وقتی نام شهدا را از تابلوهای کوچه ها و خیابانهایمان نه در دوران حسین قلی خان بلکه در همین چند سال اخیر مدیریت پایتخت حذف می کنند و کسی یادش نمی آید مدیون شهداست.
به گزارش خبرنگار سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران؛ بعد از اصرار های اطرافیان دکتر محمد باقر قالیباف در خصوص تکیه مجدد وی بر صندلی مدیریت پایتخت و اظهار نظر رزمنده سابق جبهه های حق علیه باطل نسبت به منتقدان بودجه شهرداری تهران داود براتی مسئول هیأت خانواده شهدا و ایثارگران که نامش با پرونده ساماندهی ( تخریب ) گلزار شهدا گره خورده است در نامه ای که در اختیار پایگاه خبری شهدای ایران قرار گرفت نسبت به بهره برداری های سیاسی از شهدا گلایه کرد.
بنا بر این گزارش مشروح نامه این برادر شهید به قرار زیر است :
بسم رب الشهدا و و الصدیقین
جوابیه دکتر محمد باقر قالیباف به منتقدان بودجه شهرداری کلان شهر تهران را می خواندم که جملاتی چند در این بیانیه جالب توجه بود. اظهار به موفقیت در فعالیتهای فرهنگی شهرداری تهران در زمان مدیریت دکتر قالیباف آن هم از زبان خودشان بیش از هر چیز یادآور اظهار به خادمی خانواده شهدا از زبان ریاست بنیاد شهید و امور ایثارگرانی بود که هر روز با موجی از اعتراضات تند جامعه ایثارگری کشور مواجه می شد.
اقدامات چند دهه گذشته شهرداری تهران حکایت از آن دارد که نه تنها در زمینه خدمات فرهنگی ضعیف عمل شده است بلکه همچون نمکی بر زخم های باز مادران و پدران شهدا و ریختن آب در آسیاب دشمن بوده است. اینکه مسئولی چون حضرتعالی در عملکردی نمایشی اظهار به دوستداری شهدا و ادای دین به مقام مادران شهدا داشته باشد دال بر مدیریت فرهنگ ایثار در شهر نمی باشد.
این اظهارات دکتر قالیباف که از قبل از انتخابات ریاست جمهوری یازدهم آغاز گردیده گویی نشانی از این است که وی هر چه در توان دارد از خانواده شهدا و ایثارگران تقدیم پست و جایگاه سیاسی خودمی کند.
اما باید بگویم آقای دکتر قالیباف! آخر مگر یادمان رفته که ساماندهی ( تخریب ) قبور شهدا حتی با ناله های مادران شهدا ادامه پیدا کرد و نه تنها از دوستانی که سنگ ادای دین به شهدا را سر می دهند پاسخی داده نشد بلکه بودجه چند ده میلیاردی آن چند برابر شده و بر کسی پوشیده نیست که مجری اول و آخر این پروژه شخص جنابعالی و نیروهای شما بوده اند و اگر نبودند مسئولین دیوان عدالت اداری که حکم بر توقف طرح صادر کردند، گرگهای خارج نشین دندان تیز کرده منتظر گریه مادران شهدا و اختلاف بین خانواده شهدا و نظام بودند؛ تا جایی که سخنان گرانقدر مقام معظم رهبری که فرمودند رضایت خانواده شهدا در طرح ساماندهی قبور شهدا واجب شرعی است آب بر آتش همه آنان ریخت.
البته ناگفته نماند آنان که نتوانستند به اهداف شوم خود در تخریب یادگاریهای شهدا برسند شیرهای آب را قطع کرده و مادران شهدا را در گلزار شهدا سرگردان و با صف های طولانی روبه رو کردند.
اما گویی به همین هم بسنده نشد و اتوبوس هایی که 30 سال وسیله آمد و شد مادران و پدران شهدا به گلزار شهدا بود را گران کردید و بنیاد شهید و امور ایثاگران که خادم الشهدا ( البته به گفته مسئولینش ) است برای همیشه بودجه اتوبوس خانواده شهدا را قطع کرد تابا نبود بضاعت مالی گلزار شهدا را از حضور مادران شهدا خلوت کند.
به راستی چگونه می توانیم با این همه عمل کلنگی و ... ادعا کنیم مدیون شهدائیم وقتی در ضرب و شتم جانبازان آسایشگاه بقیه الله تهران کمال سکوت و همکاری محترمانه را با ضاربان یادگاران جامانده شهدا به خرج دادیم؛ وقتی نام شهدا را از تابلوهای کوچه ها و خیابانهایمان نه در دوران حسین قلی خان بلکه در همین چند سال اخیر مدیریت پایتخت حذف می کنند و کسی یادش نمی آید مدیون شهداست.
