پروفسور افتخار عارف حسین رئیس موسسه فرهنگی اکو گفت: کسی از صاحبان علم در شبه قاره هند نبود که زبان فارسی نداند، اما وقتی انگلیس‌ها آمدند و بر این منطقه سلطه یافتند، نخستین اقدامشان از بین بردن زبان فارسی بود.
به گزارش شهدای ایران وی ادامه داد:ظاهراً آن‌ها می‌خواستند زبان‌های بومی منطقه را رشد دهند، اما
زبان فارسی را که مادر همه زبان‌ها در منطقه بود، از بین بردند که با این کار،
فرهنگ یک منطقه عظیم در خاورمیانه از بین رفت.
همه سلاطین بر این عقیده‌اند که در هر زمان تمدنی وجود دارد که بر همه تمدن‌های
کوچک غالب است و بدون وجود آن باقی ماندن تمدن‌های کوچک امکانپذیر نیست. سبک و
سیاق اشیا‌ء پیرامون ما در همین تهران نشان دهنده وجود تمدنی است.برخی
نشانه‌های فرهنگی وجود دارد که دچار تغییر و تحول شده است. من مثال‌هایی درباره
منزل خودم به کار می‌برم. مثلاً ما در قدیم با دست غذا می‌خوردیم، اما الان با
قاشق غذا می‌خوریم؛ ما برای صرف غذا سفره‌ای پهن می‌کردیم که روی آن اشعار فارسی
نوشته شده بود و قالیچه‌ای بر دیوار منزل داشتیم که آن هم اشعار فارسی داشت و روی
زمینی که قالی داشت می‌نشستیم و غذا می‌خوردیم. خانه‌هایی که قبلاً داشتیم یک حریم
خصوصی بود که در آن خانم‌ها به راحتی زندگی می‌کردند، بخشی از آن به خانواده
اختصاص داشت و فضایی هم مخصوص میهمان‌ها بود، اما الان همه در یک اتاق هستند.در
جامعه امروز، ما در اتوبوس، مترو، هواپیما و... سوار می‌شویم و ساندویچ و غذاهای
آماده می‌خوریم و خانم‌ها در مایکروفر غذا می‌پزند. ما برای جدا شدن از یکدیگر به
جای خداحافظی، از واژه «بای بای» استفاده می‌کنیم و .... جشن تولدها در قدیم به
سبک متفاوتی برگزار می‌شد که اکنون رایج نیست. بسیاری از رسومی که در جوامع امروزی
رایج است در 50 سال گذشته دیده نمی‌شود؛ مثل ولنتاین و.... این نشان می‌دهد که
تمام تشریفات ما عوض شده است. اکنون که دنیا به یک دهکده جهانی تبدیل شده، نباید
نابود شویم، بلکه باید راهی برای ماندن پیدا کنیم
