به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ سال های دفاع مقدس پر است از نیروهایی که خالصانه جانشان را در دست گرفته در مقابل دشمن بعثی مقاومت کردند. سرنوشت بسیاری از این رزمندگان بعد از جنگ به گونه ای رقم خورد که در اثر کوتاهی برخی از مسئولین با مشکلات عدیده ای مواجه شدند. شاید بسیاری از مردم با شنیدن نام جانباز گمان کنند از سهمیه یخچال و فرش و دانشگاه گرفته تا حقوق های چند میلیونی، روزی رزمندگان سال های جنگ است. اما نگاهی به وضعیت بسیاری از جانبازان به ویژه جانبازان شیمیایی و اعصاب و روان حکایت از آن دارد که کوتاهی در قبال ایشان زندگی شان را مختل کرده است. جانباز گمنامی که نمی خواهد نامش رسانه ای شود در گفت وگو با شهدای ایران از فراموشی اش در ارتش و اخراج بعد از مجروحیت گلایه می کند و می گوید از جانبازی ام حتی یک کارت هم عایدم نشد.

وی در این گفت و گو اظهار داشت: در ابتدای جنگ وارد ارتش شدم و 7 سال از بهترین روزهای جوانی ام را درخط مقدم گذراندم و 2 بار هم مجروح شدم که برای آن هم صورت سانحه دارم و هم مدرک بالینی جانباز شدن من موجود است.

این جانباز ادامه داد: در سال های پایانی جنگ و قبل از پذیرش قطعنامه 598 شیمیایی شدم و یک ترکش به سر و کمرم اصابت کرد و دچار موج انفجار شدم و بعد از آن به بیمارستان منتقل شده و بستری شدم . پس از آن مدتی هم در بیمارستان 501 اعصاب و روان تهران بستری بودم که کمیسیون ارتش هم درجه طبقه 3 را به من داد چرا که در آن زمان هنوز درصد جانبازی مطرح نشده بود. بعد از آنکه از بیمارستان مرخص شدم به دلیل شدت موج انفجار در خانه بستری بودم تا اینکه بعد از 4 ماه متوجه شدم ارتش من را به دلیل غیبت و عدم حضور در کار اخراج کرده است. و با آن که علم به مجروحیت من داشتند اما نه کارت ایثار به من تعلق گرفته است و نه درصد جانبازی دارم و نه دفترچه بیمه.

این جانباز دفاع مقدس که جز صورت سانحه اش دیگر مدرکی برای اثبات جانبازی اش ندارد، می گوید: نباید بعد از جنگ اینگونه با ما رفتار می شد این حق جانبازانی چون من نیست که همچون تفاله دور انداخته شویم .