مریم خانم پس از سه سال شروع زندگی باداشتن یکفرزند خردسال با آغاز جنگ تحمیلی بناچار خانه وکاشانه ام وازهمه مهمتر همسرم رادر خرمشهر رها کرده و اتفاق خانواده ام بدیار غربت رفتم همسرم نظامی بودن از آن تاریخ بمدت 2920 روز معادل 8سال در منطقه بودن تمامی این سالها هنوز کابوس ووحشتش برمن وفرزندم هست آنزمان امثال شما در کنار پدر و مادر درآرامش به زندگی معمولی بسر میبردین وبرایتان جنگ همان فیلم تلویزیون بود نمیدانستین آواره گی یعنی چی بی خانمانی یعنی چی بیخبر از همسر یا پدر یعنی چی دل مادر پر خون بخواهد فرزندانش هم به صبوری وآرامش دعوت کند یعنی چی ؟؟؟؟؟؟ آنزمان در منطقه نه امکان تلفن نه موبایل نه اینترنتی وجود نداشت بی خبری محض بود از آنطرف همسرم نگران من وبچه مون بود از این طرف من نگران ایشان .... زمان حمله شاید به 2 ماه یکبار هم به مرخصی نمیآمد در نبود ایشان بایستی با توجه باینکه خودم هم شاغل بودم باید به تمام امور خانه وفرزند رسیدگی کنم . تمامی شب وروز ها رابا فرزندم با اضطراب و وحشت به سر میبردم که آیا همسرم برمیگردد یا شهید میشود. خلاصه ایشان پس از 8سال برگشتن و دچار موج انفجار شده بودن و از نظر اعصاب وروان داغون .... راه بیمارستان وبستری شدن های طولانی و یکجوری دیگر بدبختی های من رقم خورد. من شدم پرستار ایشان . در خانه یا همراهش دربیمارستانهای مختلف .بناچار خودم تقاضای بازنشستگی پیش از موعد با حقوق اندک بسنده کردم آیا بمن گفتن چون شما پرستاری یک جانباز را برعهده دارین یه امتیازی دادن خیر . و از انطرف سالهایی که تنها فرزند من وارد دانشگاه شد سهمیه ایی به فرزتدان جانباز زیر 50درصد تعلق نمیگرفت . ایشان هم سهمیه نداشت . این را میخوام به شما بگم مریم جان جنگ تمام شده ولی خونه امثال من هنوز جنگه با بیمار اعصاب وروان زندگی کردن یعنی روزی هزار بار مرگ خود را جلوی چشمانت ببینی ولی این را بدان فرزندم هم ازدواج کرده و بچه ام ازدواج وبچه ام داره ولی خدا شاهده بعلت استرس شدید تحت درمانه .من خودم که نفهمیدم برای چی زندگی میکنم و اصلا جوانیم چگونه نابود شد بله وظیفه همسر من دفاع از وطنش بود ولی وظیفه شماهم این مننی که نوشتی نیست .تمامی این خاطرات با جاری شدن اشکم نوشتم.