در این یادداشت قصد داریم از مهاجم سابق تیم ملی فوتبال کشورمان در برابر هجمه‌های اخیر دفاع کنیم.
به گزارش شهدای ایران، در روزهای اخیر، علی دایی مهاجم سابق تیم ملی کشورمان که بیشترین گل ملی را در تاریخ رقابت های فوتبال به ثمر رسانده مورد هجمه غرض وزران قرار گرفته است و برخی سعی کرده‌اند با بی‌انصافی و غرض ورزی موفقیت شهریار فوتبال ایران را زیر سوال ببرند.
بهانه حمله به علی دایی و رکورد گل‌های ملی، رکورد‌شکنی وین‌رونی در تیم ملی انگلیس است، مهاجم تیم ملی انگلیس هفته گذشته موفق شد پنجاهمین گل ملی خود را به ثمر برساند و رکورد بابی‌چارلتون را که با 49 گل، بیشترین گل ملی را برای انگلیس به ثمر رسانده بود، بشکند.
رکورد شکنی وین رونی باعث شد، باردیگر بحث رکورد‌داران گل‌های ملی بر سر زبان‌ها بیفتد.
در این بین عده‌ای غرض ورز، تلاش کردند تا به همین بهانه مقایسه‌ای بین برترین گلزنان تاریخ فوتبال انجام دهند، مقایسه‌ای که هیچ هدفی جز بی‌ارزش‌کردن کار بزرگ علی دایی در ثبت رکورد بیشترین گل‌های ملی نداشت.
گویی در این کشور، نخبه‌کشی و اسطوره‌کشی با خون بدخواهان عجین شده است، اما به چه قیمتی؟! آیا فرد یا افرادی به صرف اینکه از یک نخبه یا اسطوره خوشش نمی‌آید با با او مشکل دارد یا نتوانسته چیزی از آنها تلکه کند، اجاره دارد که قلم به دست بگیرد و علیه آن اسطوره و نخبه در هر حوزه‌ای که باشد، مطلب بنویسد.
متاسفانه تاریخ کشورمان از این دست «نخبه‌کشی» کم به خود ندیده است، حقیران همواره در صدر تحقیر بزرگان و حتی حذف آنها بوده‌اند. نمونه بارز آن قتل امیرکبیر به دست بدخواهان این مرد بزرگ است.
این اواخر نیز حمله به دستاوردهای پروفسور حسابی دانشمند بزرگ کشورمان و کوچک جلوه‌دادن کارهای وی نمونه‌ای دیگر از غرض‌ورزی‌ها و تسویه حساب‌های شخصی است.
کیست که نداند احترام به بزرگان این سرزمین در هر رشته و حوزه‌ای احترام به هویت ملی خودمان است و بی‌ارزش و کوچک‌شمردن آنها نه تنها چیزی به ما نمی‌افزاید که نشان‌دهنده اوج قدرشناسی و کوچک‌بودن خودمان است.
و حالا نوبت به علی دایی رسیده که سیبل تیرهای غرض‌ورزان و کینه‌توزان و افراد حقیر باشد.
مهاجمی که با تلاش و کوشش، خود را از یک تیم شهرستانی گمنام به تیم ملی رساند و بیش از یک دهه در تیم‌ملی فوتبال کشورمان گلزنی کرد.
نیازی به گفتن نیست که نام فوتبال ایران با علی دایی درهم آمیخته است، وی سال ها برای کشورمان افتخارآفرینی کرده و به واسطه حضور او در مجامع بین‌المللی و رقابت های اروپایی نام کشورمان هم مطرح می‌شد و چه کسی است که نداند فوتبال ما را با دایی می‌شناختند و هنوز می‌شناسند.
