سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ به هر طرف که نگاه می کردی ، شهیدی به خاک افتاده بود که مظلومیتش چشم فلک را می گریاند . هر سو که چشم کار می کرد اجساد مطهر شهیدان بود.

« اما، اینک در محاصره شهیدان، هوا از بوی شهید پر است. به هر طرف که می نگری شهیدی را می بینی که با چشمان نافذ و عمیقش نگران است که تو چه می کنی، سنگین است، طاقت فرساست.

 زیر بار نگاهشان حس می کنی که در وجودت چیزی در هم می ریزد. این شهیدان، که زنده بر خاک گام برمی دارند،  هر دم پیمان تو را با خدا و با مستضعفین – در همه زمان ها و مکان ها – یاد آوری می کنند، نهیب می زنند، می ترسانند، بیم می دهند و ... امید می بخشند.

 سرما در مقابل پرتو نگاه گرمی بخششان به لرزه می افتد. شعله ای درونت برافروخته می شود و به دنبالش در درونت صدایی می شنوی؛ صدای جوشش آب، زمزمه ای، صدای پای آب ... چشمانت را بیشتر می گشایی، نا گاه خود را در محاصره شهیدان می بینی، صفی از شهید به بلندای تاریخ. »

« آری، یاران همه به سوی مرگ رفتند در حالی که نگران فردا بودند. »