روایتی تلخ دوباره از سردشت
یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی سردشت به نام حمیرا کریمی واحد در اجلاس امسال OPCW به مدت 300 ثانیه همراه با سرفه از قربانیان سلاح های شیمیایی در سردشت دفاع و مشکلات مصدومان شیمیایی را مطرح کرد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی سردشت به نام حمیرا کریمی واحد در اجلاس امسال OPCW به مدت 300 ثانیه همراه با سرفه از قربانیان سلاح های شیمیایی در سردشت دفاع و مشکلات مصدومان شیمیایی را مطرح کرد.
سرچاوه؛ یا همان سردشت... شهری مرزی در آذربایجان غربی که برا رسیدن به آن باید از شهربانه عبور کرده و پس از گدشتن از گردنه های پیچ در پیچ کوهستانی به الدورادو ایران برسید. اما وقتی نام این شهر زیبا و کوهستانی در تاریخ ایران و جهان ماندگار شد که طعم تلخ جنگ را ناجوانمردانه چشید. هفتم تیرماه 1366 بود که علی شیمیایی از فرماندگان رژیم بعث دستور حمله را شهرهای مرزی ایران را صادر کرد اما نه با بمب و راکد بلکه این بار با سلاح های کشتار جمعی که سهم سردشت گاز خردل بود.
این حمله هوایی هشت هزار قربانی برجای گذاشت که حالا پس از 28 سال 3 هزار جانباز 25 درصد، 110 جانباز 70 درصد، 300 جانباز 50 درصد، و هزاران جانباز دیگر را در دل خود جای داده است و در میان قبور گذشتگان می توانید نام 130 شهید حمله شیمیایی به سردشت را مشاهده کنید.
اما ماجرا برای این شهر جنگ زده ادامه دارد. این روزها وقتی در کوچه پس کوچه های سردشت قدم می زنیم هنوز هم بوی خردل و بادام تلخ می دهد. خانه هایی که روزی مورد اصابت موشک های شیمیایی قرارداشتند هنوز هم خودنمایی می کند و اهل خانه که یکی اعصاب و روان و دیگری قربانی خردل است.
سردشت را نمی شود با قلم و تصویر توصیف کرد. باید رفت، دید، شنید، گریست و عبور کرد. وضعیت شهر روز به روز وخیم تر می شود از جنگل خواری و کوه خواری تا عبور و مرور قاچاقچیان ... اما در میان بازارچه مرزی تابلوی کلینیک جانبازان شیمیایی را می توانید ببینید اما در آن از پزشک متخصص خبری نیست. اهالی منطقه می گفتند یکی از جانبازان شیمیایی سردشتی به دلیل همین نبود پزشک متخصص در مسیر سردشت به ارومیه به شهادت رسیده است.
اما در کنار تمام مشکلاتی که سردشت با آن دست و پنجه نرم می کند موضوع آلودگی خاک هم در میان است. وقتی به گفته کارشناسان گاز خردل در شرایط پایدار 400 سال ماندگاری دارد قطعا خاک مناطق شیمیایی شده آلوده است. سردشتی ها می گفتند وقتی برخی خانه ها را خراب می کنیم همان بوی خردل دوباره منتشر می شود.
این در حالی است که هنوز هیچ کارشناسی خاک برای مناطق بمباران شده سردشت از سوی سازمان محیط زیست کشور انجام نشده و نتیجه مطالعاتی در این خصوص وجود ندارد. سروش مدبری استاد دانشگاه و کارشناس آلودگی خاک می گوید: تمام خاک مناطق جنگی آلوده است و هنوز این پایش خاک انجام نشده در حالی که باید محیط زیست در این خصوص وارد شود. البته محیط زیست در دولت قبل چند باری فراخوان داد اما استقبالی نشد. البته مدیران ارشد محیط زیست هم بهانه آوردند که چون منطقه مین گذاری شده نمی توانیم پایش کنیم!