حضور دایی در نشست‌های مختلف فیفا و عضویت او در کمیته‌های فنی این نهاد جهانی به مثابه حضور ایران و نقش‌آفرینی نماینده‌ای از کشورمان در مجامع بین‌المللی بوده است و اما بپردازیم به بررسی گل‌های ملی علی دایی و نقد منتقدان اسطوره فوتبال کشورمان: گفته شده است که تعدادی از گل‌های علی دایی از روی پنالتی به ثمر رسیده است، نویسنده چالش گل‌های ملی دایی با زحمات فراوان ، تعداد گل‌هایی را که دایی از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده محاسبه کرده و به عدد 16 رسیده است.
وی گفته است دایی در برابر کره جنوبی، عراق، گوام، مالدیو، عربستان، لبنان،قطر، ژاپن، تایلند، لائوس، بحرین و توگو از روی نقطه پنالتی 16 گل به ثمر رسانده است.
حال سئوال این است که آیا پنالتی جزئی از فوتبال نیست؟ و آیا هر بازیکنی می‌تواند پنالتی را به گل تبدیل کند؟ اگر نگاهی به تیم‌هایی که دایی در برابر آنها پنالتی‌های خود را تبدیل به گل کرد بیندازیم می‌بینیم که مهاجم سابق تیم ملی کشورمان در این زمینه موفق عمل کرده و در برابر تیمهای بزرگی مانند ژاپن و کره‌جنوبی که غول‌های آسیا محسوب می‌شوند هم گلزنی کرده است، حتی گل‌زدن به عربستان در آن سال‌هایی که این تیم از قدرت‌های بزرگ اسیا محسوب می‌شد هم کاری سخت است.
برخلاف تفکر منتقدان دایی، گل‌زدن از روی نقطه پنالتی نه تنها ضعف محسوب نمی‌شود بلکه بازیکنانی که از قدرت روحی و روانی و توانمندی فنی بالایی برخوردار باشند می‌توانند پشت توپ بایستند و ضربه پنالتی بزنند، بازیکنانی که بتوانند با روحیه بالای خود بر جو سنگین بازی و ورزشگاه چیره شوند.
شاید پنالتی‌زدن به تیم‌هایی مانند گوام و بحرین و لائوس ساده به نظر برسد اما یادمان نرفته که همین چند فصل گذشته یکی از تیمهای باشگاهی کشورمان با بحران پنالتی‌زدن مواجه بود و همین حالا هم تیم‌هایی هستند که به دلیل ضعف در این حوزه ، نتوانسته‌‌اند از فرصت‌های خود استفاده کنند.
ضمن آنکه بار دیگر باید یادآورشویم پنالتی‌زدن به تیم‌هایی مانند عربستان، ژاپن، کره‌جنوبی و حتی عراق و توگو با توجه به این که معمولاً جو بازی سنگین بوده بسیار دشوار و نیازمند آمادگی روانی بالایی است.
یکی دیگر از انتقادهایی که به علی دایی می‌شود این است که او تعدادی از گل‌های ملی خود را در دیدارهای دوستانه به ثمر رسانده است.
منتقدان دایی تعداد گل‌های او در دیدارهای دوستانه را 25 گل برآورد کرده‌اند.
آیا گلزنی در دیدارهای دوستانه برای یک مهاجم ضد ارزش است؟ یا اوج انگیزه یک بازیکن ملی‌پوش را نشان می‌دهد و مگر یک مهاجم وظیفه‌ای جز گلزنی دارد؟ حالا اگر دیداری دوستانه باشد مهاجم ملی‌پوش باید بگوید چون این مسابقه دوستانه است پس من خود را به آب‌و‌آتش نزنم و دروازه حریف را باز نکنم؟
همه کارشناسان و تحلیل‌گران منصف به این مسئله اذعان دارند که علی دایی بازیکنی جاه‌طلب و سیری ناپذیر بود.
برای دایی تفاوتی نمی‌کرد در یک مسابقه دوستانه در محلات بازی می‌کند یا در یک مسابقه رسمی در سطح قاره‌ای و جهانی، او وقتی قدم به میدان می‌گذاشت سرشار از انگیزه بود همان چیزی که الان برخی از بازیکنان فاقد آن هستند و یا زود اشباع شده‌اند.
