شهدای ایران:سرویس فرهنگی/"بی‌ بدن" به کارگردانی مرتضی علیزاده سوژه جنایی و ملتهب را برای روایت انتخاب کرده بود و شباهتش با یکی از پرونده‌های جنایی معروف، حسابی توجهات را به خود جلب کرده بود.




حاشیه‌های فیلم پیش از اکران، خیلی‌ها را نسبت به تماشای فیلم کنجکاو کرده بود .فیلم روایتی جذاب و پرکشش داشت و تا پایان همه را با خود همراه کرد. همچنین بازی بازیگران فیلم نیز یکی از نقاط قوت فیلم به شمار می‌رود.




هرچند به گفته کارگردان، پرونده الهام گرفته از پرونده قتل غزاله شکور به دست آرمان عبدالعالی که چندین بار تا مرحله اجرای حکم رفت و برگشت نیست اما سوژه ی مهمی برای مخاطب از جمله خانواده هاست هشدار مهمی در حوزه تربیتی و اسلامی است که فاصله گرفتن از تربیت درست و زندگی سالم و الگوی درست موجب پریشانی دو خانواده و در امتداد آن یک جامعه است.



هرچند روند کند داستان، ضعف های سکانسی و مبهم شخصیت های داستان به چشم دیده میشود اما عدم توجه به نیاز حمایتی فرزند، غفلت از تربیت او و ولنگاری و ازادی روابط دختر وپسری نتایجی است که "بیبدن" به تصویر کشیده است پدری که درگیر و دار کار از دختر خود غافل بوده و مادری که با نیت خیر و صلاحدید فرزندش بدون مشورت به تنهایی اقدام می کند و زمینه ساز پرونده قتل او میشود.

فیلم بی بدن هرچند در امتداد ان به داستانی ضد قصاص مبدل می شود اما با پایان داستان ورق برمیگردد و  روایتی که صداقت و افشای حقیقت برای آن یک ارزش شناخته شده و حتی میتواست پایان زندگی قاتل را تغییر دهد.

بی بدن برخلاف فیلم هایی که این سالها در سینما مشاهده شده اینبار قاتل را قصاص می کند تا درس عبرتی باشد برای کسانی که قتل می کنند و تلاش دارند تا با نفوذ در دستگاه قضایی روند پرونده شان را برگرداند.

بی بدن به خوبی توانسته تمام زحمات سیستم قضایی را برای هم حل و فصل پرونده های قتل و جلوگیری از اعدام و از سویی حق بودن خواسته اعدام برای اولیای دم را به نمایش گذارد.