اگر بخواهیم در چند صفحه روایت سردشت از سال 66 تا امروز را تشریح کنیم مثنوی هفتاد من است. شهری که نه اداره میراث فرهنگی و گردشگری دارد و نه موزه ای که در آن فاجعه بزرگ تاریخی حمله شیمیایی به سردشت را نشان دهد. حالا نبود فرهنگسرا و ورزشگاه و سایر امکانات پیشکش! شاید هر سال در سالروز 7 تیر مسئولان نیم نگاهی به این شهر گمشده داشته باشند که البته هر سال هم سر برگزاری این همایش و سالروز کلی جار و جنجال سیاسی برپا می شود که هر نهادی می خواهد کار را به اسم خود به پایان برساند.
شاید بتوان گفت یکی از قدیمی ترین و منسجم ترین نهادهای مردمی سردشت انجمن دفاع از مصدومان سردشت باشد که از سال 1379 رسما کار خودش را آغاز کرد و همین فعالیت موجب شد که در سال 1381 کمیسیون پزشکی ویژه مصدومان سردشتی در این شهر برگزار شود و این اقدام موجب شد 1400 قربانی شیمیایی در این شهر شناسایی شوند.
این انجمن توانست در سال 1382 با حضور در سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی و ملاقات با دبیر کل انجمن گام مهمی را برای ایران بردارد. رحیم واحدی عضو هیئت مدیره انجمن می گوید: در آن سال بعد از اجلاس نمایشگاه عکسی برگزار کردیم و وقتی آقای دبیرکل عکس ها دیدند گفتند: تاکنون این نوع از فاجعه حلبچه را ندیده بودم و عکس ها جدید است.
جلو رفتم و گفتم ببخشید این تصاویر برای شهر سردشت است. شهری مرزی در ایران که مورد حمله شیمیایی عراق قرار گرفته است. وقتی این سخنان را شنید 45 دقیقه جلسه داشتیم و نتیجه آن شد که سالنی به نام سردشت در سازمان نامگذاری و نام سردشت بعنوان قربانی سلاح شیمیایی جهانی شد و با دعوتی که کردیم به ایران آمدند اما دولتمردان به جای اینکه دبیرکل OPCW را به سردشت بیاورند به اصفهان برده و گشت و گذار کردند!
آقای واحدی در ادامه گفت: هر سال در این اجلاس شرکت می کنیم و توانسته ایم هر جلسه نمایشگاه عکس سردشت را برپا کنیم و این اجازه تنها به ایران داده شده است.
این عضو فعال انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت از اعزام تیم انجمن در اجلاس امسال OPCW خبر داد و گفت: امسال هم 5 نفر از انجمن در هلند حضور داشتند تا پیام مظلومیت مردم سردشت را رسما اعلام کنند. وقتی از وی در مورد هزینه های سفر سوال کردیم گفت: مایه افتخار است که این انجمن در سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی کرسی دارد اما متاسفانه هیچ کدام از دولتها تاکنون این انجمن را برای حضور در عرصه های بین المللی حمایت نکردند و امسال هم با هزینه شخصی خودمان به هلند رفتیم که هزینه ای بیش از 40 میلیون تومان می شود. البته خدا را شکر امسال سفارت ایران جایی برای اسکان دادند و الا هزینه ها بیشتر می شد.
واحدی با بیان اینکه امسال 5 دقیقه وقت برای سخنرانی یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی در سردشت در نظر گرفته شده است گفت: خانم حمیرا کریمی واحدی که 11 نفر از اعضای خانواده خود را در بمباران سردشت از دست داده است در این مدت زمان پشت تریبون اجلاس رفته و از مظلومیت شهروندان سردشت دفاع کرد. این یعنی نشان دادن عمق فاجعه انسانی در شهری بی دفاع که از چشم جهان مخفی ماند.