اتفاقاً تیمهای باشگاهی و ملی ما الان بازیکنانی مانند دایی نیاز دارد که همیشه و برای هر میدانی سرشار از انگیزه باشند بازیکنانی با وجود مصدومیت و شکستن سر همچنان فداکارانه در خدمت تیم ملی باشند.
هنوز یادمان نرفته دایی در برابر کویت با سری شکسته و تنی رنجور همچنان به دنبال گلزنی بود. او هیچگاه مراقبت پاهای خود نبود و برای تیم ملی از جان مایه می‌گذاشت.
از دیگر انتقاداتی که به دایی می‌شود این است که او گل‌های خود را در برابر تیمهای درجه چندمی مانند گوام، مالدیو، لائوس و بحرین به ثمر رسانده است.
مگر این تیم‌ها در آسیا فقط در برابر ایران به میدان می‌رفتند؟ آیا تیمهای ضعیف در برابر ژاپن، کره، استرالیا و دیگر تیمهای مدعی آسیا حاضر نمی‌شدند، پس چگونه است که رکورد گل‌های ملی مهاجمان این کشورها در حد علی دایی نیست.
و اصلاً چرا راه دور بریم تیم ملی فوتبال کشورمان امسال در رقابتهای مقدماتی جام‌جهانی 2018 روسیه سه بازی در برابر تیمهای ضعیف ترکمنستان، گوام و هند برگزار کرد، کدام یک از مهاجمان کشورمان توانستند گل‌های فراوانی به این سه تیم ضعیف بزنند.
حتی بازی ما با ترکمنستان که در رده 149 رده‌بندی جهانی فیفا قرار دارد گره‌خورد و ما نتوانستیم به نتیجه‌ای بهتر از تساوی 1-1 دست پیدا کنیم.
کسانی که از دایی انتقاد می‌کنند گل‌های خود را در برابر تیمهای ضعیف به ثمر رساند. این را پاسخ دهند که چرا این بار این حریفان آسان، گل‌های ملی مهاجمان کشورمان را افزایش ندادند.
پس شم گلزنی، تلاش و کوشش و سیری‌ناپذیری دایی را نباید زیر سوال برد. از طرف دیگر اصولاً تیمهای ضعیف در همه قاره‌‌ها وجود دارند اگر در آسیا ما تیمی مانند مالدیو و گوام را داریم در اروپا هم تیم‌هایی مانند جزایر فارد و جبل‌الطارق و مالت را داریم.
شاید گفته شود تیمهای نام برده شده بسیاری قوی‌تر از تیمهای آسیایی هستند، اما باید مقایسه درست انجام شود.
بهترین تیمهای آسیا هم هرگز در حد و اندازه‌های بهترین تیمهای اروپا نیستند به عبارت دیگر هر قاره را باید با توانمندی‌ها و امکانات سخت‌افرازی همان قاره مقایسه کرد.
مقایسه دایی با مهاجمانی مانند کلوزه و رونی از پایه غلط و به قول معروف ، قیاس مع‌الفارق است مگر کل تیم ملی ایران با تیمهای ملی آلمان و انگلیس قابل مقایسه است که بخواهیم علی دایی را با مهاجمان آنها مقایسه کنیم؟ و در آخر یک‌بار دیگر با یادآوری تعداد گل‌های ملی علی دایی به داشتن بازیکنی مانند او افتخار می‌کینم، یادمان باشد که دایی با به ثمر رساند 109 گل ملی، حداقل 109 بار موجب شادی ملت ایران شده است پس باید منصف بود و قدر اسطوره‌های ملی خود را دانست و گرامیشان داشت.
باید بداینم که بی‌ارزش کردن کارها و زحمات ارزشمند بزرگان کشورمان نه تنها چیزی به ما نخواهد افزود، بلکه حمله به میراث معنوی این سرزمین است و چه بسا مایه یاس و دلسردی دیگر نخبگان شود.
