به گزارش شهدای ایران به نقل از خبرنامه دانشجویان ایران؛ در سالهای پایانی دهه شصت و همزمان با پایان گرفتن جنگ تحمیلی بحث مشکلات جدی پایتخت و لزوم تغییر آن مطرح شد که براساس برآوردهای ان زمان اجرا کردن این برنامه هزینه ای معادل 10 سال بودجه دولت وقت را نیاز داشت، اما غلامحسین کرباسچی در همان زمان با برنامه ای جایگزین از شهرداری اصفهان به تهران آمد.

برنامه ای که کرباسچی مطرح کرد اجرای گسترده طرحهای عمرانی بود که تا ان زمان در هیچ یک از شهرهای کشور سابقه نداشت و بخش عمده ای از هزینه این اقدامات بر اساس برنامه مطرح شده از محل عوارض و مالیات های شهرداری تامین می شد.

 این اقدام در نهایت باعث رشد شدیدی قیمتها در پایتخت شد و طی پند سال هزینه زندگی در پایتخت به شکل سرسام آوری بالا رفت و به دنبال خود انتقادات جدی را دامن زد که در پاسخ به آن مدافعان وطراحان برنامه عمرانی تهران بیان می کردند افزایش قیمت ها باعث کاهش جمعیت تهران شده و در عمل مهاجرت به پایتخت را معکوس خواهد کرد.

در توجیه این اقدام نیز بیان می شد هیچ دلیلی ندارد افرادی که توان زندگی در پایتخت راندارند بتوانند در تهران زندگی کنند و این افزایش ها افشار کم درآمد را از تهران دور می کند. 

زمانیکه کرباسچی در دهه 70 شهردار تهران بود می‌گفت باید تهران از نظر مدرن بودن تبدیل به شهری بشود که هر کس زیر 500 هزارتومان درآمد دارد تهران را ترک کند چون نمی‌تواند هزینه‌های چنین شهری را پرداخت کند.  این نوع تفکر ناشی از یک عقل ابزاری است که فقط  دغدغه فنی دارد و  مسایل فرافنی و فراتکنیکی مثل دغدغه عدالت در آن راهی ندارد.

سخن کرباسچی از آن جهت اهمیت دارد که وی یکی از نزدیکان آقای هاشمی است که در حزب کارگزارن نقش اصلی در اجرای منویات آقای هاشمی داشت.

برای درک در آمد 500 هزار تومانی آن زمان شاید بد نباشد به فیش های حقوقی آن زمان نگاهی کنیم تا مشخص شود فاصله طبقاتی و سردمداری تکنوکرات ها چه آرمان شهری می ساخت.

برای مثال فیش حقوقی یک دبیر در سالهای پایانی دوران سازندگی می تواند الگوی مناسبی را ارائه دهد. فیش حقوقی یک دبیر آموزش و پرورش پایان دوره سازندگی و به طور دقیق تر 1-1-76 با 19 سال سابقه و حتی با وجود مدیریت یک مدرسه بالغ بر 38 هزار تومان است و در این شرایط عضو و رئیس حزب کارگزاران سازندگی مدعی است تهران باید شهری شود که کسی که زیر 500 هزار تومان در آمد دارد از شهر برود با یک حساب ساده فرض کنید با این تقاوت تقریبا 12.5 برابری در شرایط امروز اگر بنا به خواست سرداران سازندگی بود اکنون باید کسی که ماهیانه زیر 10 میلیون در آمد داشت باید از تهران می رفت.

آقای هاشمی رفسنجانی پس از اینکه گفته بود حضورش را با وجود کهولت سن خیانت به کشور و انقلاب می داند اما به قول دخترش ساعت پنج و نیم عصر شنبه تصمیم گرفت در انتخابات شرکت کند. این تصمیم فارغ از اینکه خود نوعی قبول کردن سازو کار انتخاباتی و پشت پای دیگر به دروغ تقلب است (اینجا) حاکی از این بود که حالا اما آقای هاشمی عزم خود را جزم کرده است تا به همگان اثبات کند هاشمی هاشمی است هرچند اگر 80 سال سن داشته باشد. اما هاشمی چه سمت و سویی را در انتخابات پیش خواهد گرفت و اگر رئیس جمهور هفتم، رئیس جمهور چهارم شد، هاشمی کشور و مردم را به کجا خواهد برد. 

هاشمی رفسنجانی عصر روز یکشنبه اولین بیانیه انتخاباتی خود را صادر کرد و صریحا در این بیانیه مسیر اداره کشور را تبیین کرد. هاشمی رفسنجانی صریحا در بیانیه خود اعلام کرد کشور را به کجا می خواهد ببرد.

وی صریحا می گوید: «پا به میدانی ‌گذارم که قبلاً در سال‌های پس از جنگ 8 ساله حزب بعث علیه ایران که نتیجه آن ویرانی 5 استان کشور و نابودی زیرساخت‌ها و امکانات بود، تجربه کرده بودم. سال‌هایی که به دلیل وجود همدلی، اتحاد و اعتماد در جامعه و به کمک شما مردم فهیم و قدرشناس، به تدریج رکود اقتصادی، دلسردی‌های اجتماعی، ویرانی‌های زیرساخت‌ها و تولید، کسر بودجه، بیکاری و مشکل کسب و کار، از کشور رخت بربست و ایران عزیز به دست شما مردم و استفاده از مدیران لایق، دلسوز و معتدل از همه طیف‌ها و سلایق سیاسی، به رشد و بالندگی رسید و در عرصه بین‌المللی و سیاست خارجی نیز، با تنش‌زدایی، ایجاد تعامل و گفت‌وگوهای سازنده و شفاف براساس احترام و حفظ عزت و کرامت، حقانیت سیاسی کشور را هم به اثبات رساندیم.»

عصر طلایی که هاشمی رفسنجانی برای ایران متصور است حتی دوران اصلاحات هم نیست و وی صراحتا دوران سازندگی را به مردم پیشنهاد مجدد می دهد که بیایید که گذشته باز گردیم!

بنابراین هاشمی همانطور که می گوید، بر «نقد مطلق وضع موجود» و «بازگشت بدون تغییر به گذشته خصوصا دوره سازندگی» تاکید دارد.