سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ پای درد دلش که بنشینی خیلی زود به عمق دلشکستگی اش از فراموشی و بی وفایی مسئولین پی خواهی برد، از هیچ کس طلبکار نیست و هر کاری هم که  کرده برای رضای خدا بوده و اسلام و وطن.

محمد رضا نصیری جانباز شیمیایی 20 درصد مشهدی، 14 سال بیشتر نداشت که به صورت داوطلب عازم جبهه های جنگ شد، در عملیات کربلای 5 برای بار نخست شیمیایی و مصدوم شد و دست بر قضا در والفجر 9 هم دوباره شیمیایی شد ولی از پای ننشست و مصدومیت نتوانست وی را زمین گیر کند.

در جزیره مجنون 25 نفر از همرزمانش در محاصره دشمن  گرفتار شده بودند و یک قدم با اسارت فاصله نداشتند که با 6 نفر از همرزمان دلیرش به دل سپاه دشمن زدند و همه یارانشان را از چنگال دشمن رهانیدند.

محمد رضا نصیری، که دل پر دردی از مسئولین بنیاد استان خراسان رضوی دارد به خبرنگار شهدای ایران گفت:  اگر قهرمان ملی کشور دیگری بودیم از ما تندیس شجاعت می ساختند ودر میدان اصلی شهر نصب می کردند ولی ما با خدا معامله کردیم و منتی هم بر سر کسی نداریم، 6 سال است که خانه نشین هستم و طی این مدت هیچ یک از مسئولین بنیاد شهید حالی از من نپرسیدند و به تنهایی و سختی هزینه های سرسام آور درمانم را پرداخت می کنم تا جایی که سال 90 دوبار در بیمارستان ابن سینای مشهد بستری شدم که رفتار کادر بیمارستان به حدی زشت و توهین آمیز بود که یک بار از طرف آنها مورد ضرب و شتم نیز قرار گرفتم ولی هیچ کس به مشکل من رسیدگی نکرد و از آن موقع به علت بدهی یک میلیونی که به بیمارستان دارم  کارت ملی پسرم آنجا گرو مانده است.

وی در خاتمه گفت: چون قبلا کارمند وزارت راه و ترابری بودم حقوق از کارافتادگی ناچیزی دریافت می کنم که به سختی جواب گذران عادی زندگی را می دهد و در تامین هزینه های درمانی ام به شدت دچار مشکل هستم و نمی دانم مسئولین بنیاد شهید چه زمانی به فکر حل  مشکلات ما جانبازان  خواهند افتاد.