به نظر می رسد جشنواره مد و لباس فجر بیشتر به یک دورهمی شبیه است. همان طور که در مسابقه طراحی زنده لباس به هیچ یک از طراحان جوان اجازه شرکت داده نشد و صرفاً همان برندها یا مزون های معروف دور هم جمع شدند.
به گزارش شهدای ایران، 5 اسفند ماه 94 راهرو دبیر خانه ساختمان مد و لباس وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مملو از جمعیتی بود که کاور و جعبه بدست در صف تحویل آثار بودند. علاوه بر افرادی که دقیقه نودی بودند، دبیر خانه ساختمان هم کم آورده بود و رسید کارها را رفاقتی و دستی به طراحان می داد و مسئولانی که قرار بود تا ساعت چهار سر کار بمانند حالا دیگر حرف از یازده شب می زدند!
دوشنبه دهم اسفند ماه در مراسم افتتاحیه جشنواره مد و لباس فجر حمید قبادی دانا، مسئول کارگروه مد و لباس وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، گفت: «هنرمندانی که طراحی لباس، نساجی و تولید را جریانی پرمخاطب و هدفمند می‌دانند، مد را یک پدیده بومی تلقی می‌کنند، مشروط بر اینکه این مد از داخل کشور تراوش کند و با هنر و فرهنگ ایرانی همراه شود.»
او ادامه داد: «امروز می‌توان جشنواره مد و لباس را یکی از پرمخاطب‌ترین رویدادهای هنری کشور نامید، زیرا 1500 واحد فروشگاهی در سطح کشور در دسترس مردم قرار دارد تا بتوانند محصولات ایرانی را از آنجا تهیه کنند. تغییر سلیقه و ذائقه مردم بر عهده ما است و طراح، تولیدکننده، عرضه‌کننده و... باید شرایط ارائه آثار را به گونه‌ای فراهم کنند که برای همه قابل دسترس و استفاده باشد.»
رپرتاژآگهی برای برندهای مختلف
در همه جای دنیا جشنواره ها برگزار می شوند تا از کسانی که در همان عرصه نوپا هستند، حمایت کنند. اما دیدن جشنواره مد و لباس فجر هر کسی را یاد تبلیغات برندهای معروف می اندازد. نکته جالب این بود که از هر طراح چند کار تایید شده بود. به اضافه اینکه به اسم نو بودن و خلاقیت کارهای عجیب و غریب کرده بودند. مثلا لباسی بود که با ترمه دوخته شده بود. آن هم نه از رو بلکه از پشت! یکی به شوخی و طعنه از مسئول غرفه اش پرسید: ببخشید خانوم کارهای شما را برعکس روی مانکن گذاشته اند! و او جواب داد: نه، این طرح لباسم است! طرحی که نه نو بود، نه و نه امکان استفاده در اجتماع را داشت.
داوران از بین 1600 اثر شما فقط چند اثر را پسندیدند و جالب تر این بود که فقط هم کارهای طراحان برند برای شان جذاب بوده. درحالیکه یک برندینگ لباس شامل طراح پارچه، طراح مدل، طراح الگو و خیاطی حرفه ای است که مجموع اینها شده آن لباسی که برندیگ به جشنواره ارسال کرده. اما طراح لباس یعنی خودش همه این کارها را یک جا انجام می دهد و لزومی هم ندارد که یک طراح لباس خیاطی حرفه ای باشد. چرا که هنر او در ایده، ذهن و طراحی اش است، نه در دوخت و دوز. سوال اینجاست که آیا این عادلانه است که یک طراح را در کنار یک برندینگ قرار دهید و آنها را قضاوت کنید؟
در ساختمان مد و لباس چند نفری ایستاده بودند که یک نفر شروع کرد: شما فقط تبلیغات برندها را انجام داده اید و این در حالی است که جشنواره باید حامی طراحان خرده پایی باشد که تازه می خواهند شروع به کار کنند، آیا این منطق است که یک طراح نوپا با یک برندینگ رقابت کند؟ و این در حالی است که من یک نفره تمام کار تیم یک برندینگ را انجام می دهم.
فردی دیگر اضافه کرد: وقتی من هزینه این را ندارم که از خیاطی بخواهم که برایم دوخت و دوز انجام دهد آیا باید داوری روی طرح ها صورت گیرد یا روی دوخت ها؟ در حالی که من کارهایی را دیدم که حتی چسب لباس مشخص بود.