در دنیایی که کشورهای مختلف با صرف مبالغ هنگفتی ورزشکارانی را به استخدام خود در می‌آورند و تابیعتشان را تغییر می‌دهند تا به این ترتیب نامی برای خود دست و پا کنند و شاهد برافراشته‌شدن پرچم خود در میادین بین‌المللی باشند ما باید از داشته‌هایمان حفظ و حراست کنیم و حرمتشان را پاس بداریم.
*باشگاه خبرنگاران
بهانه حمله به علی دایی و رکورد گل‌های ملی، رکورد‌شکنی وین‌رونی در تیم ملی انگلیس است، مهاجم تیم ملی انگلیس هفته گذشته موفق شد پنجاهمین گل ملی خود را به ثمر برساند و رکورد بابی‌چارلتون را که با 49 گل، بیشترین گل ملی را برای انگلیس به ثمر رسانده بود، بشکند.
رکورد شکنی وین رونی باعث شد، باردیگر بحث رکورد‌داران گل‌های ملی بر سر زبان‌ها بیفتد.
در این بین عده‌ای غرض ورز، تلاش کردند تا به همین بهانه مقایسه‌ای بین برترین گلزنان تاریخ فوتبال انجام دهند، مقایسه‌ای که هیچ هدفی جز بی‌ارزش‌کردن کار بزرگ علی دایی در ثبت رکورد بیشترین گل‌های ملی نداشت.
گویی در این کشور، نخبه‌کشی و اسطوره‌کشی با خون بدخواهان عجین شده است، اما به چه قیمتی؟! آیا فرد یا افرادی به صرف اینکه از یک نخبه یا اسطوره خوشش نمی‌آید با با او مشکل دارد یا نتوانسته چیزی از آنها تلکه کند، اجاره دارد که قلم به دست بگیرد و علیه آن اسطوره و نخبه در هر حوزه‌ای که باشد، مطلب بنویسد.
متاسفانه تاریخ کشورمان از این دست «نخبه‌کشی» کم به خود ندیده است، حقیران همواره در صدر تحقیر بزرگان و حتی حذف آنها بوده‌اند. نمونه بارز آن قتل امیرکبیر به دست بدخواهان این مرد بزرگ است.
این اواخر نیز حمله به دستاوردهای پروفسور حسابی دانشمند بزرگ کشورمان و کوچک جلوه‌دادن کارهای وی نمونه‌ای دیگر از غرض‌ورزی‌ها و تسویه حساب‌های شخصی است.
کیست که نداند احترام به بزرگان این سرزمین در هر رشته و حوزه‌ای احترام به هویت ملی خودمان است و بی‌ارزش و کوچک‌شمردن آنها نه تنها چیزی به ما نمی‌افزاید که نشان‌دهنده اوج قدرشناسی و کوچک‌بودن خودمان است.
و حالا نوبت به علی دایی رسیده که سیبل تیرهای غرض‌ورزان و کینه‌توزان و افراد حقیر باشد.
مهاجمی که با تلاش و کوشش، خود را از یک تیم شهرستانی گمنام به تیم ملی رساند و بیش از یک دهه در تیم‌ملی فوتبال کشورمان گلزنی کرد.
نیازی به گفتن نیست که نام فوتبال ایران با علی دایی درهم آمیخته است، وی سال ها برای کشورمان افتخارآفرینی کرده و به واسطه حضور او در مجامع بین‌المللی و رقابت های اروپایی نام کشورمان هم مطرح می‌شد و چه کسی است که نداند فوتبال ما را با دایی می‌شناختند و هنوز می‌شناسند.
حضور دایی در نشست‌های مختلف فیفا و عضویت او در کمیته‌های فنی این نهاد جهانی به مثابه حضور ایران و نقش‌آفرینی نماینده‌ای از کشورمان در مجامع بین‌المللی بوده است و اما بپردازیم به بررسی گل‌های ملی علی دایی و نقد منتقدان اسطوره فوتبال کشورمان: گفته شده است که تعدادی از گل‌های علی دایی از روی پنالتی به ثمر رسیده است، نویسنده چالش گل‌های ملی دایی با زحمات فراوان ، تعداد گل‌هایی را که دایی از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده محاسبه کرده و به عدد 16 رسیده است.
