نشریه رشد آموزش تاریخ در مقاله‌ای در شماره جدید خود، ملک‌الشعرای بهار را به رشوه‌گیری از انگلستان متهم کرده است.
به گزارش شهدای ایران به نقل از فارس، نشریه رشد آموزش تاریخ( از مجلات سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی وزارت آموزش و پرورش) در شماره جدید خود در یکی از مقالات، مطلبی را درباره ملک‌الشعرای بهار نوشته است.
در این مطلب که درباره قرارداد 1919 نوشته شده، آمده است: «این قرارداد به قدری برای انگلیسی‌ها حیاتی بود که برای انعقاد آن بیش از یکصد و سی‌هزار لیره خرج کردند و رشوه دادند و عمده این رشوه‌ها هم به وثوق‌الدوله، نصرت‌الدوله و صارم الدوله تعلق گرفت و بخش دیگر به افرادی مانند مثل سید ضیاءالدین طباطبایی و افرادی مانند ملک‌الشعرای بهار که در مدح وثوق‌الدوله اشعار زیادی گفته بود، اختصاص یافت.
ملک‌الشعرای بهار فردی ایران‌دوست بود ولی شاید به خاطر همان رشوه‌ای که از بابت قرارداد 1919 دریافت کرد، موضع تند و پرخاش‌جویانه‌ای علیه آن نگرفت و هم‌صدا و هم‌دوش سایر مخالفات حرکت نکرد».
نوشتن این مطلب، موجب شده است که برخی معلمان تاریخ نسبت به این موضوع واکنش نشان دهند.
یکی از معلمان تاریخ به خبرنگار فارس گفت: «موضوع رشوه گرفتن درباره ملک‌الشعرای بهار در هیچ منبع معتبری نوشته نشده است و صحت ندارد».
به سراغ خسرو معتضد تاریخ‌پژوه، نویسنده و روزنامه‌نگار رفتیم تا از وی در خصوص این موضوع پرسش کنیم.
معتضد اظهار داشت: ملک‌الشعرای بهار، یکی از بزرگترین سخن‌سرایان کشور و سردبیر روزنامه رسمی بود.
وی با اشاره به زندگی «بهار» ادامه داد: اگر زندگی «بهار» را مطالعه کنید، می‌بینید که وی چه زندگی سختی در دوره رضا شاه داشت؛ در همان ابتدا قصد داشتند، او را بکشند و بارها زندانی شد.
این تاریخ‌پژوه افزود: او فرد جسوری بود و حتی وقتی به دیدن رضا خان می‌رفت، با خودش اعلامیه می‌برد؛ آنقدر نوشته‌های متعددی داشت که موجب شد، او را به اصفهان بفرستند و حتی حقوقش را قطع کنند در حالی دارای زن و فرزند بود.
وی اضافه کرد: در آن دوران محمدعلی فروغی نخست وزیر وساطت کرد که حقوقش را قطع نکنند و او به تهران آمد و این در حالی بود که به بیماری سل مبتلا شده بود.
معتضد ادامه داد: در آن زمان «بهار» به وزارت فرهنگ رفت تا کار مطالعات علمی انجام دهد چرا که سبک‌شناس فوق‌العاده‌ای بود و استاد دانشکده ادبیات بود.
وی تصریح کرد: اینکه «بهار» مجبور شد تا قصیده‌ای در مدح رضاشاه بگوید به این دلیل است که شرایط آن زمان متفاوت بود و او نمی‌توانست به تنهایی در برابر دیکتاتور که نفس ها را در سینه حبس می‌کرد، مقاومت کند.
این تاریخ‌پژوه افزود: این قضاوت درباره «بهار» بچگانه است؛ اصلا دلیلی برای رشوه دادن به او وجود ندارد و افرادی که چنین چیزهایی را می‌نویسند، سواد تاریخی کافی ندارند.
وی تأکید کرد: توصیه می‌کنم افراد به جای قضاوت بچگانه، درباره زندگی و عملکرد افراد آگاهی داشته باشند و بعد قلم به نوشتن بردارند.
در این مطلب که درباره قرارداد 1919 نوشته شده، آمده است: «این قرارداد به قدری برای انگلیسی‌ها حیاتی بود که برای انعقاد آن بیش از یکصد و سی‌هزار لیره خرج کردند و رشوه دادند و عمده این رشوه‌ها هم به وثوق‌الدوله، نصرت‌الدوله و صارم الدوله تعلق گرفت و بخش دیگر به افرادی مانند مثل سید ضیاءالدین طباطبایی و افرادی مانند ملک‌الشعرای بهار که در مدح وثوق‌الدوله اشعار زیادی گفته بود، اختصاص یافت.
ملک‌الشعرای بهار فردی ایران‌دوست بود ولی شاید به خاطر همان رشوه‌ای که از بابت قرارداد 1919 دریافت کرد، موضع تند و پرخاش‌جویانه‌ای علیه آن نگرفت و هم‌صدا و هم‌دوش سایر مخالفات حرکت نکرد».
نوشتن این مطلب، موجب شده است که برخی معلمان تاریخ نسبت به این موضوع واکنش نشان دهند.
یکی از معلمان تاریخ به خبرنگار فارس گفت: «موضوع رشوه گرفتن درباره ملک‌الشعرای بهار در هیچ منبع معتبری نوشته نشده است و صحت ندارد».
به سراغ خسرو معتضد تاریخ‌پژوه، نویسنده و روزنامه‌نگار رفتیم تا از وی در خصوص این موضوع پرسش کنیم.
معتضد اظهار داشت: ملک‌الشعرای بهار، یکی از بزرگترین سخن‌سرایان کشور و سردبیر روزنامه رسمی بود.
وی با اشاره به زندگی «بهار» ادامه داد: اگر زندگی «بهار» را مطالعه کنید، می‌بینید که وی چه زندگی سختی در دوره رضا شاه داشت؛ در همان ابتدا قصد داشتند، او را بکشند و بارها زندانی شد.
این تاریخ‌پژوه افزود: او فرد جسوری بود و حتی وقتی به دیدن رضا خان می‌رفت، با خودش اعلامیه می‌برد؛ آنقدر نوشته‌های متعددی داشت که موجب شد، او را به اصفهان بفرستند و حتی حقوقش را قطع کنند در حالی دارای زن و فرزند بود.
وی اضافه کرد: در آن دوران محمدعلی فروغی نخست وزیر وساطت کرد که حقوقش را قطع نکنند و او به تهران آمد و این در حالی بود که به بیماری سل مبتلا شده بود.
معتضد ادامه داد: در آن زمان «بهار» به وزارت فرهنگ رفت تا کار مطالعات علمی انجام دهد چرا که سبک‌شناس فوق‌العاده‌ای بود و استاد دانشکده ادبیات بود.
وی تصریح کرد: اینکه «بهار» مجبور شد تا قصیده‌ای در مدح رضاشاه بگوید به این دلیل است که شرایط آن زمان متفاوت بود و او نمی‌توانست به تنهایی در برابر دیکتاتور که نفس ها را در سینه حبس می‌کرد، مقاومت کند.
این تاریخ‌پژوه افزود: این قضاوت درباره «بهار» بچگانه است؛ اصلا دلیلی برای رشوه دادن به او وجود ندارد و افرادی که چنین چیزهایی را می‌نویسند، سواد تاریخی کافی ندارند.
وی تأکید کرد: توصیه می‌کنم افراد به جای قضاوت بچگانه، درباره زندگی و عملکرد افراد آگاهی داشته باشند و بعد قلم به نوشتن بردارند.
