید. وقتی او برخی تمهیدات و ساز و کارها را ایجاد می‌کند برای این است که بتواند سایه این سلاح را نگه دارد. 

 

 

 

یادگاران دفاع مقدس بهتر خاطرشان هست که برخی اوقات دشمن سلاحی را به کار می‌برد و گلوله، موشک یا توپی را می‌زد که دفاع خاص خودش را دارد، ولی بعضی اوقات سلاح شیمیایی به کار می‌برد که فقط منحصر به از بین بردن تأسیسات نبود، بلکه فضای تنفسی را آلوده می‌کرد. نیرویی که می‌خواست در آنجا اقدام کند در آن فضای تنفسی دچار مشکل می‌شد. امروز تحریم از این جنس است. او بیشتر از همه می‌فهمد که الان جنگ نمی‌تواند شکل بگیرد. بیش از آن نیاز به این دارد تا فضایی را ایجاد کند که در آن دچار تردید و سستی شوید. اینکه می‌بینید همراه تحریم در یک مقطع زمانی کوتاه نزدیک به 170 شبکه ماهواره‌ای راه می‌افتند، برای چیست؟ ما با نظامی با این همه امکانات روی هم 20 شبکه داریم. این‌طور نیست که چهار نفر دور هم جمع شده و شبکه‌ای را راه انداخته‌اند. 170 شبکه ماهواره‌ای برای فضای ایران برنامه پخش می‌کند. چرا؟ تا فضا را به‌گونه‌ای آلوده سازند که در شما اخلال ایجاد کند. نیروی شما را که توانسته است آن حماسه‌های بزرگ را ایجاد کند دچار تردید و سستی کند. یک راه‌اش همین است که اجازه ندهند واقعیت‌ها را بفهمید، به سرمایه‌های‌تان واقف شوید و با تلاش و عمل سرمایه‌تان را مضاعف کنید.

 

یک بار در یکی از خیابان‌های تهران آقایی جلوی‌ام را گرفت و گفت دیشب در یکی از کانال‌های ماهواره‌ای برنامه یک ساعته‌ای پخش شد که می‌گفت هسته‌ای چیست که مردم ایران این‌قدر دنبال‌اش هستند؟ هزینه‌های زیادی دارد؛ فایده‌ای هم ندارد؛ نمی‌شود هیچ کاری با آن کرد، همه دنیا هسته‌ای را کنار گذاشته‌اند و ایران تازه شروع کرده است! پرسیدم: «این برنامه از کجا پخش می‌شد؟» جواب داد: «از امریکا.» گفتم: «نگفت امریکا با اقتصاد به اصطلاح کلانی که دارد بیش از 19 درصد انرژی‌اش هسته‌ای است؟ او که می‌گفت چرا دنبال نیروگاه هسته‌ای رفته‌اید، نگفت الان بیش از 100 نیروگاه هسته‌ای دارد؟»

 

 

 

امریکا هدف‌اش این است که در مسیری که می‌روید تردید ایجاد کند. بعد باید بترساند. باطل‌السحر این چیست؟ نترسیدن، شجاعت و جسارت در اقدام. او باید بفهمد «ذَلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءهُ»(2) ابزار شیطان ترساندن است. چه وقت از بین می‌رود؟ وقتی که نترسید. «إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَه أَلَّا تَخَافُوا وَ لَا تَحْزَنُوا»(3) نترسید و نگران نباشید. «لَن يَضُرُّوكُمْ إِلاَّ أَذًى»‌(4) آنها نمی‌توانند آسیب جدی به شما برسانند، البته تا آنجا که می‌توانند شما را اذیت می‌کنند و به شما آزار می‌رسانند. این سنت الهی است. او باید این تردید را ایجاد کند، از یک طرف داشته‌ها و توانمندی‌های‌تان را ناچیز و بی‌اهمیت نشان می‌دهد و از طرف دیگر بزرگنمایی می‌کند و در خلاف واقع قدرت‌اش را نشان می‌دهد که اگر تحریم‌ باشد هیچ کار دیگری نمی‌شود کرد و روی پیشرفت را دید.

 

 

 

 مگر اولین تحریم‌ها را در زمینه دفاعی اعمال نکردند؟ مگر بیشترین موفقیت‌های ما در آن عرصه نبود؟ همان‌جا نشان داد وقتی راهبرد تحریم سلاح علیه ملت ما جواب نداد، راهبرد سلاح تحریم هم علیه ملت ما جواب نخواهد داد، ولی با این نگاه که دچار تردید و ترس از بیان تهدیدهای‌اش نشوید. او می‌خواهد این سلاح را نگه دارد. 

 

 

 

 

در بند 37 برجام نقشه دشمن را ببینید.* در اینجاست که وحدت و انسجام ملی باید وجود داشته باشد تا این سلاح را بی‌اثر کند. امروز همگی باید آگاه باشیم تا بتوانیم به‌خوبی از آن تهدیدها عبور کنیم و لازمه‌اش وحدت و انسجام ملی است. طرفین با همه بحث‌هایی که گذشته است سندی را نوشته و توافقی کرده‌اند. در هر سند و قراردادی این‌گونه است که ممکن است یکی نسبت به رفتار طرف دیگر اعتراض داشته باشد و بگوید حالا که برای همکاری در موضوعی سندی را امضا کرده‌ایم، اگر در این سند طرفی خلاف توافق عمل کند، در اینجا چه باید کرد؟ یکی می‌گوید من در این سند تعهدات‌ام را انجام داده‌ام، حالا طرف مقابل انجام نداد، بعد چه باید کرد؟ باید راه‌حلی وجود داشته باشد. یکی از طرفین شکایت می‌کند و اصلاً ممکن است طرف مقابل از شما شکایت داشته باشد و بگوید ایران فلان مورد را عمل نکرد. ممکن است شاکی او باشد یا شما باشید.