وی گفته است دایی در برابر کره جنوبی، عراق، گوام، مالدیو، عربستان، لبنان،قطر، ژاپن، تایلند، لائوس، بحرین و توگو از روی نقطه پنالتی 16 گل به ثمر رسانده است.
حال سئوال این است که آیا پنالتی جزئی از فوتبال نیست؟ و آیا هر بازیکنی می‌تواند پنالتی را به گل تبدیل کند؟ اگر نگاهی به تیم‌هایی که دایی در برابر آنها پنالتی‌های خود را تبدیل به گل کرد بیندازیم می‌بینیم که مهاجم سابق تیم ملی کشورمان در این زمینه موفق عمل کرده و در برابر تیمهای بزرگی مانند ژاپن و کره‌جنوبی که غول‌های آسیا محسوب می‌شوند هم گلزنی کرده است، حتی گل‌زدن به عربستان در آن سال‌هایی که این تیم از قدرت‌های بزرگ اسیا محسوب می‌شد هم کاری سخت است.
برخلاف تفکر منتقدان دایی، گل‌زدن از روی نقطه پنالتی نه تنها ضعف محسوب نمی‌شود بلکه بازیکنانی که از قدرت روحی و روانی و توانمندی فنی بالایی برخوردار باشند می‌توانند پشت توپ بایستند و ضربه پنالتی بزنند، بازیکنانی که بتوانند با روحیه بالای خود بر جو سنگین بازی و ورزشگاه چیره شوند.
شاید پنالتی‌زدن به تیم‌هایی مانند گوام و بحرین و لائوس ساده به نظر برسد اما یادمان نرفته که همین چند فصل گذشته یکی از تیمهای باشگاهی کشورمان با بحران پنالتی‌زدن مواجه بود و همین حالا هم تیم‌هایی هستند که به دلیل ضعف در این حوزه ، نتوانسته‌‌اند از فرصت‌های خود استفاده کنند.
ضمن آنکه بار دیگر باید یادآورشویم پنالتی‌زدن به تیم‌هایی مانند عربستان، ژاپن، کره‌جنوبی و حتی عراق و توگو با توجه به این که معمولاً جو بازی سنگین بوده بسیار دشوار و نیازمند آمادگی روانی بالایی است.
یکی دیگر از انتقادهایی که به علی دایی می‌شود این است که او تعدادی از گل‌های ملی خود را در دیدارهای دوستانه به ثمر رسانده است.
منتقدان دایی تعداد گل‌های او در دیدارهای دوستانه را 25 گل برآورد کرده‌اند.
آیا گلزنی در دیدارهای دوستانه برای یک مهاجم ضد ارزش است؟ یا اوج انگیزه یک بازیکن ملی‌پوش را نشان می‌دهد و مگر یک مهاجم وظیفه‌ای جز گلزنی دارد؟ حالا اگر دیداری دوستانه باشد مهاجم ملی‌پوش باید بگوید چون این مسابقه دوستانه است پس من خود را به آب‌و‌آتش نزنم و دروازه حریف را باز نکنم؟
همه کارشناسان و تحلیل‌گران منصف به این مسئله اذعان دارند که علی دایی بازیکنی جاه‌طلب و سیری ناپذیر بود.
برای دایی تفاوتی نمی‌کرد در یک مسابقه دوستانه در محلات بازی می‌کند یا در یک مسابقه رسمی در سطح قاره‌ای و جهانی، او وقتی قدم به میدان می‌گذاشت سرشار از انگیزه بود همان چیزی که الان برخی از بازیکنان فاقد آن هستند و یا زود اشباع شده‌اند.
اتفاقاً تیمهای باشگاهی و ملی ما الان بازیکنانی مانند دایی نیاز دارد که همیشه و برای هر میدانی سرشار از انگیزه باشند بازیکنانی با وجود مصدومیت و شکستن سر همچنان فداکارانه در خدمت تیم ملی باشند.
