شهدای ایران: داغ صیاد،‌کاظمی، حاج قاسم فقط دل باغبان را می‌شکند کمرش را هرگز، هیهات!

امروز عصر عاشورا نیست،‌ صبح عاشوراست و هنوز در سپاه حضرت ماه علی اکبرها سربند شهادت دارند و قاسم‌ها شهادت را شیرین‌تر از عسل می‌خوانند و پرستارها الگو از زینب گرفته‌اند و پاسدار حرم سلامت شده‌اند.

دعا می‌کند هرشب در نماز شب، پدر، دخترانش را، پسرانش را، همان جوان جامه سفیدی که عقب انداخت عروسی را. تا بیمار کرونایی با امید بیشتر موج ویروس ترس را بخواباند.

آری! پرستارهای ما عین پاسدار‌های ما مرد ایثارند. درست مثل غواص‌های کربلای 4 و عباس‌های تشنه لب دشت عباس. ما اگر بباز عرصه بودیم بدن بی‌سر همت امیدمان را می‌شکست. ولی هنوز چشم ما به چشم سردار خیبر است و این ماه اسفند است بیا اسفند دود کنیم برای بچه‌های پرستار. چند شب است نخوابیده‌اند. در همان خط قاسم در همان خط خون.

نه! ما زمین نمی‌خوریم. دهه 60 صدام آمریکایی می‌خواست میدان آزادی را بزند. ولی ما قد کشیدیم به بلندای برج میلاد و مساحت خاک‌مان با وجود این همه خصومت تهدید و تحریم همان است که 40 سال پیش در شرف نهضت انقلاب اسلامی همین بس.

در شهامت نظام جمهوری اسلامی همین بس. در قوت این ملت همین بس. مرز همان مرز است،‌ خط همان خط. خاک همان خاک، اما سردارمان که شهید می‌شود از شمال کالیفرنیا تا جنوب هندوستان برایش مجلس می‌گیرند. نه مجلس ختم، که مجلس شروع و مجلس شعور و مجلس شور و مجلس شهادت.

بگذار فاش بگویم در هر خاکی که قاسم هوادار دارد ما اهتزاز پرچم ایران را می‌بینیم. حالا مباهله آقای ترامپ قمارباز. کدام ژنرال آمریکایی بمیرد این جور می‌شود دنیا که برای سردار ما شد؟!

این ملت را از چه می‌ترسانید؟! مگر ما با عروج حاج حسین خرازی شکستیم؟ اصلا مگر علمدار کجا رفته حالا؟ صاحب آن آستین خالی که با باد تکان می‌خورد چنان زنده است که حتی خرازی ندیده‌ها مست تبمسش شده‌اند و ما همه بچه‌های شرق ابوالخصیبیم و بودیم آن روز. با دوربین آوینی و دیدیم حاج حسین را؛ حسین خرازی.

 ملت‌ سردار خنده‌های ناتمام سرافکنده نخواهد شد و خطبه‌های خامنه‌ای بی‌مالک نخواهد شد. سید خود مالک است. مالک اشتر مهدی فاطمه. مسلم آخرالزمان، ولی نه در کوفه که در ام‌القری. هر چه می‌خواهد فساد ببارد، فتنه ببارد حتی کرونا بیاید آخر این قصه، قهرمان این قصه بانوی پرستاری است که جلوی لنز عکاس فارس فقط خندید مثل خرازی...