طراح لباس دیگری افزود: داوری ها عادلانه نبوده. چرا از بین این همه کار فقط این تعداد برای نمایش گذاشته شده؟
به نظر می رسد جشنواره مد و لباس فجر بیشتر به یک دورهمی شبیه است. همان طور که در مسابقه طراحی زنده لباس به هیچ یک از طراحان جوان اجازه شرکت داده نشد و صرفاً همان برندها یا مزون های معروف دور هم جمع شدند.
دوشنبه دهم اسفند ماه در مراسم افتتاحیه جشنواره مد و لباس فجر حمید قبادی دانا، مسئول کارگروه مد و لباس وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، گفت: «هنرمندانی که طراحی لباس، نساجی و تولید را جریانی پرمخاطب و هدفمند می‌دانند، مد را یک پدیده بومی تلقی می‌کنند، مشروط بر اینکه این مد از داخل کشور تراوش کند و با هنر و فرهنگ ایرانی همراه شود.»
او ادامه داد: «امروز می‌توان جشنواره مد و لباس را یکی از پرمخاطب‌ترین رویدادهای هنری کشور نامید، زیرا 1500 واحد فروشگاهی در سطح کشور در دسترس مردم قرار دارد تا بتوانند محصولات ایرانی را از آنجا تهیه کنند. تغییر سلیقه و ذائقه مردم بر عهده ما است و طراح، تولیدکننده، عرضه‌کننده و... باید شرایط ارائه آثار را به گونه‌ای فراهم کنند که برای همه قابل دسترس و استفاده باشد.»
رپرتاژآگهی برای برندهای مختلف
در همه جای دنیا جشنواره ها برگزار می شوند تا از کسانی که در همان عرصه نوپا هستند، حمایت کنند. اما دیدن جشنواره مد و لباس فجر هر کسی را یاد تبلیغات برندهای معروف می اندازد. نکته جالب این بود که از هر طراح چند کار تایید شده بود. به اضافه اینکه به اسم نو بودن و خلاقیت کارهای عجیب و غریب کرده بودند. مثلا لباسی بود که با ترمه دوخته شده بود. آن هم نه از رو بلکه از پشت! یکی به شوخی و طعنه از مسئول غرفه اش پرسید: ببخشید خانوم کارهای شما را برعکس روی مانکن گذاشته اند! و او جواب داد: نه، این طرح لباسم است! طرحی که نه نو بود، نه و نه امکان استفاده در اجتماع را داشت.
داوران از بین 1600 اثر شما فقط چند اثر را پسندیدند و جالب تر این بود که فقط هم کارهای طراحان برند برای شان جذاب بوده. درحالیکه یک برندینگ لباس شامل طراح پارچه، طراح مدل، طراح الگو و خیاطی حرفه ای است که مجموع اینها شده آن لباسی که برندیگ به جشنواره ارسال کرده. اما طراح لباس یعنی خودش همه این کارها را یک جا انجام می دهد و لزومی هم ندارد که یک طراح لباس خیاطی حرفه ای باشد. چرا که هنر او در ایده، ذهن و طراحی اش است، نه در دوخت و دوز. سوال اینجاست که آیا این عادلانه است که یک طراح را در کنار یک برندینگ قرار دهید و آنها را قضاوت کنید؟
در ساختمان مد و لباس چند نفری ایستاده بودند که یک نفر شروع کرد: شما فقط تبلیغات برندها را انجام داده اید و این در حالی است که جشنواره باید حامی طراحان خرده پایی باشد که تازه می خواهند شروع به کار کنند، آیا این منطق است که یک طراح نوپا با یک برندینگ رقابت کند؟ و این در حالی است که من یک نفره تمام کار تیم یک برندینگ را انجام می دهم.
فردی دیگر اضافه کرد: وقتی من هزینه این را ندارم که از خیاطی بخواهم که برایم دوخت و دوز انجام دهد آیا باید داوری روی طرح ها صورت گیرد یا روی دوخت ها؟ در حالی که من کارهایی را دیدم که حتی چسب لباس مشخص بود.
طراح لباس دیگری افزود: داوری ها عادلانه نبوده. چرا از بین این همه کار فقط این تعداد برای نمایش گذاشته شده؟
به نظر می رسد جشنواره مد و لباس فجر بیشتر به یک دورهمی شبیه است. همان طور که در مسابقه طراحی زنده لباس به هیچ یک از طراحان جوان اجازه شرکت داده نشد و صرفاً همان برندها یا مزون های معروف دور هم جمع شدند.
*دانشجو
