انقلاب شکوهمند اسلامی‌ایران با نگاهی آرمان گرا در ذهن بسیاری چشم‌اندازی زیبا از آینده به وجود آورد که تجسم آن نیز موجب شعف و شادی بود! به نظر می‌رسد تغییر ارزش‌ها مهم ترین دگرگونی است که به مرور موجب تغییرات زیادی شده است.

روزگاری نه چندان دور ثروت اندوزی مذموم بود و ساده زیستی یک ارزش بود... بدیهی است ،اسلام برای ثروت، اهمیت قائل است و تولید ثروت را مطلوب می‌داند به شرط اینکه از آن، برای ایجاد فساد و سلطه و اسراف استفاده نشود.اما امروز مسابقه ای بی پایان برای پولدار شدن به هر طریقی به‌راه افتاده است که بعضی ها را درگیرخود نموده كه بامنطقی شدن تحمل دشواری ها و ترویج ایثار و از خودگذشتگی با این عملکرد سنخیتی ندارد.

بعد از تهاجم به كشورمان بهترین جوانان این مرز و بوم بدون چشمداشتی به دفاع پرداختند ، با یک محاسبه ساده و درنظر گرفتن شرایط ایام دفاع مقدس با قاطعیت می‌توان گفت ؛ احدی را نمی‌توانید بیابید که برای بهره‌مندی از مادیات به جبهه ها رفته باشد چون در آن روزها هیچ امتیازی پیش بینی نشده بود و آنچه آنجا تقسیم می‌کردند تیر بود و ترکش ! با یک تفحص می‌توان دریافت امتیازات و قوانین حمایتی عمدتا پس از جنگ به تصویب رسیده است که عملاً هم در حد شعار باقی مانده است‌ و اینکه به‌رغم گذشت سال ها هنوز جامعه ایثارگری ما با مشکلات عدیده روبه‌رو می‌باشد.

آیا شایسته است کسی که برای بقای این نظام مقدس جانش را بر کف نهاده و با نثارسلامتی اش هنوز هم درد می‌کشد ، باید در پیچ و خم زندگی روزمره تقلا کند و گاهی با بی حرمتی هم مواجه گردد و هیچ کس هم جوابگو نباشد و درد دلش را هم برای اینکه دشمن شاد نشود در دل نهان کند‌ ولی فلان فوتبالیست مشهور اگر چند روز از پرداخت قرارداد چندصد میلیونی اش (برای 9 ماه)بگذرد زمین و زمان را به باد انتقاد می گیرد و ده ها ساعت مصاحبه برای این موضوع برگزار می‌شود. در توجیه این هزینه ها می گویند عمر حرفه‌ای یک فوتبالیست محدود است و باید برای آینده‌شان چاره اندیشی کنند! چطور در مورد یک جانباز ازکارافتاده نمی‌گوییم : تحمل شبانه‌روزی مرارت های مجروحیت برای خود و خانواده اش به کنار ، او دیگر توان کار ندارد پس لا اقل زندگی مادی اش را تامین کنیم؟ یا اینکه او که برای خودش کاری نکرد ، حداقل خاطرش را از آینده فرزندانش بعد از مرگ مطمئن کنیم...این حق ایثار گران ماست نباید منتی بر آنان گذاشت.