از کاروان فرزندانت خبر داری؟ از دستان بی‌پناه فرزندان لاله‌های سرخت؛ از پرستو‌های جامانده از سفر؛ مردمان شهرم همه شیمیایی شده‌اند و ماسک‌هایشان را جا نهاده‌اند.
به گزارش گروه اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ وبلاگ مسافر کربلا نوشت:
ای که مرا خوانده‌ای راه نشانم بده
گوشه‌ای از کربلا جا و مکانم بده
ای روح بلند شیعیان جهان، ای صاحب انقلاب کبیر، ای پدر فاتح خرمشهر و کربلای پنج
سلام
سلامی به گرمی 72 میلیون نفر در این کشور پهناور
سلامی به آستان روح بلند و آرامت ای امام و ای وصی بر حق امام زمان(عج)
شرمنده‌ام که برایت قلم زدم ...زیرا قلم مسافر برایت کم است
ولی این قلیل را به اندازه قلیل گودال کربلا قبول کن!
آقا روح الله دلم از مردمان کشورم پر است زیرا وصیت نامه‌ات را نمی‌خوانند
بلکه اجبار به التزام به آن کرده‌اند و بوی جمارانت را دیگر استشمام نمی‌کنم
زیرا بوی ریا می‌شنوم از مردمان، شهرم
آقا روح الله من را ببخش که سرباز خوبی برای انقلابت نبوده‌ام
و باعث گریه‌های نایبت امام خامنه‌ای شده‌ام…
که گفت: «ای سید ما و مولای ما...»
حاشا و کلاً به خودم و هم‌کیشانم که وارثان قیام کربلا در دهه 90 شمسی هستیم
چه دهه‌ای بود آقا جان، «فتنه، 9 دی، نماز جمعه، سکوت خواص، جریان انحرافی»
که نمی‌دانم آبرویتان را حفظ کرده‌ام یا نه انشاالله که فردای قیامت شرمنده شما و اصحاب با وفایتان نباشم
آقا روح الله از اوضاع مسافرت نپرس که داغ سنگینی بدل دارد
آن هم شرمندگی به ولایت و شهادت و لیاقت
آقا جان کاش «وهبت» می‌شدم یا لااقل «زهیرت»
آقا جان کاش در انقلاب بودم و زلال می‌شدم و جا مانده سفر کربلای یار نمی‌ماندم
هنوز بوی بهشت می‌رسد از مرقدت آقا روح الله
مرا دریاب که جامانده (فکه و کمیل و شلمچه ) هستم
آقا روح الله اگر در آن دنیا ازت می‌پرسند که چه کردی!
بگو سربازانم خوب عمل کرده‌اند آبرویمان را همچون حسین در کربلا بخر
آقاجان قربانی زیاد داده‌ایم
(از همت و باکری و خرازی و شریفی بگیر...تا شهدای عرفه و غدیر و تا شهدای هسته‌ای)
امید دارم که خدا قبول کند این قربانی‌های قلیل شما را که همگی آرزویشان شهادت و زیارت بود
آقا روح الله! آیا مسافرت را شفاعت می‌کنی
می‌دانم تحبس الدعا هستم، تنزل البلاء، تغیر النعم هستم
لا اقل تو مرا دریاب
آقا روح الله! از کاروان فرزندانت خبر داری
از دستان بی‌پناه فرزندان لاله‌های سرخت
از پرستو‌های جامانده از سفر
از دست پروردگان مکتبت خبر داری
آقا جان این چند خط سنگین است برایم که بنویسم
مردمان شهرم همه شیمیایی شده‌اند و ماسک‌هایشان را جا نهاده‌اند و دیگر کسی برایمان سرود شهادت نمی‌خواند
آه شهادت چه رویایی است...رویای دیدن مادر، ارباب حسین و امیر المومنین علی بن ابی‌طالب
آه سخت است که بگویم جان دادن کاش آسان بود در رکابتان که این دنیا محل الفناء است
کاش نامه‌ای من القریب بود تا لبیک بگویم و پرکشم