اما به آنان که برای رسیدن به مقام دنیوی به هر وسیله ای آویزان می شوند باید گفت: چه کسی شهرداری را سیاسی کرده است؟ آنان که برای حفظ جایگاه سیاسی خود حتی با لودر هم از روی قبر شهدا می گذرند و در قطع درختان 40 ساله آسایشگاه بقیه الله ( باغ خیامی) سکوت می کنند و برای زیبایی شهرشان سایه مدرنیسم و پست مدرن را بر سنت فرهنگ شهادت طلبی کوچه های قدیمی مان می افکنند و یادشان رفته که در ساختمان شهرداری چسبیده به کوچه عدالتخواه نشسته اند اما از عدالت سیاسی علی ( ع ) بویی نبرده اند یا آنان که ادعای ایثار ندارند ولی ایثارگرانه ایستاده اند ؟
در پایان باید پرسید اگر شهدا خادمی با این مشخصات نخواهند با چه کسی باید لابی کنند؟
بنا بر این گزارش مشروح نامه این برادر شهید به قرار زیر است :
بسم رب الشهدا و و الصدیقین
جوابیه دکتر محمد باقر قالیباف به منتقدان بودجه شهرداری کلان شهر تهران را می خواندم که جملاتی چند در این بیانیه جالب توجه بود. اظهار به موفقیت در فعالیتهای فرهنگی شهرداری تهران در زمان مدیریت دکتر قالیباف آن هم از زبان خودشان بیش از هر چیز یادآور اظهار به خادمی خانواده شهدا از زبان ریاست بنیاد شهید و امور ایثارگرانی بود که هر روز با موجی از اعتراضات تند جامعه ایثارگری کشور مواجه می شد.
اقدامات چند دهه گذشته شهرداری تهران حکایت از آن دارد که نه تنها در زمینه خدمات فرهنگی ضعیف عمل شده است بلکه همچون نمکی بر زخم های باز مادران و پدران شهدا و ریختن آب در آسیاب دشمن بوده است. اینکه مسئولی چون حضرتعالی در عملکردی نمایشی اظهار به دوستداری شهدا و ادای دین به مقام مادران شهدا داشته باشد دال بر مدیریت فرهنگ ایثار در شهر نمی باشد.
این اظهارات دکتر قالیباف که از قبل از انتخابات ریاست جمهوری یازدهم آغاز گردیده گویی نشانی از این است که وی هر چه در توان دارد از خانواده شهدا و ایثارگران تقدیم پست و جایگاه سیاسی خودمی کند.
اما باید بگویم آقای دکتر قالیباف! آخر مگر یادمان رفته که ساماندهی ( تخریب ) قبور شهدا حتی با ناله های مادران شهدا ادامه پیدا کرد و نه تنها از دوستانی که سنگ ادای دین به شهدا را سر می دهند پاسخی داده نشد بلکه بودجه چند ده میلیاردی آن چند برابر شده و بر کسی پوشیده نیست که مجری اول و آخر این پروژه شخص جنابعالی و نیروهای شما بوده اند و اگر نبودند مسئولین دیوان عدالت اداری که حکم بر توقف طرح صادر کردند، گرگهای خارج نشین دندان تیز کرده منتظر گریه مادران شهدا و اختلاف بین خانواده شهدا و نظام بودند؛ تا جایی که سخنان گرانقدر مقام معظم رهبری که فرمودند رضایت خانواده شهدا در طرح ساماندهی قبور شهدا واجب شرعی است آب بر آتش همه آنان ریخت.
البته ناگفته نماند آنان که نتوانستند به اهداف شوم خود در تخریب یادگاریهای شهدا برسند شیرهای آب را قطع کرده و مادران شهدا را در گلزار شهدا سرگردان و با صف های طولانی روبه رو کردند.
اما گویی به همین هم بسنده نشد و اتوبوس هایی که 30 سال وسیله آمد و شد مادران و پدران شهدا به گلزار شهدا بود را گران کردید و بنیاد شهید و امور ایثاگران که خادم الشهدا ( البته به گفته مسئولینش ) است برای همیشه بودجه اتوبوس خانواده شهدا را قطع کرد تابا نبود بضاعت مالی گلزار شهدا را از حضور مادران شهدا خلوت کند.
به راستی چگونه می توانیم با این همه عمل کلنگی و ... ادعا کنیم مدیون شهدائیم وقتی در ضرب و شتم جانبازان آسایشگاه بقیه الله تهران کمال سکوت و همکاری محترمانه را با ضاربان یادگاران جامانده شهدا به خرج دادیم؛ وقتی نام شهدا را از تابلوهای کوچه ها و خیابانهایمان نه در دوران حسین قلی خان بلکه در همین چند سال اخیر مدیریت پایتخت حذف می کنند و کسی یادش نمی آید مدیون شهداست.
اما به آنان که برای رسیدن به مقام دنیوی به هر وسیله ای آویزان می شوند باید گفت: چه کسی شهرداری را سیاسی کرده است؟ آنان که برای حفظ جایگاه سیاسی خود حتی با لودر هم از روی قبر شهدا می گذرند و در قطع درختان 40 ساله آسایشگاه بقیه الله ( باغ خیامی) سکوت می کنند و برای زیبایی شهرشان سایه مدرنیسم و پست مدرن را بر سنت فرهنگ شهادت طلبی کوچه های قدیمی مان می افکنند و یادشان رفته که در ساختمان شهرداری چسبیده به کوچه عدالتخواه نشسته اند اما از عدالت سیاسی علی ( ع ) بویی نبرده اند یا آنان که ادعای ایثار ندارند ولی ایثارگرانه ایستاده اند ؟
در پایان باید پرسید اگر شهدا خادمی با این مشخصات نخواهند با چه کسی باید لابی کنند؟
قالیباف هرجا بره نقشه ریاست جمهوری دوره بعد رو در سرداره چه شهرداری چه بنیاد شهید 