این عضو هیئت مدیره انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت با اشاره به اینکه پرونده فروشنده بزرگ مواد شیمیایی را این انجمن رسانه ای کرده و علیه آن شکایت کرد گفت: در سال 2005 یک دادگاه در شهر لاهه هلند این فرد را به نام فرانس فان آنرات در ارتباط با همدستي در نقض قوانين جنگي از طريق انتقال مواد شيميايي براي ساخت بمب‌هاي شيميايي به عراق مجرم شناخت و وي را محكوم به 15 سال حبس كرد.
همچنین در سال 2007 دادگاه تجديدنظری برپا شد و با تاييد حكم بدوي، آنرات را به دليل مشاركت در ارتكاب جنايات جنگي توسط صدام حسين و ساير مقامات سابق رژيم بعث عراق از طريق ارائه مواد شيميايي مجرم تشخيص داد و با لحاظ برخي عوامل مشدده و با هدف پيشگيري از وقوع جرايم مشابه در آينده، مدت حبس وي را به 17 سال افزايش داد. این متهم بزرگ و دلال در سالهای 1984-1988 در حدود 1100 تن ماده شيميايي TDG كه در توليد گاز خردل كاربرد دارد را به عراق صادر كرده بود.
گفته های واحدی در حالی است که وضعیت سردشت خوب نیست. هرچند آقای فرماندار قول و وعیدهایی داده اما هنوز قربانیان سلاح های شیمیایی در این شهر جنگ زده با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. همین چند سال قبل بود که وقوع ریزگردهای عربی وضعیت مصدومان را بحرانی کرد در حالی که همچنان درمان آنها با مشکلاتی روبرو است.
به گزارش خبرنگار قدس وقتی در شهر سردشت قدم می زنید هنوز خانه ها و مغازه هایی که در آن بمب شیمیایی اصابت کرده با همان وضعیت وجود دارد انگار قرار نیست خاک و موقعیت بمباران سردشت حتی برای یکبار هم شده بررسی شود. اما نکته جالب و قابل تامل این است که مردم سردشت هیچگاه گلایه ای نداشتند و مظلومانه گاهی از طریق رسانه ها خواسته های خود را عنوان کردند در حالی که هیچ وقت مسئول عالی رتبه ای حتی برای یکبار میهمان این شهر تاریخی و قربانی سلاح شیمیایی نشده است. حالا باید منتظر ماند و دید که آیا دولت یازدهم نگاه ویژه ای به سردشت جهان دارد یا نه!
سرچاوه؛ یا همان سردشت... شهری مرزی در آذربایجان غربی که برا رسیدن به آن باید از شهربانه عبور کرده و پس از گدشتن از گردنه های پیچ در پیچ کوهستانی به الدورادو ایران برسید. اما وقتی نام این شهر زیبا و کوهستانی در تاریخ ایران و جهان ماندگار شد که طعم تلخ جنگ را ناجوانمردانه چشید. هفتم تیرماه 1366 بود که علی شیمیایی از فرماندگان رژیم بعث دستور حمله را شهرهای مرزی ایران را صادر کرد اما نه با بمب و راکد بلکه این بار با سلاح های کشتار جمعی که سهم سردشت گاز خردل بود.
این حمله هوایی هشت هزار قربانی برجای گذاشت که حالا پس از 28 سال 3 هزار جانباز 25 درصد، 110 جانباز 70 درصد، 300 جانباز 50 درصد، و هزاران جانباز دیگر را در دل خود جای داده است و در میان قبور گذشتگان می توانید نام 130 شهید حمله شیمیایی به سردشت را مشاهده کنید.
اما ماجرا برای این شهر جنگ زده ادامه دارد. این روزها وقتی در کوچه پس کوچه های سردشت قدم می زنیم هنوز هم بوی خردل و بادام تلخ می دهد. خانه هایی که روزی مورد اصابت موشک های شیمیایی قرارداشتند هنوز هم خودنمایی می کند و اهل خانه که یکی اعصاب و روان و دیگری قربانی خردل است.