هنوز یادمان نرفته دایی در برابر کویت با سری شکسته و تنی رنجور همچنان به دنبال گلزنی بود. او هیچگاه مراقبت پاهای خود نبود و برای تیم ملی از جان مایه می‌گذاشت.
از دیگر انتقاداتی که به دایی می‌شود این است که او گل‌های خود را در برابر تیمهای درجه چندمی مانند گوام، مالدیو، لائوس و بحرین به ثمر رسانده است.
مگر این تیم‌ها در آسیا فقط در برابر ایران به میدان می‌رفتند؟ آیا تیمهای ضعیف در برابر ژاپن، کره، استرالیا و دیگر تیمهای مدعی آسیا حاضر نمی‌شدند، پس چگونه است که رکورد گل‌های ملی مهاجمان این کشورها در حد علی دایی نیست.
و اصلاً چرا راه دور بریم تیم ملی فوتبال کشورمان امسال در رقابتهای مقدماتی جام‌جهانی 2018 روسیه سه بازی در برابر تیمهای ضعیف ترکمنستان، گوام و هند برگزار کرد، کدام یک از مهاجمان کشورمان توانستند گل‌های فراوانی به این سه تیم ضعیف بزنند.
حتی بازی ما با ترکمنستان که در رده 149 رده‌بندی جهانی فیفا قرار دارد گره‌خورد و ما نتوانستیم به نتیجه‌ای بهتر از تساوی 1-1 دست پیدا کنیم.
کسانی که از دایی انتقاد می‌کنند گل‌های خود را در برابر تیمهای ضعیف به ثمر رساند. این را پاسخ دهند که چرا این بار این حریفان آسان، گل‌های ملی مهاجمان کشورمان را افزایش ندادند.
پس شم گلزنی، تلاش و کوشش و سیری‌ناپذیری دایی را نباید زیر سوال برد. از طرف دیگر اصولاً تیمهای ضعیف در همه قاره‌‌ها وجود دارند اگر در آسیا ما تیمی مانند مالدیو و گوام را داریم در اروپا هم تیم‌هایی مانند جزایر فارد و جبل‌الطارق و مالت را داریم.
شاید گفته شود تیمهای نام برده شده بسیاری قوی‌تر از تیمهای آسیایی هستند، اما باید مقایسه درست انجام شود.
بهترین تیمهای آسیا هم هرگز در حد و اندازه‌های بهترین تیمهای اروپا نیستند به عبارت دیگر هر قاره را باید با توانمندی‌ها و امکانات سخت‌افرازی همان قاره مقایسه کرد.
مقایسه دایی با مهاجمانی مانند کلوزه و رونی از پایه غلط و به قول معروف ، قیاس مع‌الفارق است مگر کل تیم ملی ایران با تیمهای ملی آلمان و انگلیس قابل مقایسه است که بخواهیم علی دایی را با مهاجمان آنها مقایسه کنیم؟ و در آخر یک‌بار دیگر با یادآوری تعداد گل‌های ملی علی دایی به داشتن بازیکنی مانند او افتخار می‌کینم، یادمان باشد که دایی با به ثمر رساند 109 گل ملی، حداقل 109 بار موجب شادی ملت ایران شده است پس باید منصف بود و قدر اسطوره‌های ملی خود را دانست و گرامیشان داشت.
باید بداینم که بی‌ارزش کردن کارها و زحمات ارزشمند بزرگان کشورمان نه تنها چیزی به ما نخواهد افزود، بلکه حمله به میراث معنوی این سرزمین است و چه بسا مایه یاس و دلسردی دیگر نخبگان شود.
در دنیایی که کشورهای مختلف با صرف مبالغ هنگفتی ورزشکارانی را به استخدام خود در می‌آورند و تابیعتشان را تغییر می‌دهند تا به این ترتیب نامی برای خود دست و پا کنند و شاهد برافراشته‌شدن پرچم خود در میادین بین‌المللی باشند ما باید از داشته‌هایمان حفظ و حراست کنیم و حرمتشان را پاس بداریم.
*باشگاه خبرنگاران
