به گزارش شهدای ایران، به مناسبت پنجاه و هشتمین سالروز ولادت شهید جاویدالاثر "ابراهیم هادی" حرکتی خودجوش توسط خانه شهید مرکز فرهنگی گلزار شهدا و با همراهی دوستان و همرزمان این شهید در گلزار شهدای تهران انجام شد.

به مناسبت روز تولد این شهید بزرگوار صبح امروز سه شنبه اول اردیبهشت ماه جشن تولدی با حضور خانواده شهدا و ایثارگران بر سر مزار یادبود شهید ابراهیم هادی در قطعه ۲۶ ردیف ۵۲ شماره یک، برگزار شد که کیک تولدی که توسط دوست‌داران این شهید تهیه شده بود میان حاضرین در مراسم تقسیم گردید.

سیدامیر حاج‌احمدی، از دوستان شهید، در این مراسم که از ساعت ۱۱:۳۰ برگزار شد، به مدیحه‌سرایی پرداخت و حاضران در ادامه مزار یابود وی را گلباران و عطرافشانی نمودند.

ابراهیم هادی در اول اردیبهشت سال ۳۶ در محله شهید سعیدی حوالی میدان خراسان دیده به هستی گشود. او چهارمین فرزند خانواده بشمار می‌رفت. با این حال پدرش مشهدی محمدحسین به او علاقه خاصی داشت. وی نیز منزلت پدر خویش را به درستی شناخته بود. پدری که با شغل بقالی توانسته بود فرزندانش را به بهترین نحو تربیت کند. ابراهیم نوجوان بود که طعم تلخ یتیمی را چشید. از آنجا بود که همچون مردان بزرگ زندگی را پیش برد.

دوران دبستان را به مدرسه طالقانی رفت و دبیرستان را نیز در مدارس ابوریحان و کریمخان سپری کرد. سال ۵۵ توانست به دریافت دیپلم ادبی نائل شود. از همان سال‌های پایانی دبیرستان مطالعات غیر درسی را نیز شروع کرد. حضور در هیئت جوانان وحدت اسلامی و همراهی و شاگردی استادی نظیر علامه محمدتقی جعفری بسیار در رشد شخصیتی ابراهیم مؤثر بود. وی در دوران پیروزی انقلاب شجاعت‌های بسیاری از خود نشان داد.

او همزمان با تحصیل علم، به کار در بازار تهران مشغول بود. پس از انقلاب در سازمان تربیت بدنی و بعد از آن به آموزش و پرورش منتقل شد. ابراهیم همچون معلمی فداکار به تربیت فرزندان این مرز و بوم مشغول شد. اهل ورزش بود. با ورزش پهلوانی، یعنی ورزش باستانی شروع کرد. در والیبال و کشتی بی‌نظیر بود. هرگز در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه می‌ایستاد. مردانگی او را می‌توان در ارتفاعات سر به فلک کشیده بازی دراز و گیلان غرب تا دشت‌های سوزان جنوب، مشاهده کرد. حماسه‌های او در این مناطق، هنوز در اذهان یاران قدیمی جنگ تداعی می‌کند.

دروالفجر مقدماتی، پنج روز به همراه رزمندگان گردان کمیل و حنظله در کانال‌های فکه مقاومت کردند، اما تسلیم نشدند. سرانجام در ۲۲ بهمن سال ۶۱ بعد از فرستادن رزمندگان باقی مانده به عقب، تنهای‌ تنها، با خدا همراه شد. دیگر کسی او را ندید. او همیشه از خدا می‌خواست گمنام بماند، زیرا گمنامی صفت یاران خداست. خدا هم دعایش را مستجاب کرد. شهید هادی، سال‌هاست که گمنام وغریب در فکه مانده تا خورشیدی باشد برای راهیان نور.

در ماجرای مشهوری آمده است که حاج میرزا اسماعیل دولابی، در اولین برخورد با این شهید بزرگوار از او تقاضای نصیحتی کرده بود.