سردشت را نمی شود با قلم و تصویر توصیف کرد. باید رفت، دید، شنید، گریست و عبور کرد. وضعیت شهر روز به روز وخیم تر می شود از جنگل خواری و کوه خواری تا عبور و مرور قاچاقچیان ... اما در میان بازارچه مرزی تابلوی کلینیک جانبازان شیمیایی را می توانید ببینید اما در آن از پزشک متخصص خبری نیست. اهالی منطقه می گفتند یکی از جانبازان شیمیایی سردشتی به دلیل همین نبود پزشک متخصص در مسیر سردشت به ارومیه به شهادت رسیده است.
اما در کنار تمام مشکلاتی که سردشت با آن دست و پنجه نرم می کند موضوع آلودگی خاک هم در میان است. وقتی به گفته کارشناسان گاز خردل در شرایط پایدار 400 سال ماندگاری دارد قطعا خاک مناطق شیمیایی شده آلوده است. سردشتی ها می گفتند وقتی برخی خانه ها را خراب می کنیم همان بوی خردل دوباره منتشر می شود.
این در حالی است که هنوز هیچ کارشناسی خاک برای مناطق بمباران شده سردشت از سوی سازمان محیط زیست کشور انجام نشده و نتیجه مطالعاتی در این خصوص وجود ندارد. سروش مدبری استاد دانشگاه و کارشناس آلودگی خاک می گوید: تمام خاک مناطق جنگی آلوده است و هنوز این پایش خاک انجام نشده در حالی که باید محیط زیست در این خصوص وارد شود. البته محیط زیست در دولت قبل چند باری فراخوان داد اما استقبالی نشد. البته مدیران ارشد محیط زیست هم بهانه آوردند که چون منطقه مین گذاری شده نمی توانیم پایش کنیم!
اگر بخواهیم در چند صفحه روایت سردشت از سال 66 تا امروز را تشریح کنیم مثنوی هفتاد من است. شهری که نه اداره میراث فرهنگی و گردشگری دارد و نه موزه ای که در آن فاجعه بزرگ تاریخی حمله شیمیایی به سردشت را نشان دهد. حالا نبود فرهنگسرا و ورزشگاه و سایر امکانات پیشکش! شاید هر سال در سالروز 7 تیر مسئولان نیم نگاهی به این شهر گمشده داشته باشند که البته هر سال هم سر برگزاری این همایش و سالروز کلی جار و جنجال سیاسی برپا می شود که هر نهادی می خواهد کار را به اسم خود به پایان برساند.
شاید بتوان گفت یکی از قدیمی ترین و منسجم ترین نهادهای مردمی سردشت انجمن دفاع از مصدومان سردشت باشد که از سال 1379 رسما کار خودش را آغاز کرد و همین فعالیت موجب شد که در سال 1381 کمیسیون پزشکی ویژه مصدومان سردشتی در این شهر برگزار شود و این اقدام موجب شد 1400 قربانی شیمیایی در این شهر شناسایی شوند.
این انجمن توانست در سال 1382 با حضور در سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی و ملاقات با دبیر کل انجمن گام مهمی را برای ایران بردارد. رحیم واحدی عضو هیئت مدیره انجمن می گوید: در آن سال بعد از اجلاس نمایشگاه عکسی برگزار کردیم و وقتی آقای دبیرکل عکس ها دیدند گفتند: تاکنون این نوع از فاجعه حلبچه را ندیده بودم و عکس ها جدید است.
جلو رفتم و گفتم ببخشید این تصاویر برای شهر سردشت است. شهری مرزی در ایران که مورد حمله شیمیایی عراق قرار گرفته است. وقتی این سخنان را شنید 45 دقیقه جلسه داشتیم و نتیجه آن شد که سالنی به نام سردشت در سازمان نامگذاری و نام سردشت بعنوان قربانی سلاح شیمیایی جهانی شد و با دعوتی که کردیم به ایران آمدند اما دولتمردان به جای اینکه دبیرکل OPCW را به سردشت بیاورند به اصفهان برده و گشت و گذار کردند!