 

 

 اگر از همان یک نفری که شکایت داشتید مثلاً امریکا، به شما گفته می‌شود حالا که از او شکایت دارید باید قطعنامه‌ای بگذرانیم که آیا لغو تحریم‌هایی که تاکنون داشته‌ایم ادامه پیدا کنند یا نکنند. اگر کشوری که از او شکایت کرده‌اید وتو کند یعنی همین لغو ناچیز هم نباید ادامه یابد. عین سند را برای‌تان خواندم. می‌خواهد سایه اهرم و سلاح تحریم را بر سر یک ملت نگه دارد. 

 

در ادامه می‌گوید: «چنانچه قطعنامه فوق‌الذکر ظرف 30 روز از تاریخ ابلاغ به تصویب نرسد...» یعنی به شورای امنیت سازمان ملل رفت و قطعنامه برای ادامه لغو تحریم ها تصویب نشد و گفته شد تحریم هایی را که قبلاً لغو کرده‌ایم حالا ادامه یابند. چگونه تصویب نمی‌شود؟ کافی است یکی از کشورهایی که حق وتو دارند مخالفت یا به عبارتی وتو کنند. اگر قطعنامه‌ای برای ادامه لغو تحریم‌ها تصویب نشد آنگاه مفاد قطع‌نامه‌های سابق شورای امنیت سازمان ملل مجدداً اعمال خواهد شد! یعنی هر آنچه قبلاً بوده است دو باره اعمال می‌شود. فرض کنید آن موقع ما بگوییم این همه کار کردیم، در راکتور اراک بتون ریختیم و سانتریفیوژها را جمع کردیم و 10 هزار کیلو مواد را به 300 کیلو تبدیل کردیم، حالا شاکی هستیم چرا طرف مقابل به تعهداتش عمل نکرده است؟ جوابی که به شما می‌دهند این است که شما شاکی هستید و باید یک قطعنامه تصویب شود که اصلاً همان هایی را که عمل کرده‌ایم ادامه پیدا کنند یا نکنند! اگر یکی از کسانی که حق وتو دارند مخالفت کنند آنها هم ادامه پیدا نخواهند کرد. این فضایی است که آنها ایجاد کرده‌اند!

 

 

 

اگر هم خود او آمد و بهانه گرفت که ایران فلان کار را کرده یا چرا نکرده است، به محض اینکه بخواهد شکایت کند باید چنین روندی طی شود که قطع‌نامه در باره تحریم‌های لغو شده ادامه پیدا کند یا نکند! حالا در این میان فقط کافی است شاکی که حق وتو هم دارد رأی ندهد و دو باره همه تحریم‌ها باید برگردند. پس چگونه این سلاح بی‌تأثیر می‌شود؟ چگونه باید این سلاح را از دست دشمن گرفت؟ وقتی بفهمد ملتی از او نمی‌ترسد. اینکه بگوید ظرف 30 روز این کار را می‌کند و تحریم ها را بر می گرداند، در واقع می‌خواهد سایه سلاحی را بر سر ملتی بیندازد. چه ملتی؟ ملتی را که آزموده که در هر صحنه مبارزه‌ای که شکل گرفته وقتی آمده اراده‌اش را بر او تحمیل کرده است. 

 

 

 

 

 

 

فرصت‌هایی که کشور ما در عرصه‌های مختلف دارد اگر نگوییم بی‌نظیر در خیلی از موارد کم‌نظیر است. سازمان حمل و نقل جهانی می‌گوید موقعیت ترانزیتی ایران این فرصت را فراهم می‌کند که 400 میلیون تن کالا از این کشور عبور کند. حق ترانزیت‌اش رقمی در حدود 100 میلیارد دلار در سال می‌شود. مزایای جانبی آن همچون ایجاد اشتغال هم جایگاه خاص خودش را دارد. امروز چنین موقعیتی را در کشور داریم. حالا باید بیایید و از اینها استفاده کنید. 

 

حالا ممکن است این سوال ایجاد شود که در مقابله با تحریم ها چه می شود کرد؟ در اینجا باید تمام تلاش خود را به‌کار بگیرید که دشمن به هدف خود نرسد و فکر نکند ملتی را ترسانده است، فکر نکند ملتی دچار تشویش شده است، آن‌هم ملتی با این همه توان‌مندی. لذا برخی از آن رفتارهایی که مورد سئوال قرار می‌گیرد این است که ما نباید خودمان به‌گونه‌ای عمل کنیم که دشمن فکر کند عجب ابزاری را در دست گرفته است.

 

نکته بعدی این است که تمام هدف طرف مقابل برای تحریم چیست؟ این است که می‌گوید می‌خواهم یک  فشار اقتصادی به ملت بیاورم. می‌خواهد کشور را در یک تنگنایی قرار دهد که با آن تنگنا دچار تردید و مجبور به عقب‌نشینی شود. واقعاً باید بررسی کرد که این تنگناها چیست؟ باید کاری کرد که تحریم‌هایی که باید اثر یک‌درصدی داشته باشد، اثر 10 درصدی یا صد درصدی نشان ندهد.