آقای واحدی در ادامه گفت: هر سال در این اجلاس شرکت می کنیم و توانسته ایم هر جلسه نمایشگاه عکس سردشت را برپا کنیم و این اجازه تنها به ایران داده شده است.
این عضو فعال انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت از اعزام تیم انجمن در اجلاس امسال OPCW خبر داد و گفت: امسال هم 5 نفر از انجمن در هلند حضور داشتند تا پیام مظلومیت مردم سردشت را رسما اعلام کنند. وقتی از وی در مورد هزینه های سفر سوال کردیم گفت: مایه افتخار است که این انجمن در سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی کرسی دارد اما متاسفانه هیچ کدام از دولتها تاکنون این انجمن را برای حضور در عرصه های بین المللی حمایت نکردند و امسال هم با هزینه شخصی خودمان به هلند رفتیم که هزینه ای بیش از 40 میلیون تومان می شود. البته خدا را شکر امسال سفارت ایران جایی برای اسکان دادند و الا هزینه ها بیشتر می شد.
واحدی با بیان اینکه امسال 5 دقیقه وقت برای سخنرانی یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی در سردشت در نظر گرفته شده است گفت: خانم حمیرا کریمی واحدی که 11 نفر از اعضای خانواده خود را در بمباران سردشت از دست داده است در این مدت زمان پشت تریبون اجلاس رفته و از مظلومیت شهروندان سردشت دفاع کرد. این یعنی نشان دادن عمق فاجعه انسانی در شهری بی دفاع که از چشم جهان مخفی ماند.
این عضو هیئت مدیره انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت با اشاره به اینکه پرونده فروشنده بزرگ مواد شیمیایی را این انجمن رسانه ای کرده و علیه آن شکایت کرد گفت: در سال 2005 یک دادگاه در شهر لاهه هلند این فرد را به نام فرانس فان آنرات در ارتباط با همدستي در نقض قوانين جنگي از طريق انتقال مواد شيميايي براي ساخت بمب‌هاي شيميايي به عراق مجرم شناخت و وي را محكوم به 15 سال حبس كرد.
همچنین در سال 2007 دادگاه تجديدنظری برپا شد و با تاييد حكم بدوي، آنرات را به دليل مشاركت در ارتكاب جنايات جنگي توسط صدام حسين و ساير مقامات سابق رژيم بعث عراق از طريق ارائه مواد شيميايي مجرم تشخيص داد و با لحاظ برخي عوامل مشدده و با هدف پيشگيري از وقوع جرايم مشابه در آينده، مدت حبس وي را به 17 سال افزايش داد. این متهم بزرگ و دلال در سالهای 1984-1988 در حدود 1100 تن ماده شيميايي TDG كه در توليد گاز خردل كاربرد دارد را به عراق صادر كرده بود.
گفته های واحدی در حالی است که وضعیت سردشت خوب نیست. هرچند آقای فرماندار قول و وعیدهایی داده اما هنوز قربانیان سلاح های شیمیایی در این شهر جنگ زده با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. همین چند سال قبل بود که وقوع ریزگردهای عربی وضعیت مصدومان را بحرانی کرد در حالی که همچنان درمان آنها با مشکلاتی روبرو است.
به گزارش خبرنگار قدس وقتی در شهر سردشت قدم می زنید هنوز خانه ها و مغازه هایی که در آن بمب شیمیایی اصابت کرده با همان وضعیت وجود دارد انگار قرار نیست خاک و موقعیت بمباران سردشت حتی برای یکبار هم شده بررسی شود. اما نکته جالب و قابل تامل این است که مردم سردشت هیچگاه گلایه ای نداشتند و مظلومانه گاهی از طریق رسانه ها خواسته های خود را عنوان کردند در حالی که هیچ وقت مسئول عالی رتبه ای حتی برای یکبار میهمان این شهر تاریخی و قربانی سلاح شیمیایی نشده است. حالا باید منتظر ماند و دید که آیا دولت یازدهم نگاه ویژه ای به سردشت جهان دارد یا نه!
